Ολες οι διεθνείς επιστημονικές μελέτες, όπως αυτή που δημοσιεύει σήμερα ο «Ε.Τ.», εκτιμούν ότι έως το 2100 η Μεσόγειος θα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο καμίνι και οι θάνατοι στην Ευρώπη από ακραία ζέστη θα τριπλασιαστούν. Τον βαρύτερο φόρο θα πληρώσουν οι χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία.

Παρατεταμένοι καύσωνες, ανομβρία, λειψυδρία, ξηρασία και δασικές πυρκαγιές, είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης που γιγαντώνονται χρόνο με τον χρόνο. Η αντιμετώπιση δεν είναι απλή, αλλά ούτε και αδύνατη. Η μεταρρύθμιση του κράτους πρέπει να ξεκινήσει από την πολιτική προστασία και την θωράκιση της χώρας απέναντι στην αλλαγή του κλίματος.

Απαιτείται να προχωρήσει γρήγορα ένα νέο μοντέλο αντιπυρικής προστασίας για τις περιαστικές περιοχές, προσαρμοσμένο στην ιδιαίτερη γεωμορφολογία της Ελλάδας. Για δεκαετίες ολόκληρες τα δάση μας είχαν αφεθεί χωρίς ουσιαστική διαχείριση, ενώ ποτέ δεν υπήρξε ενιαίο πλαίσιο διαχείρισης των ρεμάτων, τα οποία στην τελευταία πυρκαγιά «οδήγησαν» τη φωτιά στον αστικό ιστό.

Ταυτόχρονα πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο διαχείρισης των υδάτων. Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι δήμοι κηρύσσονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καθώς τα υδάτινα αποθέματα μειώνονται δραματικά. Η σπατάλη του νερού αλλά και η απουσία ενός κεντρικού φορέα, που θα μπορούσε να λειτουργεί αποκεντρωμένα και να επιβλέπει μεταξύ άλλων τις μεθόδους άντλησης του νερού για ύδρευση και άρδευση, αποτελούν δομικές αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα.

Κανένα όμως από τα προαναφερόμενα δεν θα είναι αρκετό, αν δεν υπάρξει και ένα νέο μοντέλο αγροτικής παραγωγής στο πρότυπο του πρωτοπόρου ολλανδικού. Ενα μοντέλο που αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες και τον εξοπλισμό, που επενδύει στην εκπαίδευση των νέων αγροτών, στις κάθετες καλλιέργειες και κυρίως στις καινοτόμες μεθόδους για μειωμένη χρήση νερού.

Η Ελλάδα έχει διαρθρωτικές αδυναμίες, αλλά και συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ή τώρα θα διορθώσουμε τις πρώτες και θα αξιοποιήσουμε τα δεύτερα ή ποτέ.