Η ανησυχητική έξαρση κρουσμάτων βίας από φανατικούς μουσουλμάνους (ακόμη και από κρατικούς λειτουργούς ή αστυνομικούς, όπως ο δράστης της τετραπλής δολοφονικής επίθεσης με μαχαίρι μέσα στην αστυνομική διεύθυνση του Παρισιού, στις 3 Οκτωβρίου) σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό των ισλαμικών κομμάτων της Γαλλίας, που αμφισβητούν τα θεμέλια του κοσμικού κράτους, οδήγησαν κάποιους πολιτικούς στην εισήγηση έκτακτων μέτρων.

Ο Μπρινό Ρετεγιό, επικεφαλής στη Γερουσία του νεογκωλικού κόμματος «Οι Ρεπουμπλικανοί», πρότεινε να απαγορευθεί η συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου του 2020 των «ομολογιακών» κομμάτων με θρησκευτική ατζέντα, που προπαγανδίζουν την «απόσχιση» και τον «απομονωτισμό σε κοινότητες» της μουσουλμανικής κοινότητας της Γαλλίας, προκαλώντας ρωγμές στον εθνικό και κοινωνικό ιστό.

«Το πολιτικό Ισλάμ στη Γαλλία αποσκοπεί στη δημιουργία μιας αντι-κοινωνίας με αυτονομιστικά και αντι-ρεπουμπλικανικά χαρακτηριστικά», τόνισε ο Ραταγιέ, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.

Πράγματι, το μουσουλμανικό στοιχείο της Γαλλίας αποτελεί σχεδόν το 10% του πληθυσμού (περίπου 6,5 εκατ. πολίτες) και δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις δυτικές αξίες. Ο ρεπουμπλικανός πολιτικός επικαλέστηκε πρόσφατες έρευνες των ιδρυμάτων Montaigne και Jean Jaures, που έδειξαν ότι το 30% των Γάλλων μουσουλμάνων θεωρεί τη σαρία (κώδικα κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης με βάση το Κοράνι) ανώτερη από τους νόμους του κράτους! Ακούγεται υπερβολικό, αλλά το αποδεικνύει η καθημερινή εμπειρία.

Σύμφωνα με την ισπανική «La Vanguardia», η αστυνομία του Παρισιού εντόπισε 27 περιπτώσεις στελεχών της με ροπή στον «ισλαμικό εξτρεμισμό». Ενας από αυτούς ήταν ο Μικαέλ Αρπόν, δράστης του μακελειού της 3ης Οκτωβρίου, που είχε προσηλυτιστεί στο Ισλάμ μόλις ενάμιση χρόνο πριν. Εξάλλου τα δύο τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί τέσσερις επιθέσεις με μαχαίρια σε δημόσιους χώρους από φανατικούς μουσουλμάνους, ακόμη και σε φυλακές, ενώ νωπές παραμένουν οι πολύνεκρες επιθέσεις του 2015 στο περιοδικό «Charlie Hebdo» και στην καρδιά της γαλλικής πρωτεύουσας.

Κατηγορώντας τον πρόεδρο Μακρόν για επίδειξη υπέρμετρης ανοχής απέναντι στο φαινόμενο, ο Ραταγιέ χαρακτήρισε ως απαραίτητο μέτρο την απαγόρευση των κομμάτων με ισλαμική ατζέντα, προκειμένου να διαφυλαχθούν ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους (όπως ορίζεται από τον συνταγματικό κανόνα του 1905) και η εδαφική ακεραιότητα της Γαλλίας από τη δημιουργία ανεξέλεγκτων μουσουλμανικών θυλάκων, ιδίως στα «ευαίσθητα» παρισινά προάστια.

Μολονότι ο υπουργός Εσωτερικών Κριστόφ Καστανέ προειδοποίησε πως μια τέτοια απαγόρευση θα μπορούσε να κριθεί αντισυνταγματική, υποσχέθηκε να δώσει οδηγίες στους νομάρχες να αποκλείουν από τις λίστες των περιφερειακών εκλογών του 2020 υποψηφίους με «ισλαμο-κοινοτικό» πρόγραμμα.

Η καμπάνα χτυπάει πρωτίστως για την Ενωση Δημοκρατών Μουσουλμάνων Γαλλίας (UDMF) που έλαβε μόνο 0,13% στις ευρωεκλογές, αλλά κυριάρχησε σε παρισινά προάστια (Ιβλίν, Μαρν, Σεν-Ντενί) με ποσοστά έως 16,8%, σε κάποιες περιπτώσεις πάνω από τους Σοσιαλιστές, τους Ρεπουμπλικανούς, την κεντροαριστερή «Λίστα Αμόν» και τους Πράσινους!

Η επιτυχία αυτή έδωσε αφορμή στον 46χρονο αρχηγό του UDMF, Ναγκίμπ Αζεργκί, μηχανικό τηλεπικοινωνιών, που ίδρυσε το κόμμα το 2012, να θριαμβολογήσει σε επιθετικούς τόνους, πετώντας στην άκρη το μετριοπαθές προεκλογικό προσωπείο. Πράγματι, ενώ πριν από τις 26 Μαΐου ο Αζεργκί ισχυριζόταν ότι το κόμμα του οραματίζεται μια «Ευρώπη στην υπηρεσία των λαών, ανεξίθρησκη, κοσμική και βαθιά δημοκρατική», την επομένη της κάλπης υπέστη οβιδιακή μεταμόρφωση. Ευχαρίστησε τους 28.395 ψηφοφόρους που εξέφρασαν την «ογκούμενη οργή τους για τον στιγματισμό των μουσουλμάνων σε όλη την Ευρώπη», επαίνεσε τα μέλη και τους οπαδούς για τις «επιχειρήσεις εδάφους (!) εν μέσω του Ραμαζανιού» και υποσχέθηκε πως «τίποτε δεν θα σταματήσει την αποφασιστικότητα και την κινητοποίησή μας για την αφύπνιση περισσότερων συνειδήσεων, που όλο και θα πολλαπλασιάζονται».

