Η επίθεση σημειώθηκε στο Ίλιον τα ξημερώματα της περασμένης εβδομάδας. Η συγκεκριμένη ομάδα στην προκήρυξη της αναφέρει τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές.

Η προκήρυξη:

Η ΦΥΛΑΚΗ ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΣ

Η φυλακή ως συνθήκη αποστέρησης της ελευθερίας του ατόμου, του εγκλεισμού και της απομόνωσης από τον κοινωνικό του περίγυρο εμφανίζεται με την έλευση και προώθηση ενός νέου εκμεταλλευτικού/οικονομικού συστήματος.

Ο καπιταλισμός, το οικονομικό εκείνο σύστημα που κυριαρχεί για περισσότερο από 200 χρόνια φθάνοντας μέχρι και τις μέρες μας, προσπαθεί να εμφανισθεί ως αδιαμφισβήτητο. Θέλει να διατρέξει, να διαμορφώσει, να επικαθορίσει όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων. Να επιβάλλει όρους, μοντέλα, συμπεριφορές, από την οργάνωση της εργασίας και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων μέχρι την πειθάρχηση των σωμάτων.

Το κράτος με την κατοχή του μονοπωλίου της βίας θωρακίζεται με ένα -συνεχώς εξελισσόμενο και παντός τύπου- οπλοστάσιο απέναντι στους/τις απείθαρχους/ες προλετάριους/ες, σε εκείνους/ες που θα αμφισβητήσουν την κυριαρχία του, στις συμπεριφορές που παρεκκλίνουν από τα επιβεβλημένα πρότυπα.

Τον 19ο αιώνα, οι νέες θεωρήσεις της τιμωρίας, την αποσύρουν ως θέαμα από το δημόσιο πεδίο καθιστώντας την μια “ανώδυνη” δικονομική ή διοικητική πράξη, “μπλεγμένη” στις αίθουσες των νεότευκτων ναών της δικαιοσύνης, στην αορατότητα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων.

Η φυλακή λοιπόν, θα αποτελέσει τον φόβο απέναντι στην αμφισβήτηση του κυρίαρχου. Εκείνη τη συνθήκη που θα συγχορδίσει και θα επαναφέρει τις απροσάρμοστες συμπεριφορές ή θα τις περιχαρακώσει μέχρι να τις τσακίσει. Η αυτονόητη πλέον, τιμωρία της φυλάκισης για όσους/ες παραβούν την ιερότητα του νόμου, εγκολπώνεται και στο κοινωνικό συνειδησιακό ως μέσο διασφάλισης της “κοινωνικής ομαλότητας”.

Εντός των τειχών της φυλακής, αυτή η παράλληλη κοινωνία θα υφίσταται με τον πιο ασφυκτικό τρόπο τον ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται. Μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων, οι απόβλητοι/ες που έχουν πεταχτεί εκεί, θα βιώνουν με τον σκληρότερο τρόπο τις συνέπειες της μη συμμόρφωσής στις επιταγές του δόγματος “νόμος και τάξη”.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ

Στις 16 Οκτωρίου 2017, η κυβέρνηση Σύριζα καταθέτει σε δημόσια διαβούλευση τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα. Οι φυλακές τύπου Γ’ του νόμου Αθανασίου, τον οποίο η ίδια είχε αποσύρει στις αρχές της θητείας της κατόπιν της αποφασιστικής απεργίας πείνας των κρατουμένων, επανέρχονται με ακόμη πιο δυσμενείς όρους όπως π.χ. η “παράλειψη” του μέγιστου χρόνου παραμονής των κρατουμένων σε αυτές. Σε αυτό το σύστημα εξαίρεσης θα εκδικηθούν διπλά τους κατηγορούμενους με τους νόμους 187 και 187Α, για επιχειρήσεις απόδρασης, για αδικήματα που διαπράττονται εντός της φυλακής.

Στο ίδιο μοτίβο της επιβολής, της πειθαρχίας, και της τιμωρίας και η θεσμοθέτηση της βίας από τους δεσμοφύλακες σε κάθε περίπτωση που εκπίπτει “σε ενεργητική ή παθητική φυσική αντίσταση σε νόμιμη διαταγή”. Πόσο βολικά ασαφής είναι αυτή η διατύπωση;

Στο ίδιο μοτίβο και η ακύρωση των μεροκάματων που έχει ήδη κάνει ο κρατούμενος και συμβάλλουν στην μείωση της ποινής του.

Η εισαγγελική -πλέον- υπερεξουσία είναι αυτή που θα καθορίζει το καθεστώς κράτησης των φυλακισμένων ενώ ακόμη και η μειοψηφική της τοποθέτηση έναντι του συμβουλίου της φυλακής θα είναι από μόνη της αρκετή για τη μη χορήγηση ή παρακώλυση των αιτούμενων αδειών. Το ηλεκτρονικό φακέλωμα και ο περιορισμός του πλήθους των επαφών που θα επιτρέπεται σε κάθε κρατούμενο θα έχει ως αποτέλεσμα τον περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό του.

Το ηλεκτρονικό βραχιολάκι με την οικονομική εκμετάλλευση και επιβάρυνση των ίδιων των κρατουμένων καθιστά απαγορευτική τη χρήση του από τους περισσότερους καθώς και δημιουργεί έναν ακόμη μεταξύ τους διαχωρισμό.

Με λίγα λόγια, μια φυλακή μέσα στην φυλακή που επιχειρεί να μετατρέψει τους κρατούμενους σε πειθήνια όργανα στα χέρια της υπηρεσίας και του δικαστικού συμβουλίου κι ένα συνεχές ιδιότυπο καθεστώς κράτησης θα ακολουθεί όσους/ες βρέθηκαν στην κοιλιά του κτήνους.

Με την κρίση να διογκώνεται συνεχώς, το σύστημα είναι αναπόφευκτο να αναζητά τρόπους ώστε να θωρακιστεί από τους κλυδωνισμούς που δέχεται. Η οικονομική του ”σωτηρία” έρχεται μέσω της συνεχούς υποτίμησης των ζωών μας, είτε αυτή αφορά σε μειώσεις εισοδήματος, είτε στην ανελέητη φοροληστεία, είτε στην επιδείνωση των -έτσι και αλλιώς κακών- εργασιακών σχέσεων.

Η υλική του ασφάλεια εξασφαλίζεται με την παρουσία κάθε είδους μπάτσων στο μητροπολιτικό ιστό για την καταστολή κάθε παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς.

Με τη θεσμοθέτηση νόμων, όπως ο Σωφρονιστικός Κώδικας που σκοπό έχει από τη μία τον ενταφιασμό των εντός των τειχών, και από την άλλη να λειτουργήσει ως φόβητρο σε όσους/ες εν δυνάμει, μπορεί να καταλήξουν εκεί.

Όλα αυτά, είναι μόνο μερικά μεν, ιδιαιτέρως σημαντικά δε, κομμάτια της ασπίδας που υψώνει το κράτος προς υπεράσπιση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος.

Κινήσεις επιβολής και καθυπόταξης σε κάθε πεδίο με κάθε τρόπο και κόστος (για τους από τα κάτω). Γιατί πολύ απλά, φοβούνται το καπάκι που μπορεί να αναποδογυρίσει ανά πάσα στιγμή, τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί να χάσουν τα σκήπτρα τους. Από τη θέση τους τα αφεντικά καλά κάνουν,το ζήτημα όμως είναι τί κάνουμε εμείς, η πλευρά των καταπιεσμένων.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

Κάθε μορφή αντίστασης είναι θεμιτή. Είναι αδύναμη όμως, όταν αποκομμένη και κυρίως ασύνδετη, δεν υπολογίζει και δεν αναλύει τί συμβαίνει γύρω της. Στην επίθεση που δεχόμαστε, να βρούμε τις συνδέσεις στους αγώνες που πραγματοποιούνται ώστε να μην χάνονται σαν βότσαλα στη λίμνη.

Ο αγώνας ενάντια στον Σωφρονιστικό Κώδικα εντός κι εκτός των τειχών, δίπλα σε αυτόν που δίνεται ενάντια στην αστυνομική καταστολή και τα δικαστικά πραξικόπήματα. Μαζί με το σε διάρκεια πολύμορφο κίνημα για τις ελεύθερες μετακινήσεις, μαζί με το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών. Πλάι στα αναχώματα που υψώνονται μπροστά στην επέλαση της καπιταλιστικής λεηλασίας και στα φαραωνικά αναπτυξιακά της σχέδια. Δίνοντας το χέρι στις κινητοποιήσεις ενάντια στην ελαστικοποίηση της εργασίας και την μετατροπή μας σε πάμφθηνους σκλάβους στα χέρια του κάθε αφεντικού.

Όλες αυτές οι αντιστάσεις συνθέτουν το αγωνιστικό υπάρχον της εποχής μας, το οποίο πρέπει να παραμείνει ανατρεπτικό, αδιαμεσολάβητο και πολύμορφο. Έτσι χτίζουμε τις γραμμές άμυνας, έτσι περνάμε και στην επίθεση.

Κάπως έτσι και θέλοντας να δηλώσουμε και έμπρακτα την εναντίωσή μας στον Σωφρονιστικό Κώδικα και την αλληλεγγύη μας στους αγώνες εντός των φυλακών, την Κυριακή 17/12 αργά το βράδυ, “επισκεφθήκαμε” την τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ίλιον. Άφου σπάσαμε την γυάλινη πόρτα, εισήλθαμε στων εσωτερικό του χώρου πυρπολώντας τον.

´Οσον αφορά τη γελοία ανακοίνωση που εξέδωσαν περί “παρακρατικής επίθεσης στον κόσμο της Αριστεράς”, να τους “θυμήσουμε” πως αυτοί είναι το κράτος και πως τίποτα δεν (θα) νομοθετείται χωρίς κόστος. 
Τα ρέστα δικά τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

ΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΕΠΙΘΕΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Παραβατικοί/ες, απόβλητοι/ες και ερωτευμένοι/ες από τα βάθη της μητρόπολης…

Υ.Γ1 – Αλληλεγγύη στο Γρηγόρη Τσιρώνη που βρίσκεται αιχμάλωτος ενός ακόμη δικαστικού πραξικοπήματος (υπόθεση ληστών του Διστόμου) μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Υ.Γ2 – Δύναμη στο Νίκο Μαζιώτη για τη βάρβαρη επίθεση που δέχθηκε στις φυλακές κορυδαλλού.