της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Αποφάσισα να το ψάξω λίγο διότι πολύ απλά χρησιμοποιήθηκε η πολύ γνωστή πρακτική της δημιουργικής ασάφειας, όπως την ονομάζω, μέσω της οποίας διατυπώνεται μια αμφιλεγόμενη άποψη χωρίς βεβαίως να τεκμηριώνεται, ακολουθούμενη από ανάλυση η οποία στην καλύτερη περίπτωση αβαντάρει κάποιους εμφανέστατα, και οδηγείται σε τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα τα οποία είναι συνήθως προσβλητικά, με σκοπό την απαξίωση εν προκειμένω της προσωπικότητας του εκάστοτε “θύματος”.

Όλα αυτά στη περίπτωσή μας λαμβάνουν χώρα στο όνομα “της σωτηρίας της αμυντικής βιομηχανίας”, εναντίον του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Αμυντικού Υλικού και του νομίμως επανεκλεγέντος προέδρου του, σε εφαρμογή αυτού που “λένε στο χωριό μου”: “I cut my nose to revenge my face”!!!!!

Και επειδή μιλάμε για έναν χώρο που δεν τον γνωρίζω, έπρεπε πρώτα να κάνω την έρευνα μου.  Μπαίνοντας λοιπόν στην ουσία του δημοσιεύματος κατέληξα σε κάποιες διαπιστώσεις τις οποίες παραθέτω εν  συντομία παρακάτω:

1η: Μας πληροφορεί το δημοσίευμα για την πραγματική κατάσταση της αμυντικής βιομηχανίας, κατά την άποψη του συντάκτη,  σκιαγραφώντας την με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια και χαρακτηρίζοντάς την ως πολύ μικρή σε μέγεθος και ουσιαστικά χωρίς δυνατότητες. Σοβαρά τώρα; Τότε γιατί κοπτόμεθα για υποκατασκευαστικό έργο στα υπό παραγγελία εξοπλιστικά, αν δεν έχουμε τις δυνατότητες να ανταπεξέλθουμε; Μήπως τελικά μιλάμε για ελεημοσύνες; Και μας αρέσει αυτό;

2η:  Διαβάζω με έκπληξη το χαρακτηρισμό ως “καρνάγιου” μιας ναυπηγικής μονάδας στη Σαλαμίνα, η οποία εσχάτως πήρε  υποκατασκευαστικό έργο από τη Group Naval και συνεπώς πέρασε και τους προβλεπόμενους από την ξένη εταιρεία ελέγχους και αξιολογήσεις, προκειμένου να πιστοποιηθεί και επιλεγεί.  Εκ του αποτελέσματος φαίνεται, ότι μόνο το εν λόγω ναυπηγείο πληροί τις προδιαγραφές τη στιγμή που μιλάμε (;) και το NAFS σε μελλοντικό χρόνο όταν θα είναι πλήρως λειτουργικό (;).

Οδηγούμαι, λοιπόν, από το δημοσίευμα στην άποψη ότι το μόνο έγκλημα στο οποίο υπέπεσε ο ιδιοκτήτης του ναυπηγείου Σαλαμίνας, είναι ότι επέλεξε να γίνει μέλος του ΣΕΚΠΥ και όχι της ένωσης των Ελληνικών Ναυπηγείων που εξήγγειλε η ΟΝΕΧ ότι θα δημιουργήσει, αποχωρώντας από το ΣΕΚΠΥ. Μαθαίνω επίσης ότι το Ναυπηγείο Ελευσίνας ουδέποτε ήταν μέλος του ΣΕΚΠΥ, οπότε προς τι η υπόδειξη για αποχώρησή του από κάπου που δεν είχε ενταχθεί ποτέ;(!)

Σε τελική ανάλυση, δεν μπόρεσα να βρω κατά πόσο αυτός ο σύνδεσμος που εξαγγέλθηκε από την ΟΝΕΧ έχει δημιουργηθεί και ποια μέλη αριθμεί. Επίσης και από σεβασμό στην αγωνία των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας για το μέλλον τους όπως και του μέλλοντος των εγκαταστάσεων στις οποίες εργάζονται, δεν θα κάνω καθόλου λόγο για τους συμβιβασμούς έναντι των χρεών που έγιναν στην περίπτωση των εν λόγω ναυπηγείων, σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες των ιδιοκτητών της Salamis Shipyards και του κύκλου εργασιών τους.

3η: Με έκπληξη διάβασα ότι ο κ. Ροζολής ανέλαβε (αλήθεια ποιος του το ανέθεσε;) να φέρει σε βιομηχανικές επιστροφές ποσό ενός δισεκατομμυρίου ευρώ από τους Γάλλους από ένα συμβόλαιο 3,25 δις ευρώ, που από ό,τι ακούγεται στοίχισε το πρόγραμμα του φρεγατών του Ναυτικού με τη NAVAL GROUP, τις οποίες από όσο γνωρίζω παρήγγειλε η Ελλάδα και συμβασιοποίησε η Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων του ΥπΕΘΑ. Και ρωτάω στα σοβαρά τώρα και ειλικρινά θα ήθελα να γνωρίζω, ως Ελληνίδα πολίτης: ποιος είναι ο ρόλος της Ελληνικής Πολιτείας διαχρονικά; Ειδικά μάλιστα, όταν οι αρμόδιοι φορείς είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν είτε αμελούν, είτε δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο αποτυγχάνουν να εξασφαλίσουν τις όποιες βιομηχανικές επιστροφές, για τις οποίες εν προκειμένω μας αρέσει να πιστεύουμε ότι μας αναλογεί 1 στα 3,25 δις ευρώ, πώς περιμένουμε να μας εξασφαλίσει ένας μη κυβερνητικός αξιωματούχος, απλός πολίτης και πρόεδρος ενός συνδέσμου, που κατά το συντάκτη του άρθρου είναι και “ανύπαρκτος” μάλιστα; Και εδώ είναι που λένε ότι “η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά”!

4η: Από όσο γνωρίζω, ο κ. Ροζολής εκτός από πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ είναι και επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης μέλους του συνδέσμου. Εντοπίζω λοιπόν το σκωπτικό ύφος με το οποίο σχολιάζεται το γεγονός ότι η εταιρεία του πήρε κάποιο υποκατασκευαστικό έργο, και δεν καταλαβαίνω ειλικρινά για ποιο λόγο ακριβώς προκύπτουν υπόνοιες. Δεν αποτελεί αυτό επιστροφή στην αμυντική βιομηχανία; Δεν δουλεύουν Έλληνες εργαζόμενοι στην εταιρεία του; Απέκλεισε με έργο ή λόγο τον οποιονδήποτε από το να διεκδικήσει κάτι; Και ποια ακριβώς είναι η υπεργολαβία, όπως ονομάζεται, που ανέλαβε από την κοινοπραξία TKMS & THALES; Και δεν είναι επιτυχία που το πέτυχε; Έπρεπε μήπως να το πάρει κάποιος άλλος για να είμαστε χαρούμενοι; Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να μην το πάρει κανένας για να είμαστε ακόμα “πιο χαρούμενοι”; Τα σχόλια δε περί 18 εκ ευρώ που θα εισπράξει με κόστος τα 12 ούτε τα ξέρω ούτε τα αξιολογώ, πλην όμως και ως φαίνεται μάλλον είναι καλός επιχειρηματίας γιατί αυξάνει το κέρδος του και μια και τα ξέρουν όλοι αυτά τα ποσά, και θα δηλωθούν και θα φορολογηθούν. Την ουσία του “θέματος” όμως κυριολεκτικά δεν μπορώ να την αντιληφθώ!

5η: Το συγκεκριμένο άρθρο έχει και τις gossipιες του.  Έγινε λοιπόν μνεία στις φωτογραφίσεις του κ. Ροζολή, ο οποίος ως πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ ήταν εκ των συνδιοργανωτών της DEFEA, που μάλιστα τελούσε υπό την αιγίδα του ΥΠΕΘΑ. Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν να υποδεχτεί τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και να τον συνοδεύσει στις περιηγήσεις του! Ή μήπως θα έπρεπε να ζητήσει από τους φωτογράφους να τον αφαιρέσουν από τις φωτογραφίες; Και αυτή η λογική ότι όπου φωτογραφίζεσαι σου ανήκει και η εγκατάσταση, σημαίνει ότι και ο υπουργός είναι συνιδιοκτήτης των συγκεκριμένων ή άλλων εγκαταστάσεων;

6η: Για τελευταία άφησα μια άλλη αναφορά του άρθρου, η οποία κατά την άποψη μου είναι και η πιο ανησυχητική. Ότι υπάρχει και μια “άλλη” αμυντική βιομηχανία, η “πραγματική” και όχι αυτή που εκπροσωπεί ο κ. Ροζολής, την οποία όπως μας λέει το άρθρο μετά βεβαιότητας μάλιστα, δεν εκπροσωπεί ο πρόεδρος του ΣΕΚΠΥ. Μάλιστα δεν παρέλειψε να ονοματίσει και μία εταιρεία, τη γνωστή κρατικοδίαιτη και κάθε άλλο παρά κερδοφόρα ΕΑΒ. Θα ήθελα να ρωτήσω λοιπόν εγώ, μαζί με όσους ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα μέχρι τώρα… δηλαδή η ΕΑΒ δεν είναι μέλος του ΣΕΚΠΥ; Και ποια επί τέλους είναι αυτή η “πραγματική” αμυντική βιομηχανία; Και ποιοι άλλοι εκτός της ΕΑΒ την απαρτίζουν; Και ποιοι την εκπροσωπούν; Και εν κατακλείδι το συγκεκριμένο άρθρο ποιους θέλει να στηρίξει σε βάρος ποιων; Κάποιους τους διαβάσαμε στο κείμενο. Οι άλλοι ποιοι είναι; Και αφού είναι τόσο καθαροί και το αντικείμενο του άρθρου τέτοιο θέσφατο, γιατί δεν βγαίνουν μπροστά να μας τα πούνε ευθέως και ονομαστικά, αλλά διαλέγουν να μας τα πούνε με δημοσιεύματα αμφιλεγόμενα στην καλύτερη και μάλιστα με υπονοούμενα στα όρια της νομιμότητας;

Τελειώνοντας και για να είμαι ειλικρινής, τον κ. Ροζολή δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ούτε έχουμε συναντηθεί ποτέ. Εκ του μακρόθεν παρακολουθώ τις παρεμβάσεις του στη Βουλή και τις προσπάθειες που καταβάλλει για την αναβάθμιση της αμυντικής βιομηχανίας και στις θέσεις του δεν βλέπω κάτι μεμπτό, τουναντίον μάλιστα. Είναι πολύ άσχημο όμως, ο όποιος επιχειρηματικός πόλεμος να γίνεται εμπόδιο στην αναβάθμιση της αμυντικής βιομηχανίας μας, την οποία χρειαζόμαστε τόσο πολύ. Και για όσους δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τι ακριβώς λέω, ας ρίξουν μία ματιά στην αμυντική βιομηχανία της γειτονικής χώρας, η οποία με συντηρητικούς υπολογισμούς ήδη βρίσκεται γύρω στα 20 χρόνια μπροστά μας!

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα

Συντάξεις: Πώς θα σβήσουν την προσωπική διαφορά 500.000 παλαιοί συνταξιούχοι [πίνακες]

Εκλογές 2023: Σενάριο απόγνωσης από Τσίπρα

Σινάν Ογκάν: Ποιος είναι ο υπερεθνικιστής πολιτικός και ο ρόλος που θα παίξει στον δεύτερο γύρο των τουρκικών εκλογών