Ο όλμος που εκτοξεύθηκε από τις αυστριακές γραμμές διαμέλισε έναν νεαρό στρατιώτη που στεκόταν μπροστά από τον Χέμινγουεϊ, λειτουργώντας ως ασπίδα για τον νεαρό εθελοντή του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού που βρέθηκε στα χαρακώματα για να μοιράσει σοκολάτες και τσιγάρα στους στρατιώτες.

Ο μετέπειτα συγγραφέας μεταφέρθηκε στο Μιλάνο με σοβαρά τραύματα και παρέμεινε στο νοσοκομείο για έξι μήνες. Όταν γιατρεύθηκε, διηγήθηκε τις πολεμικές του περιπέτειες και αργότερα αναδείχθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Στα μέρη του Πιάβε, στη Φοσάλτα, υπάρχει μία στήλη που θυμίζει τον συγγραφέα του «Αποχαιρετισμός στα όπλα», τότε έναν απλό οδηγό ασθενοφόρου. Όμως δεν υπάρχει ούτε λέξη που να θυμίζει τον αθέλητο «σωτήρα» του, ο οποίος παρέμενε ανώνυμος επί έναν αιώνα.

Είναι ο Φεντέλε Τεμπερίνι, από το Μονταλτσίνο της Τοσκάνης. Αυτό αποκαλύπτει ο βιογράφος Τζέιμς ΜακΓκραθ Μόρις για τον ανώνυμο «Italian soldier», που η «παράπλευρη απώλειά του» επέτρεψε να γραφούν κατόπιν αριστουργήματα όπως «Ο Γέρος και η Θάλασσα» ή το «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Όπως γράφει ο ίδιος στην Washington Post, κανείς πριν δεν είχε καταφέρει να ταυτοποιήσει «τον νεαρό χωρίς τον οποίο ο κόσμος δεν θα γνώριζε τον Χέμινγουεϊ και τα έργα του».

Στο βιβλίο του «Οι οδηγοί ασθενοφόρων: Χέμινγουεϊ, Ντος Πάσος και μια φιλία που οικοδομήθηκε και χάθηκε στον πόλεμο», που εκδόθηκε το 2017, ο Μακ Γκραθ Μόρις αφηγείται την εμπειρία και τη φιλία δύο νεαρών οδηγών ασθενοφόρου (και μετέπειτα επιτυχημένων συγγραφέων) κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Στο βιβλίο σημειώνονται τα ονόματα 18 στρατιωτών, οι οποίοι σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία έχασαν τη ζωή τους στη μάχη τη νύκτα που τραυματίσθηκε ο Χέμινγουεϊ». Από τα 18 αυτά ονόματα, «με τη βοήθεια του ιστορικού Μαρίνο Περισινότο, καταφέραμε να ταυτοποιήσουμε τον νεαρό στρατιώτη που έσωσε τη ζωή του Χέμινγουεϊ».

Ο Περισινότο, παθιασμένος με την πολεμική ιστορία, διάβασε το βιβλίο του ΜακΓκραθ Μόρις και, όπως διηγείται ο Αμερικανός βιογράφος, ήλθε σε επαφή μαζί του και ήταν εκείνος που διεξήγε την επιτόπια έρευνα. «Ταυτίζοντας τις τοποθεσίες που είχαν καταλάβει οι μονάδες των 18 στρατιωτών, οι έρευνες περιορίσθηκαν σε τρία ονόματα πεσόντων στο πεδίο της μάχης την 8η Ιουλίου. Οι δύο ανήκαν στο 152ο σύνταγμα πεζικού της ταξιαρχίας Σάσαρι, που όμως βρισκόταν λίγο πιο μακριά από το Πιάβε. Όμως ο τρίτος ανήκε στο 69ο σύνταγμα της ταξιαρχίας Ανκόνα, που κρατούσε θέσεις ακριβώς στην πρώτη γραμμή, στη Φοσάλτα, όπου διεξήχθησαν οι πιο σκληρές μάχες».

Και είναι ακριβώς αυτός ο τρίτος στρατιώτης που με τον θάνατό του έγινε ο «σωτήρας» του συγγραφέα, σύμφωνα με την αναπαράσταση των ΜακΓκραθ Μόρις και Πεσινότο: τα αρχεία συγκλίνουν στο όνομα του Φεντέλε Τεμπερίνι από το Μονταλτσίνο, 26 ετών. Κατά τον Αμερικανό βιογράφο: «οι ιταλικοί νόμοι για τα προσωπικά δεδομένα δεν μας επέτρεψαν να έχουμε περισσότερες πληροφορίες, αλλά τουλάχιστον έχουμε το όνομά του». Ο Τεμπερίνι ήταν ένας από τους 600 στρατιώτες που σταμάτησαν με τα όπλα τους την προέλαση των Αυστριακών στο Πιάβε.

Η ιστορία υπενθυμίζει πως ο μελλοντικός νομπελίστας Λογοτεχνίας που σώθηκε χάρη στον θάνατο ενός στρατιώτη τιμήθηκε με ασημένιο μετάλλιο για την προσφορά του στην σωτηρία των άλλων. Ο ΜακΓκραθ Μόρις διηγείται το πώς ο νεαρός Έρνεστ προστατεύθηκε από το σώμα ενός στρατιώτη, ο οποίος διαμελίσθηκε από τον όλμο. «Τώρα βρήκαμε το όνομά του, το οποίο αξίζει να το αναφέρουμε στις βιογραφίες του συγγραφέα, αλλά και στο μνημείο του στα χαρακώματα του Πιάβε».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]