της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Το αξιοσημείωτο μάλιστα είναι, ότι οι αιτιάσεις της σχετικής αρθρογραφίας αλλάζουν με απίστευτους ρυθμούς. Τέτοιους που να μας θυμίζουν το ρητό “με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω”! Όποιος δε τολμήσει να υπερασπιστεί το Θεσμό, χαρακτηρίζεται αμέσως ως “καραμούζα” και “λιβανιστήρι”, γιατί υπάρχουν δύο απόψεις μόνο. Μία των διαρκώς επιτιθέμενων, η οποία αλλάζει κατά το δοκούν (ή και -γιατί όχι- του χρήματος πέφτοντος) και είναι πάντα σωστή, και η λάθος, όλων των άλλων.

Οι αφορμές είναι φυσικά αμέτρητες και πολλές φορές κατασκευασμένες, αφορούν σε θέματα των οποίων η ουσία συνήθως διαστρεβλώνεται ή παρουσιάζεται ως μισή το πολύ αλήθεια, και ο σκοπός είναι να πέφτει η “λάσπη στον ανεμιστήρα” σε καθημερινή βάση, ώστε οι λεκέδες να είναι παντού και να αφορούν όσο το δυνατό περισσότερους. Η τακτική (στην οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές) εφευρέθηκε από τον Γκαίμπελς και είναι γνωστή από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πέραν όμως των αμέτρητων αφορμών που ναι μεν έχουν ελάχιστη αξία, εάν τις δεις την καθεμία ξεχωριστά, αλλά όλες μαζί δημιουργούν ένα επικοινωνιακό τσουνάμι, τα σημαντικά είναι τα αίτια των επιθέσεων που παρότι άγνωστα στο ευρύ κοινό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι και γνωστά και απολύτως κατανοητά.

Ξεκινάνε από το ξεβόλεμα συμφερόντων (δημοσιογραφικών, επιχειρηματικών, πολιτικών, προσωπικών, οικονομικών) και εξελίσσονται σε τακτικές και παίγνια μηδενικού αθροίσματος, που συνιστούν στρέβλωση και μέγιστο ατόπημα της αντιπολίτευσης για την άμυνα της χώρας. Το σκεπτικό είναι ότι αφού η κυβέρνηση διορίζει την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, αν πλήξουμε το Θεσμό στην ουσία χτυπάμε και την κυβέρνηση που θεωρείται πολιτικά αναλώσιμη. Και επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και στο πλαίσιο κυριολεκτικά ανήκουστων πολιτικών σκοπιμοτήτων, όλη αυτή η ιστορία καταλήγει να καθιστά αναλώσιμη μαζί με την κυβέρνηση και την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, γεγονός που είναι πρωτοφανές για την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας!

Το γεγονός είναι ενδεικτικό της πλήρους αποσύνθεσης που επικρατεί σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ελληνικής δημοσιογραφίας, φαινόμενο μοναδικό στο κόσμο, γιατί πουθενά αλλού σε αυτόν το γαλαξία δεν απαξιώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Ένοπλες Δυνάμεις μιας χώρας εκ των έσω. Και όλο αυτό είναι ακόμα πιο ενοχλητικό, όταν βλέπεις να συμμετέχουν σε αυτό το ανοσιούργημα και αφυπηρετήσαντες στρατιωτικοί (ακόμα και από 20ετίας), οι οποίοι μάλιστα βαφτίζονται  αντικειμενικοί, παντογνώστες, φύσει ευγενικοί και ειδήμονες, οπότε η άποψή τους δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ακόμα και εάν είναι εξωφρενικά υποκειμενική, ανακριβής και ενίοτε απρεπής.

