Μαζί με το σύζυγό της, Αχμέτ, και τα δυο τους παιδιά ζουν σε ένα ισόγειο διαμέρισμα λίγα βήματα από τη θάλασσα. Πριν από λίγο καιρό ούτε που περνούσε από το μυαλό της ότι «ο εφιάλτης θα τελείωνε» και από τον καταυλισμό στη Ριτσώνα θα βρίσκονταν μαζί με την οικογένειά της μέσα σε ένα σπιτικό «με όλα τα καλά».

Το διαμέρισμα, αν και μικρό, χωράει τα μεγάλα χαμόγελά τους. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού πλέον «η ζωή μας άλλαξε ριζικά». Η Χάλα εξηγεί -χαμηλόφωνα γιατί κοιμάται το μόλις 3 μηνών μωρό της- ότι «το ενοίκιο και τη διατροφή μας έχουν αναλάβει και πληρώνουν Ισπανοί εθελοντές, ενώ πολλοί Ελληνες μας βοήθησαν, προσφέροντάς μας όλα όσα χρειάζεται ένα σπίτι».

Οσο περνά η ώρα ανοίγεται όλο και περισσότερο: «Τώρα είμαστε καλά. Είναι σπουδαίο πράγμα να κοιμάσαι σε κανονικό διαμέρισμα και όχι στην ύπαιθρο». Το πρόσωπό της, όμως, σκοτεινιάζει όταν αναφέρεται στα όσα πέρασε -και ήταν έγκυος- στη δομή Φιλοξενίας Προσφύγων, στη Ριτσώνα. «Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ. Προσευχόμουν συνέχεια να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης! Φοβόμουν για τα παιδιά μου».

Ο Αχμέτ τη διακόπτει. «Κοιμόμασταν σε ακατάλληλες σκηνές. Η Χάνα ήταν έγκυος και συνέχεια κρύωνε. Από την άλλη, το καλοκαίρι η κατάσταση από τις υψηλές θερμοκρασίες ήταν κόλαση. Τα πάντα ήταν βρόμικα, παιδιά κυλιόντουσαν στα λασπόνερα. Τις νύχτες την έπιανε το παράπονο και έκλαιγε. Της έλεγα: ‘‘κάνε υπομονή, θα περάσει’’».

ΒΑΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

vnikolaou@e–typos.com

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου