Η κυρία Θεοτοκά αναφέρεται στον ανθρώπινο πόνο και τη βαθιά οδύνη που νιώθουν οι οικογένειες που χάνουν τα μονάκριβα παιδιά τους ή τους συγγενείς τους ξαφνικά  και απροειδοποίητα.

Όπως η ίδια τονίζει όταν ένα παιδί χάνει ξαφνικά τη ζωή του, μέσα από ένα τραγικό δυστύχημα, το πένθος είναι βαρύ και δύσκολο να επιλυθεί καθώς η οικογένεια δεν είναι προετοιμασμένη ψυχολογικά με αποτέλεσμα να βιώνει ένα ισχυρό σοκ.

Τα συναισθήματα είναι λογικό να είναι έντονα με την οργή και τα αναπάντητα ερωτηματικά να πνίγουν, όπως και την ανάγκη δικαίωσης στην μνήμη του νεκρού.

Ίλια Θεοτοκά για την Τραγωδία στα Τέμπη: Ο ξαφνικός θάνατος ενός παιδιού είναι το πιο βαρύ πένθος που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος

Σίγουρα, ο ξαφνικός θάνατος ενός παιδιού είναι το πιο βαρύ πένθος που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν συγκρίνεται με την απώλεια ενός παιδιού που βιώνει μία χρόνια νόσο και κάποια στιγμή φεύγει από τη ζωή. Στην περίπτωση της χρόνιας νόσου, ο γονιός, με κάποιο τρόπο, προετοιμάζεται για την έλευση του δυσάρεστου και ο ίδιος και η οικογένειά του, χωρίς ασφαλώς αυτό να σημαίνει ότι ο πόνος, η θλίψη, η κατάθλιψη και η διαδικασία του πένθους δεν είναι λιγότερα.

Στον ξαφνικό θάνατο όμως, ο θυμός, η οργή, η απελπισία, το αίσθημα «αθοηθησίας», ειδικά όταν το παιδί που χάνεται έχει μηδενική ευθύνη για το τραγικό γεγονός, είναι έντονα, καταιγιστικά, διαλύουν ψυχολογικά τους γονείς και την οικογένεια.

Όταν δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνουν την ταφή των αγαπημένων τους, λόγω της μη ταυτοποίησης, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, γιατί η διαδικασία του τελευταίου αποχαιρετισμού είναι «θεωρητική», και όχι πραγματική και ρεαλιστική. Το γεγονός αυτό αφήνει ανικανοποίητη την ανάγκη της τελευταίας φροντίδας για το παιδί τους , αλλά και την ανάγκη να «κλείσουν» μέσα τους, τις ψυχολογικές διαδικασίες που αφορούν την απώλεια, ολοκληρώνοντας αυτήν την «αποχεραιτηστήρια» τελετή, η όποια έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Συνεπώς, η ένταση όλων των παραπάνω συναισθημάτων έχει μεγαλύτερη διάρκεια, επιτείνει τη διαδικασία του πένθους, κάνοντας την πιο επώδυνη και χρονοβόρα.

Θα πρέπει να πούμε ότι η διαδικασία του πένθους είναι μία φυσιολογική διαδικασία, που με ψυχολογική υποστήριξη μπορεί και πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Ασφαλώς, στους γονείς των παιδιών αυτών, πιθανά, θα προκύψουν και άλλες ψυχολογικές δυσκολίες. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται να λάβουν σημαντική ψυχολογική βοήθεια, για να προχωρήσουν -όταν έρθει η ώρα-οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.

Κυρία Θεοτοκά πώς θα βοηθήσουμε τις οικογένειες των θυμάτων από την τραγωδία στα Τέμπη;

Χρειάζεται να τους πλησιάσουμε, χωρίς να είμαστε παρεμβατικοί, (λέγοντάς τους, για παράδειγμα, τι να κάνουν) και να τους δείξουμε ότι νοιαζόμαστε (μπορούμε να είμαστε φυσικά κοντά τους, ακόμα και αν δεν μιλάμε πολύ , δεν χρειάζεται να «σπάμε» τη σιωπή από αμηχανία).

Όλα τα παραπάνω βοηθούν στο να δημιουργήσουμε ένα πλέγμα φροντίδας, αλληλεγγύης και στήριξης, συμμαχώντας μαζί τους. Χρειάζεται επίσης να τους βοηθήσουμε να βρουν τη δικαίωση που ζητούν, για να «τακτοποιήσουν» μέσα τους το πένθος. Βιώνοντας τη δικαίωση, θα μπορέσουν άτομα και κοινωνίες να «επουλώσουν» το τραύμα, να «σταθούν στα πόδια τους» και να προχωρήσουν, γιατί, διαφορετικά, οι κοινωνίες θα βιώνουν συστηματικά τις βλαπτικές παρενέργειες της μη απόδοσης δικαιοσύνης.

Είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε τις οικογένειες αυτές να ζητήσουν ψυχολογική βοήθεια, να κάνουν ψυχοθεραπεία, όταν το αποφασίσουν (άμεσα ή αργότερα) και να παραμείνουν στη θεραπεία. Μέσα από την θεραπεία, φροντίζουν τους εαυτούς τους, αλλά και τα μέλη της οικογένειας τους, προχωρώντας μπροστά.

Ειδήσεις σήμερα

Τραγωδία στα Τέμπη: Ο λόγος που έφυγε ο δεύτερος σταθμάρχης – Του ζητούσε σουβλάκια ο γιος του

Απεργία 8 Μαρτίου: Χωρίς λεωφορεία και τρόλεϊ – Πώς θα κινηθούν Μετρό και ΗΣΑΠ – Τι θα γίνει με τα σχολεία

Ωρωπός – Δικηγόρος διασώστη: Παρουσία του δήμου και της ΕΛ.ΑΣ. κατάβρεξαν την ηλικιωμένη