Συγχρόνως δε και όπως αποδεικνύεται τελικά και περίτρανα πλέον, η όλη «ανακατωσούρα» στις φετινές κρίσεις έγινε για τα λεγόμενα «ιερά δισκοπότηρα» του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ η προδιαγεγραμμένη από το νόμο αλλαγή σκυτάλης και η διαδοχή που θα ακολουθούσε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού μάλλον δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, ή πιο σωστά πέρασε στα ψιλά.

Θα αρχίσω λοιπόν με μία -ουσιαστικά- ρητορική ερώτηση: Μετά τον ήρωα ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και όλους αυτούς τους άξιους διαδόχους του, που υπηρέτησαν τις θητείες τους κατά τη διάρκεια παγκόσμιων πολέμων (κι όχι σε καιρό ειρήνης), το Πολεμικό Ναυτικό μας -θα μου επιτραπεί η φράση- “κατέβασε ρολά”;

Το δεύτερο ερώτημα που δείχνει ότι ο πατερναλισμός και «ο μπάρμπας στην Κορώνη» για τα οποία κατηγορείται -όχι άδικα- κυρίως ο ακαδημαϊκός χώρος, μήπως τελικά στις Ένοπλες Δυνάμεις όχι μόνο είναι πιο αισθητά, αλλά φτάνουν και σε όρια ακραίου «βυζαντινισμού» και μάλιστα στο ακραίο σημείο να ποδηγετούνται προσωπικότητες, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν «συμφέροντα» και να επιβληθεί η «βούληση» κάποιων;

Είμαι αναγκασμένη σε αυτή την περίπτωση και μετά από τα δύο παραπάνω ερωτήματα, να προβώ στη διαπίστωση ότι -ως φαίνεται- οι Ένοπλες Δυνάμεις μας ενδεχομένως και να απέχουν από την πλήρη συνειδητοποίηση των στελεχών τους για το τι σημαίνει και τι τελικά απαιτεί η διακλαδικότητα… και αυτό το λέω διότι προσλαμβάνω ότι κάποιοι θεωρούν ότι ο «καλύτερος» πρέπει να προέρχεται υποχρεωτικά και μόνο από τον κλάδο τους, ο οποίος κατά την άποψή τους πρέπει να «διαφεντεύει» εσαεί το ελληνικό Στράτευμα!

Όμως και όπως καλύτερα από τον καθένα μας γνωρίζουν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, πλέον ο πόλεμος, οι κρίσεις και οι διακρατικές εντάσεις αντιμετωπίζονται με συλλογική προσπάθεια, όπως αποδείχθηκε στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020, στη Μεσόγειο και το Αιγαίο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του ίδιου έτους, αλλά και σε καθημερινή βάση.

Μία ακριβώς εβδομάδα λοιπόν μετά τις κρίσεις που ξεκίνησαν από το ΚΥΣΕΑ για τους επικεφαλής του ελληνικού Στρατεύματος, αυτό που προκαλεί πραγματικά αλγεινή εντύπωση στον απλό πολίτη για έναν Θεσμό που έχει ιδιαίτερη σημειολογική διάσταση όχι μόνο στο πολιτειακό κατεστημένο του αλλά και στον εθιμικό πολιτισμό του, είναι ότι κυρίως εν αποστρατεία και από καιρό πρώην στελέχη του συνεχίζουν τελείως αδόκιμα, ως μη όφειλαν, και μάλιστα σε μία δύσκολη περίοδο με τους εξ Ανατολών γείτονές μας, να προβαίνουν σε αδόκιμες κρίσεις, αλλά και σε ακατανόητες συγκρίσεις μεταξύ προσώπων και καταστάσεων που όχι μόνον δεν έχουν σχέση μεταξύ τους λόγω διαφορετικής φύσης και προέλευσης, αλλά αναφέρονται και σε πράγματα που είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν τα αντιλαμβάνονται επακριβώς.

Καλώς (ή κακώς) ο νόμος του 2010 είναι πολύ συγκεκριμένος ως προς τις δικαιοδοσίες όχι μόνο των τεσσάρων Επιτελείων, αλλά και ως προς την ιεραρχία και τις διαδικασίες που διέπουν τη διαδοχή της. Όσοι λοιπόν στρατιωτικοί έχουν αποστρατευτεί πριν το 2010, καλό είναι για να μην εκτίθενται, να κάνουν ένα κόπο και να ανοίξουν νομικά και διαδικτυακά περιοδικά, προκειμένου να κατανοήσουν τους νόμους που αφορούν το Θεσμό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Και παρότι ενδεχομένως να θεωρείται «απρεπής» μία τέτοια υπόδειξη από έναν πολίτη σε ένα πρώην υπηρετούντα στις Ένοπλες Δυνάμεις, τολμώ και την κάνω διότι η πλειονότητα των σχετικών τοποθετήσεων προβάλλεται σε μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, από τα οποία ενημερώνονται και πολίτες, για να μην πω κυρίως πολίτες, που δεν έχουν επαγγελματική σχέση με τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Επίσης και κυριολεκτικά δυστυχώς, φαίνεται ότι κάποιοι εν αποστρατεία αξιωματικοί έχουν δημιουργήσει ένα «μικρόκοσμο» και εκφράζονται δημόσια σαν να απευθύνονται σε κοινό που επειδή δεν έχει άμεση σχέση με τις Ένοπλες Δυνάμεις, θεωρούν πολύ λανθασμένα ότι δεν έχει την διανοητική και την κριτική ικανότητα να αξιολογήσει ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά ούτε ότι οι ίδιοι υπόκεινται σε κριτική για αυτά που λένε, γιατί μάλλον πιστεύουν ότι πολύ απλά «οι άλλοι» δεν «ξέρουν» και δεν «καταλαβαίνουν».

Και προβαίνουν σε αξιολογικές κρίσεις αμφισβητούμενης εγκυρότητας αναπαράγοντας ο ένας τον άλλον, μέσα σε ένα πλαίσιο νοσηρής «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», που αυτοί που την υποστηρίζουν αναμένουν να καταστεί πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή το είπαν, το συμφώνησαν και το έγραψαν. Και όταν βεβαίως έρχεται η ώρα του «λογαριασμού», στην πληρωμή του οποίου δεν συμμετέχουν γιατί δεν έχουν θέση ευθύνης ούτε καλούνται να υποστούν τις συνέπειες τυχόν λανθασμένων αποφάσεων, εξοργίζονται και προσπαθούν να ακυρώσουν την πραγματικότητα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και έτσι εισέρχονται και πάλι στο νέο κύκλο αυτού του «ατέρμονα βρόγχου», της «προφητείας» που δεν θα εκπληρωθεί ποτέ!

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, όσοι πολίτες ενδιαφερόμαστε για τα ζητήματα του Στρατεύματος έχουμε γίνει «μάρτυρες» -θα μου επιτραπεί η έκφραση- μίας απίστευτης ιλαρότητας, καθώς οι αξιολογικές δημόσιες τοποθετήσεις και η αρθρογραφία αυτών των εν αποστρατεία αξιωματικών μόλις μία εβδομάδα μετά τις απόλυτα νόμιμες Κρίσεις των Ενόπλων Δυνάμεων,  ουσιαστικά συνιστά μία «υποκειμενική σφαίρα συμπαθειών, αντιπαθειών, σχέσεων κτλ», που όχι μόνο δεν την κρατούν σε κλειστές διαδικτυακές ομάδες, αλλά την εξάγουν, προσπαθώντας να πείσουν για την «εγκυρότητά» της εκείνο το μέρος της κοινής γνώμης που τυχαίνει να έρχεται σε επαφή με τα λεγόμενά τους!

Και φτάνουμε βεβαίως και σε αυτούς τους πρώην αξιωματικούς, που ενώ εξάντλησαν την ιεραρχία των Ενόπλων Δυνάμεων, δυστυχώς θεωρούν τον Θεσμό βιλαέτι τους. Σύμφωνα λοιπόν με την αντίληψή τους, ο εκάστοτε (νεαρότερος) επικεφαλής κάποιου Κλάδου οφείλει να υπακούει στις όποιες επιθυμίες και «εντολές» τους ακόμα και σε ότι αφορά στις τοποθετήσεις στελεχών σε νευραλγικά πόστα… Και απλά ρωτώ… Οι πρώην Α/ΓΕΕΘΑ, Α/ΓΕΣ, Α/ΓΕΝ, Αρχηγοί Στόλου και Τακτικής Αεροπορίας, όπως και Διοικητές Στρατιάς και ΑΣΔΕΝ με την συγκεκριμένη στάση ζωής, όταν εκτελούσαν τα υψηλή καθήκοντά τους, δέχονταν «αδιαμαρτύρητα» τις «εντολές» και «επιθυμίες» πρώην ανωτάτων συναδέλφων τους; Είμαι πεπεισμένη πως όχι!

Όπως είμαι πεπεισμένη, ότι όταν εκείνοι λάμβαναν τις αποφάσεις, δεν ήθελαν «στα πόδια τους» τους «ημέτερους» και «υμέτερους». αλλά τους καλύτερους, του πιο άξιους, χωρίς παρακαταθήκες, «ιερά δισκοπότηρα», «αυτοεκπληρούμενες προφητείες» και άλλες γραφικότητες, που μόνο κακό μπορούν να κάνουν στη χώρα και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Και όταν μιλάμε για κακό, ένα από αυτά είναι πχ να αναγκάζονται στελέχη χαμηλότερων βαθμίδων, στη ραχοκοκαλιά των Κλάδων δηλαδή, να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την υπηρεσία γιατί θεωρούν ότι δεν έχουν προοπτική εξέλιξης, ακριβώς λόγω αυτού του πατερναλισμού.

Μια άλλη παράμετρος σε σχέση με την αρθρογραφία μετά τις κρίσεις των επικεφαλής των Γενικών Επιτελείων από πρώην ανώτατους αξιωματικούς, έχει να κάνει με τη ρήση «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν κρατούσες», ειδικά σε ότι αφορά στις πρωτοφανείς, αήθεις και συκοφαντικές επιθέσεις κατά του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Γιατί οι συγκεκριμένοι που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και τοποθετούνται για τον τρόπο -που κατά αυτούς- όφειλε να διαχειριστεί τη «δημόσια εικόνα» του σχετικά με τα ανυπόστατα δημοσιεύματα, είναι αξιωματικοί εν αποστρατεία που έχουν διατελέσει επικεφαλής του Θεσμού και μάλιστα πολύ πρόσφατα.

Εκτός εάν θεωρούν (που έτσι φαίνεται), ότι είτε ο ελληνικός λαός είναι κοπάδι, είτε έχει κοντή μνήμη για το «βίο και την εν ενεργεία πολιτεία τους». Οι ίδιοι πάντως και κατά γενική ομολογία, φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τις Ένοπλες Δυνάμεις, και όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν όταν πχ Τούρκοι συνέλαβαν και κρατώντας επί πεντάμηνο ως αιχμαλώτους δύο στελέχη μας στον Έβρο, αλλά αντίθετα συνέχισαν στις θέσεις τους σαν να μην συνέβη τίποτα. Και ερωτώ πώς είναι δυνατόν οι συγκεκριμένοι να εμφανίζονται ανερυθρίαστα «βασιλικότεροι του βασιλέως» απέναντι σε αυτόν ειδικά τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και μάλιστα για αήθη, ανυπόστατα και συκοφαντικά δημοσιεύματα, ενώ τα δικά τους προσωπικά λάθη έθεσαν τις Ένοπλες Δυνάμεις υπόλογες έναντι του ελληνικού λαού;

Και συμπληρώνω ότι είναι οι συγκεκριμένοι που «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις» και «ενδεδυμένοι» την κομματική ταυτότητα που φόρεσαν οικειοθελώς και ευχαρίστως μόλις «κρέμασαν» τη στολή, εκφράζονται ως πολιτικοί και κάθε άλλο παρά ως πρώην αξιωματικοί. Για να μην αναφερθούμε στα όσα “απίθανα” υποστηρίζουν πρώην συναδέλφοί τους για τις τοποθετήσεις τους, όταν ήταν εν ενεργεία και μάλιστα ως επικεφαλής του Θεσμού, οι οποίες ως προϊόν άκρατου κομματισμού αδίκησαν άλλους αξιότατους συναδέλφους τους.

Μία εύλογη ερώτηση ωστόσο που, απευθυνόμενη στα συγκεκριμένα πρώην στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ρητορική, είναι: κατά πόσον έχουν διαβάσει και ακούσει τις όχι και τόσο “βολικές” τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις προβεβλημένων στελεχών του κόμματος που εκπροσωπούν, όπως πχ του πρώην Αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Βίτσα, αλλά και εφημερίδων που πρόσκεινται σε συνιστώσες  του κόμματος τους; Διότι είναι ηλίου φαεινότερο, ότι όλη αυτή η ρυπαρή αρθρογραφία εναντίον του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ όχι μόνο θα στοιχίσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όλο αυτό το μηχανισμό που «έπαιξε» περισσότερο ή λιγότερο πρόθυμα και με αήθη τρόπο με τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Και θέλω να υπενθυμίσω αυτό που είχα πει και σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο, «Αφήστε ήσυχες τις Ένοπλες Δυνάμεις», ότι το σημαντικό ερώτημα ειδικά επ’ αυτού είναι για πόσο ακόμα θα θεωρείται ότι συγκεκριμένος αξιωματικός εν αποστρατεία που εντάσσεται στον συγκεκριμένο κομματικό χώρο πρέπει να διαφεντεύει τις Ένοπλες Δυνάμεις; Είχα επίσης θέσει το ερώτημα κατά πόσον είναι αντιληπτή, με όπλο την κοινή λογική, η θεσμική στρέβλωση που προκύπτει και τελικά δεν είναι προς όφελος κανενός. Στρέβλωση που ήδη εκδηλώνεται και έχει γυρίσει μπούμερανγκ, με την εμφανή ανεξαρτητοποίηση και σύμπραξή του εν λόγω πρώην αξιωματικού με συγκεκριμένο δημοσιογραφικό δίκτυο, προκειμένου να επιτύχουν από κοινού, εκείνο που φαίνεται να έχει πλέον διαγνωστεί ότι δεν είναι προς το συμφέρον κανενός… πλην του δικού τους φυσικά!

