Εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους έπειτα από πολλές εβδομάδες εγκλεισμού, άλλοι επιστρέφουν στις δουλειές τους και άλλοι απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής, που πλέον έχουν αποκτήσει άλλη αξία.

Η χαρά και ο φόβος είναι συναισθήματα που εναλλάσσονται καθώς ο ιός καραδοκεί και έτσι η επαγρύπνηση και η τήρηση των κανόνων κοινωνικής αποστασιοποίησης είναι πλέον υψίστης σημασίας για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εξάπλωσης. Πολίτες από όλο τον κόσμο περιγράφουν την εμπειρία, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά τους από τις πρώτες ημέρες εξόδου από την καραντίνα.

«Η καραντίνα ήταν δύσκολη για τον γιο μου»

Για τη Λουάν Γουάρντ το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τη χαλάρωση των μέτρων στη Δυτική Αυστραλία είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πριν από την ανακοίνωση για την καραντίνα τον Μάρτιο, είχε οργανώσει πάρτι στην πισίνα για τα γενέθλια του 17χρονου γιου της, Πάρκετ, που, όμως, την τελευταία στιγμή το ακύρωσε.

«Ξαφνικά έγινα η χειρότερη μαμά και, φυσικά, υπήρξαν θέματα εμπιστοσύνης μεταξύ μας», δηλώνει στο BBC. Όμως, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, κανόνισε με τους κοντινούς φίλους του γιου της να κάνουν ένα υπαίθριο μπάρμπεκιου στο σπίτι τους για να γιορτάσουν εν μέσω φθινοπώρου, πάντα ακολουθώντας τους κανονισμούς της χαλάρωσης των μέτρων, με τις αποστάσεις και τον αριθμό συγκεντρωμένων. «Είναι πολύ κοινωνικός νέος και η καραντίνα ήταν δύσκολη για εκείνον. Ήταν δύσκολο να πάω να τους πάρω όλους. Όταν επέστρεψε από την παραλία, είδε τα μπαλόνια, τις μουσικές και τους φίλους, που δεν είχε δει για αρκετές εβδομάδες, να του τραγουδούν και να χορεύουν. Δεν είχε ιδέα και ήταν όλα πραγματικά υπέροχα».

«Πήγαμε για πικνίκ, ηρεμήσαμε…»

Έπειτα από πέντε εβδομάδες δρακόντειων περιοριστικών μέτρων, οι κάτοικοι της Κουινσλάνδης στην Αυστραλία μπόρεσαν να οδηγήσουν αυτοκίνητο ή μηχανή για ψυχαγωγικούς λόγους, να κάνουν πικνίκ και να επισκεφθούν εθνικά πάρκα. Ο Νάθαν Μπρέισο και η γυναίκα του, Κρίστι, εκμεταλλεύτηκαν τη νέα κατάσταση για να γιορτάσουν καθυστερημένα την 20ή επέτειο του γάμου τους. Πολλοί θα έλεγαν ότι κέρδισαν αυτό το μικρό διάλειμμα, αφού ο Νάθαν είναι αστυνομικός και η Κρίστι νοσηλεύτρια, δύο επαγγέλματα που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης του κορονοϊού.

«Είναι καλό το ότι μπόρεσα να πάω λίγο πιο μακριά από τα τοπικά καταστήματα, να πάρω καθαρό αέρα και να ηρεμήσω», λέει η Κρίστι. Για το ταξίδι τους στην εξοχή ξεκίνησαν στις επτά το πρωί, για να αποφύγουν την κίνηση που περίμεναν εκείνη την ημέρα. Ένα τραπεζομάντιλο, φαγητό από ένα τοπικό μαγαζί και κρασί ήταν αρκετά για το πικνίκ τους. «Είχε κρύο εκείνη την ημέρα. Μείναμε με τα μπουφάν και τα κράνη της μηχανής, προσπαθώντας να ζεσταθούμε στον ήλιο. Και ήταν η καλύτερη ημέρα εδώ και πολύ καιρό», αναφέρει ο Νάθαν.

«Δεν θα στείλω την κόρη μου σχολείο…»

«Η κόρη μου είναι πολύτιμη και δεν θέτω σε κίνδυνο τη ζωή της». Η Λόρεν Γκρέγκσον-Εβανς δεν συζητάει καθόλου την πιθανότητα να στείλει την πεντάχρονη κόρη της, Αμέλια, στο σχολείο σύντομα. Ο πρωθυπουργός της Ουαλίας, Μαρκ Ντρέικφορντ, δήλωσε την Κυριακή ότι τα σχολεία θα ανοίξουν τρεις εβδομάδες μετά την άρση μέτρων, που όμως δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, σημειώνοντας πως δεν θα αναγκάσει τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

«Η κόρη μου θα πάει στο σχολείο όταν θα είμαι 100% σίγουρη ότι είναι ασφαλές γι’ αυτήν, είτε αυτό γίνει τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο ή του χρόνου. Η τάξη της έχει 37 παιδιά και δεν καταλαβαίνω ποια ρεαλιστικά μέτρα υπάρχουν, ώστε να διατηρήσουν αποστάσεις τα πεντάχρονα. Έπειτα, τη μεγαλώνω μόνη. Αν η κόρη μου πάει στο σχολείο και κολλήσει, τότε, κατά πάσα πιθανότητα, θα κολλήσω κι εγώ. Κι αν είμαι άρρωστη, δεν έχω κανέναν να τη φροντίζει. Προτιμώ να περιμένω μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο, αφού μέχρι τότε όλοι μπορούν να αρρωστήσουν ή να έρθει δεύτερο ή τρίτο “κύμα”».

«Σημαντικό για εμένα το ότι μπορώ να τρέξω και πάλι»

Η Ισπανία έθεσε αυστηρούς κανόνες περιορισμού μετακινήσεων για να αναχαιτίσει την εξάπλωση του ιού, με την απαγόρευση άσκοπων μετακινήσεων, την κυκλοφορία παιδιών, την απομάκρυνση από την κατοικία κ.λπ. «Το τρέξιμο είναι ένας τρόπος να φροντίζω τον εαυτό μου», δηλώνει η Ισπανίδα Λίζι Εβαγκελίστα, ομιλήτρια και φυσικοθεραπεύτρια.

«Τρέχω υπερμαραθωνίους, 190 χλμ. ή περισσότερο μέσα από ζούγκλες και ερήμους. Είναι σημαντικό για εμένα. Το γεγονός ότι μπορώ να τρέξω και πάλι (σ.σ.: μετά τη χαλάρωση των μέτρων) σημαίνει ότι μπορώ να αναπνεύσω και πάλι. Η έλλειψη άσκησης επηρεάζει τη διάθεσή μου», δηλώνει ο σύζυγός της και προσθέτει: «Ήμουν καθηλωμένος και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να φτιάξω το κέφι μου. Όταν μας επετράπη, έκανα ποδήλατο εκείνο το πρωί, ήταν υπέροχα. Μπορούσα να μυρίσω τα βότανα και τα λουλούδια. Συνήθως πηγαίνω όσο πιο γρήγορα και μακριά μπορώ, αλλά τώρα θέλω να πάω αργά και να απολαύσω τη στιγμή».

«Ατελείωτη η ουρά έξω από το κομμωτήριό μου»

Όταν η Μάριον Γκαρτζ πήγε τη Δευτέρα να ανοίξει τις πόρτες του κομμωτηρίου της, η ουρά που είχε σχηματιστεί έξω από το μαγαζί της έμοιαζε ατελείωτη. Μάλιστα, επιχείρησε να διώξει τον πρώτο πελάτη της, έπειτα από επτά εβδομάδες, γιατί του πήγαιναν τα μακριά μαλλιά.

«Πολλοί άντρες συνηθίζουν να κουρεύονται κάθε τρεις εβδομάδες για να έχουν κοντά μαλλιά», δηλώνει στον «Guardian» η 47χρονη ιδιοκτήτρια του «Your Loving Nature» στο Κεντρικό Βερολίνο. «Όμως, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, τα μαλλιά του κυρίου μάκρυναν πολύ, είχαν μπούκλες και ήταν τέλεια. “Τα μαλλιά σου είναι υπέροχα” του είπαμε εγώ και η συνάδελφός μου.

Τελικώς, τον πείσαμε να τα περιποιηθούμε λίγο και τα αφήσαμε λίγο πιο ελεύθερα, αντί του κλασικού κοντού κουρέματος». Τα κομμωτήρια στη Γερμανία άνοιξαν έπειτα από έντονες πιέσεις, ωστόσο από την πρώτη στιγμή έγινε σαφές ότι η εμπειρία πλέον θα είναι πολύ διαφορετική. Οι κανόνες υγιεινής είναι αυστηροί, πρέπει να τηρούνται αποστάσεις, το λούσιμο των μαλλιών είναι υποχρεωτικό, δεν επιτρέπονται τα περιοδικά και οι πελάτες δεν θα καταναλώνουν καφέ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους.

«Νιώθουμε χαρά και φόβο την ίδια στιγμή

Τη Δευτέρα, πολλοί Ιταλοί μπόρεσαν να κάνουν μια βόλτα και να επισκεφθούν συγγενείς τους για πρώτη φορά εδώ και εννιά εβδομάδες αυστηρής καραντίνας. «Νιώθουμε χαρά και φόβο», δηλώνει στο «TheLocal.it» o 40χρονος Στέφανο Μιλάνο, ο οποίος ζει στη Ρώμη. «Είναι υπέροχο που μπορούμε να βγούμε έξω και μπορεί να έρθει ο ξάδερφος του γιου μου για να σβήσουν τα κεράκια για τα γενέθλιά του. Όμως, είμαστε όλοι αγχωμένοι επειδή ο πεθερός μου έχει καρκίνο και ανήκει στις ευπαθείς ομάδες», λέει ο πατέρας τριών παιδιών. Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα στη Δύση που μπήκε σε καραντίνα εξαιτίας του κορονοϊού, που έγινε η αιτία να πεθάνουν περισσότεροι από 28.000 άνθρωποι.

«Το μεγαλύτερο σοκ για εμένα ήταν ο καθαρός αέρας»

Τα συναισθήματα χαράς και τρόμου εναλλάσσονται ταχύτατα για τους Ιταλούς, που προσπαθούν να επιστρέψουν στη «νέα κανονικότητα» εν μέσω παρατεταμένου θρήνου μετά τις χιλιάδες απώλειες. «Δεν βγήκα από το σπίτι ούτε μία στιγμή», λέει η Ρίνα Σόντι, που ζει στο Ορβιέτο στην Ούμπρια.

«Το μεγαλύτερο σοκ για εμένα ήταν ο καθαρός αέρας. Νιώθω ελεύθερη, αλλά πρέπει να είμαι προσεκτική, αυτό είναι το σημαντικό. Μπορούμε να έχουμε την ελευθερία, αλλά πρέπει να βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής