1. Μήπως η περιοχή των Σκοπίων ήταν όντως Μακεδονία; Ποια είναι η ιστορική αλήθεια;

Οπως αναφέρεται στην επιστολή του Διπλωματικού Κύκλου Συνταξιούχων Πρέσβεων, «οι πολίτες της χώρας αυτής αρνούνται να δεχθούν την ιστορική αλήθεια, ότι η περιοχή των Σκοπίων ήταν τμήμα της Αρχαίας Δαρδανίας, ως τούτο επιβεβαιώνεται από αδιάσειστα αρχαιολογικά, εθνολογικά, γλωσσικά και άλλα στοιχεία. Ενδεικτικά, παραθέτουμε περικοπή από το έργο (“Περιηγηματικόν Πικτάκιον” εκδοθέν στο Αμστερνταμ το 1706) του Νεοέλληνα διανοητή που διακρίθηκε στον ευρωπαϊκό χώρο Αναστασίου Μιχαήλ, όπου υπογραμμίζει ότι “με τη Μοισία (σημερινή Σερβία) προσομορούσιν (συνορεύουν) οι Δαρδανικοί Σκούποι (δηλαδή τα σημερινά Σκόπια)”».

2. Είναι «μακεδονική» η γλώσσα που ομιλούν οι Σκοπιανοί;

Οχι, και μάλιστα δεν έχει απολύτως καμία σχέση. Το δέχονται άλλωστε και οι πολίτες της ΠΓΔΜ και το διατρανώνει ρητά η πολιτική τους ηγεσία στην πρόσφατη ρηματική διακοίνωσή της, ότι δηλαδή η γλώσσα τους «is within the group of South-Slavic languages», δηλαδή «ανήκει στην ομάδα των νότιων-σλαβικών γλωσσών». Ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει χαρακτηριστικά ότι πρόκειται για βουλγαροσερβική νοτιοσλαβική γλώσσα την οποία αποκαλούν ψευδώς μακεδονική, και όχι (τουλάχιστον) σλαβομακεδονική ή μακεδονοσλαβική. Δηλαδή, από επιστημονικής και ιστορικής απόψεως, η γλώσσα που ομιλείται στην ΠΓΔΜ είναι μια βουλγαρική γλώσσα με σερβικά στοιχεία.

3. Είναι αλήθεια ότι το 1977 αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ αυτή η βουλγαροσερβική γλώσσα που μιλούσαν στα Σκόπια ως «μακεδονική»;

Οχι, αυτό είναι ψευδές. Οπως εξηγεί και πάλι ο καθηγητής Μπαμπινιώτης, σε μια τεχνική διάσκεψη εμπειρογνωμόνων για τη χρήση του λατινικού αλφαβήτου στη γραφή των γεωγραφικών ονομάτων όλων των χωρών του ΟΗΕ που διοργανώθηκε τότε στην Αθήνα από το υπουργείο Πολιτισμού, ο Γιουγκοσλάβος αντιπρόσωπος της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας μετέφερε απλώς πώς προτείνει να γίνει η μεταγραφή των γραμμάτων του σλαβικού κυριλλικού αλφαβήτου με λατινικό αλφάβητο, όπως έγινε και για άλλες χώρες.

4. Είναι ορθό το επιχείρημα του πρωθυπουργού ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να εφαρμόσει την πολιτική που ακολουθούσαν προηγούμενες κυβερνήσεις τα τελευταία 40 χρόνια;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό αυτόν. Οπως επισημαίνουν οι καθηγητές Αγγελος Μ. Συρίγος και Ευάνθης Χατζηβασιλείου, «η Ελλάδα εγκαταλείπει μια βασική πολιτική 150 ετών. Είναι δε περίεργο το επιχείρημα ότι η διευθέτηση τούτη συνάδει με την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και ιδίως με τις αποφάσεις του 2008. Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις στο παρελθόν επιζήτησαν την αλλαγή του ονόματος του κράτους επειδή αυτό, κατά την παγκόσμια πρακτική, θα συμπαρέσυρε το όνομα του λαού του. Είναι αστείο να ισχυριζόμαστε μόνοι μας ότι επί 28 χρόνια η Ελλάδα ζητούσε αλλαγή του κρατικού ονόματος της ΠΓΔΜ για να έχει το δικαίωμα να αποκαλεί τον λαό της “Μακεδόνες”, σκέτο!».

5. Αναγνωρίζεται ή όχι «μακεδονική» ταυτότητα για τους πολίτες της ΠΓΔΜ; Γιατί είναι «ταυτότητα» και όχι «ιθαγένεια»;

Ναι, διότι, εκτός από τη γλώσσα, αναγνωρίζεται και «ταυτότητα», ήτοι τα κυριότερα συστατικά στοιχεία για τη δημιουργία μιας εθνικής οντότητας, όπως τονίζεται σε επιστολή του Διπλωματικού Κύκλου Συνταξιούχων Πρέσβεων. Σύμφωνα με τους καθηγητές Α. Συρίγο και Ε. Χατζηβασιλείου, «η εξαιρετικά ατυχής επιλογή του όρου “nationality” της γειτονικής χώρας συνοδεύεται από τον ορισμό της ως “μακεδονική/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας”. Πέραν όμως αυτού, το άρθρο 7 της συμφωνίας ορίζει ότι με τους όρους “Μακεδονία” και “μακεδονικός” θα περιγράφονται, ως προς την ΠΓΔΜ, η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά. Σίγουρα, αυτό δεν είναι ορισμός ιθαγένειας. Είναι ορισμός ταυτότητας». Επίσης, ο καθηγητής Συρίγος αναφέρει ότι «δίνει γλώσσα, δίνει υπηκοότητα και, δυστυχώς, με τη διπλωματική διακοίνωση δίνει και λαό, όπου για πρώτη φορά αναφέρεται ότι υπάρχει “μακεδονικός» λαός”. Μάλιστα, η αλλαγή του ονόματος από ΠΓΔΜ σε “Βόρεια Μακεδονία” πρακτικά αναιρείται από το γεγονός ότι, με τη συμφωνία, ο λαός της γειτονικής χώρας θα αποκαλείται “μακεδονικός” και όχι “βορειομακεδονικός”».

6. Μήπως τουλάχιστον εξαλείφονται οι αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπιανών μετά τη συμφωνία;

Οχι, αλλά, αντιθέτως, ενισχύονται. Σύμφωνα με τους 18 πρώην πρέσβεις, «η εν λόγω συμφωνία θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τη συνέχιση της “αλυτρωτικής” πολιτικής από τους βόρειους γείτονές μας, αναπροσαρμοσμένης στα νέα δεδομένα που τους παραχωρούνται (γλώσσα, ταυτότητα, εθνική υπόσταση) και θα ενσπείρει σύγχυση ως προς την ελληνικότητα της ιστορικής ελληνικής Μακεδονίας. Είναι δε εξωπραγματικό να πιστεύεται ότι ο πολίτης μιας τρίτης χώρας (π.χ. Αφρικής, Λατινικής Αμερικής κ.λπ.) θα ενδιαφερθεί να ανατρέξει στην παραπάνω συμφωνία για να πληροφορηθεί ότι η “μακεδονική γλώσσα της Βορείου Μακεδονίας” είναι σλαβική και “ουδεμία σχέση έχει με τη γλώσσα του Μεγάλου Αλεξάνδρου”».

7. Είναι βέβαιο ότι θα τηρηθεί η συμφωνία από πλευράς Σκοπίων;

Οπως σημειώνει ο καθηγητής Συρίγος, «η υπογραφή μιας συμφωνίας δεν σημαίνει και την εφαρμογή της. Το παράδειγμα της συμφωνίας οριοθετήσεως των θαλασσίων ζωνών Ελλάδας – Αλβανίας είναι πρόσφατο. Το δέλεαρ για να υπογράψει τη συμφωνία η Αλβανία ήταν η ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Αφού ολοκληρώθηκε η ένταξη, η Αλβανία επικαλέσθηκε απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου της και ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας. Κινδυνεύουμε να δούμε επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Η Ελλάδα θα κυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών και κυρίως το πρωτόκολλο εντάξεως στο ΝΑΤΟ. Ακολούθως, οι Σκοπιανοί μπορεί να ανακαλύψουν κάποιο εσωτερικό πρόβλημα και να ερμηνεύσουν αλλιώς τη συμφωνία. Αλλωστε, και αυτό το έχουμε ξαναδεί».

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]