Ο Eric Schmitt-Matzen εδώ και πολλά χρόνια τέτοια εποχή υποδύεται τον ‘Αγιο Βασίλη και πριν από μερικές ημέρες  δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια γνωστή του νοσοκόμα σε τοπικό νοσοκομείο στο Knoxville, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Του είπε ότι υπήρχε ένα πολύ άρρωστο αγοράκι που ήθελε να δει τον Άγιο Βασίλη.

«Επιτρέψτε μου μόνο να αλλάξω τα ρούχα μου» της εξήγησα γιατί είχα μόλις γυρίσει από τη δουλειά. «Δεν υπάρχει χρόνος για αυτό. Φορέστε μόνο τις τιράντες σας και ελάτε τώρα» του απάντησε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Ο ίδιος περιγράφει στο βίντεο: «Ξέρετε, τον στεναχωρούσε περισσότερο που θα έχανε τα Χριστούγεννα. Οχι ότι θα πέθαινε. Για εμάς μπορεί να ακούγεται γελοίο. Όχι για τα παιδιά. Οταν έφτασα εκεί, η δουλειά μου ήταν να τον κάνω να νιώσει σαν να είναι Χριστούγεννα. Να χορέψει, να τραγουδήσει. Δύσκολο να το καταφέρεις όταν τα μέλη της οικογένειας είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Και να προσπαθείς να τους πεις: Πρέπει να είμαι ο χαρούμενος τύπος, πρέπει να μπω μέσα και να τον κάνω να πιστέψει ότι είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη γη. Τους παρακάλεσα, αν νόμιζαν ότι δεν θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους να φύγουν από το δωμάτιο, και να με αφήσουν μαζί του.

https://www.youtube.com/watch?v=b8rAy6wjR6E&feature=youtu.be

Η μητέρα του μου έδωσε ένα παιχνίδι και ήθελε να του το δώσω. Όταν μπήκα μέσα, ήταν ξαπλωμένος και έμοιαζε έτοιμος να κοιμηθεί. Κάθισα στο κρεβάτι και τον ρώτησα: “Τι είναι αυτό που ακούω ότι θα χάσεις τα Χριστούγεννα; Δεν μπορείς να χάσεις τα Χριστούγεννα! Είσαι το νούμερο 1 ξωτικό μου! Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε “είμαι;”. Του απάντησα “βέβαια”. Του έδωσα το δώρο του που ίσα που μπορούσε να το ανοίξει. Όταν είδε τι είχε μέσα χαμογέλασε και ξάπλωσε ξανά.

“Λένε ότι θα πεθάνω» μου είπε. «Τότε του ζήτησα να μου κάνει μια μεγάλη. “Όταν φτάσεις εκεί να τους πεις πως είσαι το νούμερο 1 ξωτικό του Άγιου Βασίλη και ξέρω πως θα σε αφήσουν να περάσεις”.

«Είμαι; μου είπε και με κοίταξε με ενθουσιασμό. Τότε με αγκάλιασε και με ρώτησε αν μπορώ να τον βοηθήσω. Τον αγκάλιασα και πριν προλάβω να πω τίποτα πέθανε. Τον κρατούσα αγκαλιά και όλοι έξω από το δωμάτιο συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί. Η μητέρα του έτρεξε μέσα. Φώναζε “όχι, όχι, όχι ακόμα!”. Της έδωσα τον γιο της και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Μετά από αυτό πέρασε πολύ δύσκολα. Μου πήρε μέρες να σταματήσω να κλαίω και να σταματήσω να το σκέφτομαι. Μετά από εβδομάδες κατάφερα να υποδυθώ τον Άγιο Βασίλη άλλη μια φορά. “Όταν είδα όλα αυτά τα παιδιά να γελάνε συνειδητοποίησαν τον ρόλο που πρέπει να παίξω και για εκείνα και για μένα».