Όσο για τις όψιμες «ευαισθησίες» όλων αυτών των πρώην στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, που αφορούν όμως τους άλλους και όχι τον βίο και την πολιτεία τους, κρίνω χρήσιμο να προσθέσω ότι όταν θέλουν να αρθρογραφήσουν για να εκφράσουν κομματικές θέσεις, καλό θα ήταν στις φωτογραφίες που επιλέγουν για τις δημοσιεύσεις των απόψεών τους να αποφεύγουν να εμφανίζονται με στολή, την οποία απενδύθηκαν και λόγω της αποστρατείας τους αλλά κυρίως λόγω της κομματικής στράτευσής τους.

Ένα όμως πρέπει να είναι σίγουρο και δεδομένο. Ότι αυτά τα πρώην στελέχη που τοποθετούνται με τέτοια ελαφρότητα εναντίον του Θεσμού που υπηρέτησαν «νουθετώντας» τον επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων και τοποθετούμενοι εναντίον συναδέλφων τους, καλό θα ήταν να  προβούν σε αυτοκριτική και μάλιστα το συντομότερο δυνατό. Διότι πλέον είναι πολίτες και ο κάθε συμπολίτης τους έχει το δικαίωμα να ασκήσει κριτική στο έργο τους, επειδή και αυτοί ήταν δημόσια πρόσωπα και μάλιστα επικεφαλής του πιο νευραλγικού πυλώνα της Ελληνικής Πολιτείας, των Ενόπλων της Δυνάμεων.

Άλλωστε και έστω και μετά από κάποια χρόνια από την ολοκλήρωση του υπηρεσιακού τους βίου, δεν είναι ποτέ αργά να επιδείξουν το απαιτούμενο σθένος και την ηθική αξιοπρέπεια να παραδεχτούν δημόσια τις αστοχίες τους. Αφού το κάνουν και εάν ακόμα αισθάνονται τόσο ισχυροί ηθικά και επαγγελματικά, ας προσπαθήσουν να «νουθετήσουν» τον στρατηγό Φλώρο, που όχι μόνο δεν φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, αλλά από την στιγμή που ανέλαβε τις Ένοπλες Δυνάμεις, αφενός υπηρέτησε το Θεσμό πανάξια, αφετέρου η χώρα μας έχει γίνει ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός εταίρος στην περιοχή!

Επίσης, όλοι αυτοί οι εν αποστρατεία ανώτατοι αξιωματικοί που κάνουν τους τιμητές και τους κήνσορες, μήπως αντί να μένουν εγκλωβισμένοι στον «μικρόκοσμό» τους, έστω και μία εβδομάδα μετά τις Κρίσεις θα ήταν καλό να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να εκφράσουν τα συγχαρητήριά τους στους επικεφαλής των τεσσάρων Γενικών Επιτελείων;

Μήπως δηλαδή ήρθε η ώρα να παραδεχτούν με το χέρι στην καρδιά, ότι όπως διαμορφώθηκε η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων με τους συγκεκριμένους Αρχηγούς, συνιστά την πιο «επιτυχημένη ηγετική ομάδα» εδώ και πολλές δεκαετίες, γιατί τα συγκεκριμένα πρόσωπα σέβονται ο ένας τον άλλον, έχουν τη διακλαδικότητα πάνω από όλα και είναι μακριά από ίντριγκες που μόνο καλό δεν κάνουν στο στράτευμα;

Μήπως ήρθε η ώρα;

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι Ρώσοι έχουν 180.000 νεκρούς και οι Ουκρανοί 100.000 εκτιμά ο νορβηγικός στρατός

Επιδοτήσεις για ηλιακούς θερμοσίφωνες

Απολογείται για βιασμό ο πρώην σκηνοθέτης του «Σασμού»