Και δεν διστάζουν να ρίξουν και αυτοί “νερό στο μύλο” της απαξίωσης του ιερού χώρου, για τον οποίο κάποτε ορκίστηκαν να δώσουν και τη τελευταία ρανίδα του αίματός τους, συνεπικουρούμενοι μάλιστα από προσφάτως αφυπηρετήσαντες στρατιωτικούς και συνήθως “πικραμένους” για αυτό, που αναζητούν στέγη σε κομματικούς και επιχειρηματικούς μηχανισμούς, ώστε “να δέσει και το γλυκό” καλύτερα. Αυτό όμως που κυριολεκτικά ξεπερνάει και την πιο αρρωστημένη φαντασία, είναι ότι μπαίνουν στη διελκυστίνδα και εν ενεργεία υψηλόβαθμοι Αξιωματικοί, εμφανιζόμενοι μάλιστα στα δημοσιεύματα όχι μόνον ως μη όφειλαν, αλλά και χωρίς να χρειαστεί καν να μαντέψει κάποιος σε ποιον αναφέρονται συγκεκριμένα. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιπτώσει στις οποίες όταν δεν εμφανίζονται ολόκληρα τα ονόματά τους, περιγράφεται η θέση τους τόσο καλά και εμφανίζονται ακόμα και τα αρχικά τους, ώστε να μην υπάρξουν παρανοήσεις για το, σε ποιον αναφέρονται.

Αξίζει τον κόπο εδώ να γίνω απόλυτα σαφής και αναφέρομαι στο τεράστιο θέμα που έχει δημιουργηθεί από συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης, που έχουν αναλάβει εργολαβικά να φέρουν σε πέρας την αποστολή της απόλυτης και πλήρους απαξίωσης του Πολεμικού Ναυτικού και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, συνεπικουρούμενα από αφυπηρετήσαντες στρατιωτικούς που έχουν προσκολληθεί στον ευρύτερο αντιπολιτευτικό χώρο. Και μιλάω συγκεκριμένα για την υπόθεση της επόμενης τοποθέτησης του διευθυντή του Στρατιωτικού Γραφείου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος στην σχετική αρθρογραφία κατονομάζεται όχι μόνο ως προς τη θέση του, αλλά και με τα αρχικά του ονόματός του.

Σύμφωνα λοιπόν με τα εν λόγω ιστολόγια, ο συγκεκριμένος κύριος υπηρετεί σε αυτή τη θέση την τελευταία 6ετία (ναι καλά καταλάβατε, συνιστά επιλογή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που παρέμεινε στη θέση του και επί του κ. Παναγιωτόπουλου), γιατί σύμφωνα με αυτά που διαβάζω δουλεύει πολύ και είναι ο μόνος που ξέρει Αγγλικά. Οπότε τώρα που έφτασε ο καιρός να σταματήσει να δουλεύει πολύ και οι γνώσεις του στην Αγγλική δεν είναι πλέον απαραίτητες, φαίνεται ότι ο εν λόγω Αξιωματικός εκδήλωσε επιθυμία τοποθέτησης σε μια συγκεκριμένη και προφανώς ιδιαίτερα τιμητική θέση, ανεξάρτητα εάν την άξιζε ή όχι.

Στην προκειμένη περίπτωση και ως όφειλε, το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού εξέτασε τα προσόντα του και τον τοποθέτησε σε συνάφεια με την αξία του προφανώς, εκεί που οι ανάγκες του το απαιτούσαν. Σύμφωνα λοιπόν με τα (αντιπολιτευτικά, σημειώνω εμφατικά, εκτός των άλλων) ιστολόγια, τα οποία μας έδωσαν εντυπωσιακές λεπτομέρειες της όλης υπόθεσης, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας “απαίτησε” και μάλιστα γραπτώς να ικανοποιηθεί η επιθυμία του Διευθυντή του, το οποίο όπως μας πληροφόρησαν δεν συνέβη τελικά, παρά την ιδιόχειρη παρατήρησή του στο σχετικό έγγραφο που είχε προηγουμένως εγκριθεί από το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο.

Και από εκεί και μετά, ξεκίνησε ένας κυκεώνας απρέπειας και ύβρεων με αχαρακτήριστες εκφράσεις κατά του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ,  του Αρχηγού ΓΕΝ και ειδικά του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο οποίος σύμφωνα με τις διατυπώσεις των άρθρων των γνωστών ιστολογίων, δεν κατάφερε να “επιβάλλει” το ρουσφέτι του. Οπότε, τι είναι αυτό που μας λέει τελικά ο αντιπολιτευτικός ηλεκτρονικός τύπος, εάν όλα αυτά αληθεύουν; Μας λέει ότι επί τις ουσίας μέμφεται το σύστημα τοποθετήσεων των Ενόπλων Δυνάμεων, παρότι επιτέλους οι πολιτικές παρεμβάσεις δεν είναι αποδεκτές και πλέον δεν περνάνε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ουσιαστικά αναπολεί εκείνες της αλήστου μνήμης εποχές, στις οποίες οι μεταθέσεις δίνονταν με χαρτάκια στους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων και μάλιστα ανεξάρτητα από το εάν οι “ημέτεροι” ήταν άξιοι ευνοϊκής μεταχείρισης ή όχι, οπότε όλοι έσκυβαν το κεφάλι.

Ή μάλλον σχεδόν όλοι! Γιατί για εκείνες τις εποχές είναι που μου θύμισαν καλοί φίλοι τον πολιτικό γίγαντα πρώην Υπουργό του ΠΑΣΟΚ και νυν υπόδικο Γιάννο, οι εξωφρενικές παρεμβάσεις του οποίου προκάλεσαν την παραίτηση του αείμνηστου Αρχηγού ΓΕΝ, Ναυάρχου Θεοδωρουλάκη, που τότε όλοι εξυμνούσαν για το σθένος και τον χαρακτήρα του. Και τώρα “κακόμοιρη Ελλάδα τι γαϊδάρους έβγαλες”, όπως είπε ο Σουρής!

Το ακόμα μεγαλύτερο ατόπημα όμως αναφέρεται στις “κινήσεις” του διευθυντή του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο οποίος από ό,τι φαίνεται δεν δίστασε ούτε μία στιγμή και μάλιστα προεκλογικά, να ενημερώσει την Κοινή Γνώμη, ότι ήταν ο μόνος που “δούλευε” στο Υπουργείο. Το οποίο σημαίνει ότι προφανώς όλοι οι υπόλοιποι που επιλέγησαν να πλαισιώσουν τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, όχι μόνο ήταν κατά την αντίληψή του κάτι σαν “κλαρινογαμπροί”, αλλά επιπλέον ήταν και αγράμματοι καθόσον δεν γνωρίζουν γρυ αγγλικά!

Ειλικρινά ελπίζω ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας να έχει καταλάβει τι εξέθρεψε στον κόρφο του, και ανεξαρτήτως του πόσο προδομένος αισθάνεται (και δικαίως), οφείλει να αντιληφθεί ότι τόσο ο εν λόγω ευεργετηθείς επιτελής του όσο και ο έτερος, που του τον κληροδότησε και αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ και αφυπηρέτησε πρόσφατα, τον εξέθεσαν ανεπανόρθωτα. Και πλανάται πλάνην οικτρά, εάν πιστεύει, ότι τα εν λόγω ιστολόγια έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν από μόνα τους τι συνέβη και πώς εξελίχθηκε η όλη υπόθεση, και ως σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών να τρέξουν για να σώσουν τους μόνους “υπεράξιους” επιτελείς του Υπουργείου από τους φυσικούς τους προϊσταμένους που (και καλά) τους “διώκουν”. Πρόκειται για “ελβετικό τυρί” με αποστολείς και αποδέκτες απολύτως γνωστούς και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό!

Φτάνοντας όμως προς το τέλος αυτού του άρθρου, οφείλω να αναφερθώ και σε μία άλλη υπόθεση που έχει εξελιχθεί εσχάτως σε μεγάλο “νταλκά”, για τον οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις και ο κατά νόμο επικεφαλής τους εμφανίζονται μεμφόμενοι από συγκεκριμένα ιστολόγια με ιδιαίτερη σπουδή και επιμονή. Και μιλάω για το απολύτως ασαφές πρόγραμμα υποστήριξης των F-35 με την σύντομη επωνυμία SSI, το οποίο προβάλλεται ως “λυδία λίθος” για την επιβίωση της αμυντικής μας βιομηχανίας, ενώ στην ουσία πρόκειται για μία προφανέστατη υπόθεση πλουτισμού που αφορά σε συγκεκριμένες τσέπες. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες που θα σας βοηθούσαν να καταλάβετε τι ακριβώς είναι το SSI. Υπάρχουν άλλοι ειδικότεροι από εμένα και έχουν εκφρασθεί επανειλημμένα για το θέμα και μάλιστα ενδελεχώς. Απλά θα περιγράψω τι έχω καταλάβει εγώ από τα δημοσιεύματα.

Μιλάμε λοιπόν για “Αντισταθμιστικά Οφέλη” που πολλάκις κατά το παρελθόν έχουν γεννήσει αμαρτωλές καταστάσεις, έχουν απαγορευτεί δια νόμου και εμφανίζονται στην προκειμένη περίπτωση με άλλο όνομα. Και από αυτά που διαβάζω, καταλαβαίνω ότι συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα επιθυμούν να συμπεριληφθεί στην αγορά των F-35 ένα ποσό που προσεγγίζει το 1 δις ευρώ επιπλέον της αξίας των αεροσκαφών, χωρίς να παρέχονται λεπτομέρειες για το τι ακριβώς περιλαμβάνει και φυσικά χωρίς να αιτιολογείται το πως ακριβώς θα ωφελήσει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Και φυσικά δεν γίνεται καμία κουβέντα για το πώς θα μπορούσε να προσέλθει η κατασκευάστρια εταιρεία σε διαπραγματεύσεις που θα προσδιορίσουν υποκατασκευαστικό έργο ελληνικών εταιρειών, οι οποίες και θα πρέπει να αξιολογηθούν ως προς τη δυνατότητά τους να το αναλάβουν. Γιατί έτσι σώζεται η εγχώρια αμυντική βιομηχανία και όχι με ασάφειες και υποσχέσεις κενές περιεχομένου. Και τα συμπεράσματα δικά σας…

Κλείνοντας έχω να επισημάνω ότι το θέμα που τίθεται είναι ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε τελικά για την ενημέρωση της Κοινής Γνώμης, σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα όσο αυτός της άμυνας. Εν κατακλείδι λοιπόν, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την δημοσιογραφία αυτού του τύπου. Και εάν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον πρόσφατα αφυπηρετήσαντα Αρχηγό ΓΕΝ για το πώς του συμπεριφέρθηκαν. Γιατί επί ένα και πλέον χρόνο τον παρουσίαζαν ούτε λίγο ούτε πολύ ως τον “super-ήρωα” που θα σώσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, ως τον “Παπαφλέσσα” που στο νέο Μανιάκι επρόκειτο να αντισταθεί μέχρι τέλους στον Ιμπραήμ-Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ως τον “ήρωα” Αξιωματικό που αντιτάχθηκε σθεναρά στον Πρωθυπουργό τον ίδιο και του άλλαξε την άποψη για τη σύνθεση του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου, πετυχαίνοντας επιπλέον τον εξοβελισμό στο πυρ το εξώτερον των υπερατλαντικών αλουμινότρατων υπέρ των γαλλικών φρεγατών, αλλά και για άλλα πολλά.

Και “πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις”, μετετράπη σε Αρχηγό βαμπίρ, ανίκανο, άβουλο, ολίγιστο και επιπλέον επικρινόμενο με κυριολεκτικά απίστευτα υπονοούμενα κακοδιαχείρισης. Από ποιούς; Μα από τους ίδιους τους υμνητές του φυσικά, οι οποίοι άλλαξαν γνώμη “έτσι ξαφνικά”. Γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα με την φαυλότητα και τους οπαδούς της. Όταν σε χρειάζονται για την εξυπηρέτηση των δικών τους σκοπών και συμφερόντων σε εξυψώνουν… και όταν αυτοί οι σκοποί αλλάξουν, σε καταβαραθρώνουν και μάλιστα με την ίδια ευκολία που σε αποθέωναν! “Έτσι ξαφνικά”! Και στο τέλος της ημέρας, δεν δίνουν αναφορά σε κανέναν! Και γιατί να δώσουν; Αφού σε αυτή τη χώρα η μνήμη είναι πάντα κοντή… έτσι δεν είναι;

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα

Σάλος με την αποκάλυψη του «Ε.Τ.»: Επιμένουν στο 2015 με σχέδιο «Δήμητρα» – «Σιωπή» από Τσίπρα

ΕΝΦΙΑ 2023: Ποιοι θα πληρώσουν, ποιοι θα… γλιτώσουν

Ρίσι Σούνακ: Πονοκέφαλος οι επιχειρήσεις της συζύγου του

Χριστίνα Ωνάση: Στην Ελλάδα ο τρίτος σύζυγος της Σεργκέι Καούζοφ για το μνημόσυνο