Τίποτε δεν θα ήταν χειρότερο από την άρνηση, γράφει ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπερνάρ Καζνέβ σε άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Les Echos την επομένη της παρουσίασης από το πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ της Λευκής Βίβλου για το μέλλον της Ευρώπης.

Είναι ο κίνδυνος της αταξίας, των φόβων και ορισμένες φορές της οργής που αισθάνονται οι λαοί της Ευρώπης και που σε ολόκληρη την Ενωση εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα οι δημαγωγοί οι οποίοι τους χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να επιχειρήσουν να επιβάλουν προγράμματα οικονομικής αναδίπλωσης ή ξενοφοβικού μίσους. Μετά το Brexit, η κρίση εμπιστοσύνης είναι τεράστια και το ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετωπίζει κίνδυνο διάλυσης. Είναι επείγον να πεισθούν οι πολίτες να γυρίσουν την πλάτη στις ψεύτικες υποσχέσεις που πάνω από όλα αποτελούν πραγματικά αδιέξοδα. Ομως, οι αφορισμοί δεν είναι αρκετοί, η υπενύθμιση της ιστορίας θα είναι μάταιη και η επίκληση της λογικής θα αποτύχει, εάν δεν κατορθώσουμε να αναδιαμορφώσουμε αυτό που συνιστά σήμερα το κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο.

Την ώρα που η Ευρώπη έπρεπε να δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, πολύ συχνά δημιουργεί ανησυχία. Την ώρα που η Ευρώπη έπρεπε να προστατεύει, ορισμένες φορές εκλαμβάνεται ως απειλή….Είμαι ένθερμος ευρωπαϊστής, αλλά είμαι επίσης περισσότερο από ποτέ ένας Ευρωπαίος διαυγής και απαιτητικός.

Η Ενωση επιβίωσε της τραπεζικής, της οικονομικής κρίσης και της κρίσης στον τομέα της ασφάλειας. Εάν θέλει να συνεχίσει να προοδεύει οφείλει να εγγυηθεί την επιβίωση του δικού της μοντέλου κοινωνικού κράτους. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε ότι η ανταγωνιστικότητα κάθε μίας από τις οικονομίες μας θα οικοδομηθεί λαμβάνοντας την κατάσταση των εργαζομένων ως μεταβλητή προσαρμογής. Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να συγκροτήσουμε ένα κίνημα.

Για τον λόγο αυτό αποφασίσαμε να οργανώσουμε σήμερα 2 Μαρτίου στο Παρίσι μία ευρωπαϊκή κοινωνική διάσκεψη, με τη συμμετοχή δώδεκα χωρών, εκπροσώπων των ευρωπαϊκών θεσμών και συνδικαλιστικών παραγόντων, με στόχο, έπειτα από την πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να συγκροτήσουμε μία ευρωπαϊκή βάση κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η κατάρτιση κοινών ευρωπαϊκών κανόνων ως προς τις συνθήκες απασχόλησης, αρχής γενομένης από την προοδευτική θέσπιση ενός αξιοπρεπούς κατώτατου μισθού που θα ορισθεί στο 60% του μέσου εθνικού μισθού…Στη συνέχεια οφείλουμε να εργασθούμε για την οργάνωση μίας αγοράς εργασίας περισσότερο ανοικτής και περισσότερο δίκαιης. Γι΄αυτό είναι αναγκαία η ενίσχυση της καταπολέμησης της απάτης στις αποσπάσεις εργαζομένων που υπονομεύουν την εμπιστοσύνη στην εσωτερική αγορά…Πρέπει επίσης να ενισχυθεί η κινητικότητα των εκπαιδευόμενων και των φοιτητών και ο σεβασμός της θεμελιώδους αρχής της επαγγελματικής ισότητας ανδρών και γυναικών.

Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ενωση οφείλει να προστατεύσει αποτελεσματικότερα τους εργαζόμενους από τα απρόβλεπτα της επαγγελματικής ζωής. Πρέπει να τους επιτρέψουμε να απολαμβάνουν καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής τους ένα δίκτυ ασφάλειας, όποια και αν είναι τα ρήγματα της επαγγελματικής τους διαδρομής. Πρέπει επίσης να ληφθούν υπ΄όψιν οι νέες μορφές απασχόλησης που προκαλούν ανακατατάξεις στις αγορές εργασίας, κυρίως μέσα από τις ψηφιακές πλατφόρμες

Η Ευρώπη αποτελεί από το 1958 ένα πολιτικό σχέδιο που βασίζεται σε κοινές αξίες και όχι απλώς μία κοινή αγορά. Η κοινωνική δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη βρίσκονται στο κέντρο αυτού του σχεδίου, όπως και η δημοκρατία και ο σεβασμός του κράτους δικαίου. Η συγκρότηση μίας ευρωπαϊκής βάσης κοινωνικών δικαιωμάτων αποτελεί μία ιστορική ευκαιρία για να δείξουμε στους συμπολίτες μας ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση τους παρέχει περισσότερη ασφάλεια σε έναν τόσο αβέβαιο κόσμο. Δεν θα πείσουμε τους συμπολίτες μας παρά με τις πράξεις μας. Τα λόγια έχουν εξαντληθεί όταν δεν μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πράξεις. Πιστεύω ότι μπορούμε να δεσμευθούμε σήμερα σε ένα μη αναστρέψιμο κίνημα.

Πηγη: Les Echos