Η υπόθεση αφορά σε Ελληνα πολίτη που εργάστηκε την περίοδο 2013-2014 ως οδηγός του πρέσβη στη χώρα μας και, όπως αναγνώρισε το δικαστήριο, του οφείλονταν δεδουλευμένες υπερωρίες, δώρα και επιδόματα. Μάλιστα, ο σοφέρ είχε αρχικά στραφεί κατά του πρέσβη Ντράγκαν Μπόζανιτς, διεκδικώντας τόσο τα οφειλόμενα όσο και αποζημίωση, με το δικαστήριο να υποχρεώνει τελικά μόνο το κράτος σε καταβολή ποσού ύψους 6.225,39 ευρώ.

Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση, ο Ν.Γ. προσελήφθη τον Αύγουστο του 2013 στην πρεσβεία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αθήνα ως οδηγός αυτοκινήτου του πρέσβη. «Στο πλαίσιο των καθηκόντων του, ο ενάγων, οδηγώντας πάντοτε οχήματα της πρεσβείας, μετέφερε τον πρέσβη από την οικία του προς την πρεσβεία και το αντίστροφο και επίσης και στις πάσης φύσης υποχρεώσεις του. Επίσης μετέφερε και άλλα άτομα του προσωπικού της πρεσβείας σε διάφορες υποχρεώσεις τους, ενώ εκτελούσε πλήθος εξωτερικών εργασιών της πρεσβείας, όπως πληρωμές σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, μεταφορά αλληλογραφίας, συμφωνήθηκε δε προφορικώς, καθ’ όσον ουδεμία σχετική μνεία γίνεται στη σύμβαση, να παρέχει την εργασία του επί πενθήμερο εβδομαδιαίως Δευτέρα έως Παρασκευή και με ωράριο από 09.00 έως 17.00» αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης, που περιγράφει τα καθήκοντα του οδηγού.

Ο δικαστής καταλήγει ότι «η αμοιβή του δεν αντιστοιχούσε σε συγκεκριμένο έργο, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στη σύμβαση παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών, αλλά αντιθέτως καταβαλλόταν για την καθημερινή προσφορά των υπηρεσιών του. (…) Το συμπέρασμα αυτό διακριβώνεται και από το οργανόγραμμα κατανομής θέσεων της πρεσβείας, στο οποίο η θέση του οδηγού περιλαμβάνεται ως συστηματοποιημένη θέση, το σύνολο των υποχρεώσεων της οποίας κάλυπτε το επίδικο χρονικό διάστημα μόνος ο Ν.Γ.» αναφέρει ο δικαστής.

Στον ισχυρισμό της πρεσβείας ότι ο πρώην υπάλληλός της είχε υπογράψει συμβάσεις έργου κατ’ επανάληψη, ο δικαστής εξηγεί πως δεν έχει σημασία, καθώς «από τα διδάγματα κοινής πείρας, οι εργαζόμενοι, ειδικά υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης και της αυξημένης ανεργίας, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα το επίδικο χρονικό διάστημα, τείνουν να συναινούν σε συμβάσεις που περιορίζουν υπέρμετρα τα δικαιώματά τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας».

Στην έφεση που έχει ασκήσει η Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να εφαρμοστεί το δικό της δίκαιο αντί του ελληνικού, όπου σε αυτή την περίπτωση, ο οδηγός είχε υπογράψει σύμβαση παροχής υπηρεσιών και κατά συνέπεια δεν δικαιούνταν δώρα, επιδόματα και υπερωρίες. «Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι νομικά ενδιαφέρουσα διότι με αυτήν κρίνονται μία σειρά από νομικά ζητήματα όπως το ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί μία σύμβαση ως σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ή σύμβαση έργου, αλλά και ποιας χώρας το δίκαιο θα εφαρμοστεί προκειμένου να δοθεί σε αυτή τη σύμβαση ο ακριβής νομικός χαρακτηρισμός. Σε πρώτο βαθμό εμφανίστηκε διχογνωμία μεταξύ των δικαστών που δίκασαν την υπόθεση (αφού η δίκη ολοκληρώθηκε σε δύο στάδια), σχετικά με το ποιας χώρας είναι εφαρμοστέο το δίκαιο» εξηγεί στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ο δικηγόρος της Δημοκρατίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Αγαμέμνων Τάτσης.

Μάλιστα, αρχικά -όπως εξηγεί ο ίδιος- «είχε γίνει δεκτό ότι εφαρμοστέο είναι το δίκαιο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, στη συνέχεια όμως ο δικαστής, μετά τη νομική γνωμοδότηση που δόθηκε, έκρινε ότι εφαρμοστέο είναι το δίκαιο της Ελλάδος. Στον δεύτερο βαθμό που έχει οδηγηθεί πλέον η υπόθεση, θα κριθούν εκ νέου όλα αυτά τα νομικά ζητήματα προκειμένου να καταλήξουμε σε μία τελεσίδικη κρίση».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής