Από την άλλη, είδαμε προχθές το βράδυ στην Αθήνα έναν άγριο καβγά ανάμεσα σε δύο γνωστούς μουσικούς «τράπερ» συνοδεία μπράβων πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια τελετής απονομής μουσικών βραβείων με αποτέλεσμα να διακοπεί η διοργάνωση.

Από τη μία, είχαμε μια συγκλονιστική σκηνή σε μια ταβέρνα στη Σύρο με την αύρα ενός κορυφαίου Ελληνα μουσικοσυνθέτη να θέλει να διδάξει τα παιδιά και να τους μεταλαμπαδεύσει την αγάπη και το πάθος του για τη μουσική. Τι πιο όμορφο και μεγάλο από έναν μαέστρο που προσφέρει πρότυπο ζωής για την αξία της μουσικής και το νόημα της παιδείας και του πολιτισμού.

Και, από την άλλη, έχουμε την υποκουλτούρα μιας μουσικής, που είναι πολύ δημοφιλής στις ημέρες μας μεταξύ των νέων ανθρώπων και η οποία μέσω των στίχων των τραγουδιών της εμφανίζεται να προάγει το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τη βία, το σεξισμό και τον ρατσισμό, μαζί με μπράβους, γκαγκστεριλίκια και συμμορίες που προφανώς δεν μπορούν να είναι πρότυπα για κανέναν και πολύ περισσότερο για τους εφήβους.

Το πρόβλημα είναι προφανώς μεγαλύτερο από το ξύλο μεταξύ των δύο «τράπερ». Η μουσική, η οποία απευθύνεται σε όλους, και μάλιστα αυτή που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους νέους, θα πρέπει να δίνει το αίσθημα ελευθερίας, αλλά δεν μπορεί να προάγει την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα. Για αυτό θα πρέπει και οι γονείς, αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα να δουν με προσοχή τι πραγματικά συμβαίνει.

Αντικρίζοντας τις δύο σκηνές που απευθύνονται στα νέα παιδιά, από τη μία τον Ξαρχάκο με τη «Φραγκοσυριανή» και από την άλλη τον υπόκοσμο των μπράβων που χτυπιούνται στην αρένα, διαπιστώνει κανείς ποια πρέπει να είναι τα πραγματικά πρότυπα για τα παιδιά.