Καταλαμβάνοντας την 27η θέση μεταξύ 34 κομμάτων, ο αρχηγός του UDMF δεν παρέλειψε ακόμη να πανηγυρίσει επειδή ξεπέρασε αντιμουσουλμανικούς σχηματισμούς της Ακρας Δεξιάς, όπως η «Λίστα της Επανάκτησης» και η «Καθαρή Γραμμή».

Αποσχισθέν παρακλάδι του UDMF αποτελεί το κόμμα «Γάλλοι και Μουσουλμάνοι» (Francais et Musulmans) που ιδρύθηκε το 2016. Τυπικά πρεσβεύει το πάντρεμα της ισλαμικής ηθικής με τις ρεπουμπλικανικές αξίες, αλλά ιδεολογικά ταυτίζεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα της Γαλλίας.

Αντίγραφο του ΑΚΡ

Να σημειωθεί ότι στους κόλπους της γαλλικής μουσουλμανικής κοινότητας εμφιλοχωρεί έντονος ανταγωνισμός Αλγερινών και Μαροκινών από τη μια μεριά με τους Τούρκους από την άλλη, που εκφράζουν την πολιτική του Ερντογάν. Π.χ. το Κόμμα Ισότητας και Δικαιοσύνης (PEJ), που ιδρύθηκε το 2015 στο Στρασβούργο, είναι πιστό αντίγραφο του ΑΚΡ, λειτουργώντας ουσιαστικά ως λόμπι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής (π.χ. στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων). Να σημειωθεί ότι το πρώτο ισλαμικό κόμμα στη Γαλλία ήταν το Κόμμα Γάλλων Μουσουλμάνων (PMF). Ιδρύθηκε το 1997 στο Στρασβούργο από τον αλγερινής καταγωγής ιμάμη Μαχάμεντ Ενασέρ Λατρές αλλά το 2014 ουσιαστικά διαλύθηκε από τη γαλλική δικαιοσύνη, λόγω των οικονομικών του δεσμών με την τουρκική ισλαμοεθνικιστική οργάνωση «Μιλί Γκιορούς» (Εθνικό Οραμα) και τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη

Ολλανδία. Η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα όπου το πολιτικό Ισλάμ εκπροσωπήθηκε στη Βουλή. Το 2015 το κόμμα Denk (Σκέψου) που ίδρυσαν δύο μετανάστες τουρκικής καταγωγής, πρώην μέλη των Εργατικών, κατέκτησε 3 έδρες. Κατήλθε ως αντίπαλο δέος του ακροδεξιού Χέερτ Βίλντερς, με κύρια θέση την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και των διακρίσεων σε βάρος των μουσουλμάνων (κυρίως μαροκινής καταγωγής) μεταναστών. Αχίλλειος πτέρνα του Denk η πλήρης τσύτισή του με την Τουρκία, ειδικά στο ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας.

Γερμανία. Από το 2010 λειτουργούν στη χώρα δύο φιλο-ερντογανικά κόμματα. Η Ενωση για την Ανανέωση και τη Δικαιοσύνη (BIG) και η νεότερη Συμμαχία Γερμανών Δημοκρατών (ΑDD) που ξεπήδησε το 2016 ως αντίδραση στην αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την Μπούντεσταγκ. Μολονότι στη Γερμανία υπάρχουν πάνω από 3 εκατομμύρια πολίτες τουρκικής και κουρδικής καταγωγής, η εκλογική επιρροή της ADD ήταν της τάξης του 0,10%-0,15% στη Βεστφαλία και σε εθνικό επίπεδο. Βασική αιτία η απαγόρευση χρηματοδότησης γερμανικών κομμάτων από το εξωτερικό, που εμποδίζει τον Ερντογάν και τη Σαουδική Αραβία να ασκήσουν μεγαλύτερη επιρροή στα γερμανικά πράγματα.

Βέλγιο. Σύμφωνα με την εμπεριστατωμένη μελέτη του δρ. Ιωάννη Κωστούλα στο περιοδικό «Foreign Affairs», το βελγικό κόμμα με το ακρωνύμιο ISLAM (στα γαλλικά: Ενσωμάτωση-Αλληλεγγύη-Ελευθερία-Αυθεντικότητα-Ηθική) ιδρύθηκε το 2012 από σουνίτες και σιίτες με μακροπρόθεσμο στόχο τη μετατροπή της καρδιάς της Ε.Ε. σε… κράτος της σαρία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ισλαμικά ενδύματα, φαγητό χαλάλ, ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο κ.λπ.). Η εκλογική του βάση βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών, όπου το ποσοστό ισλαμικού πληθυσμού προσεγγίζει το 30%, ενώ έχει υψηλή επιρροή στο περιβόητο Μόλενμπεκ.

Αυστρία. Ως αντίβαρο στην άνοδο της Ακροδεξιάς ιδρύθηκε το 2017 το Νέο Κίνημα για το Μέλλον (ΝΒΖ), με επικεφαλής τον τουρκικής καταγωγής, Αντνάν Ντιντσέρ. Το κόμμα στηρίζει τον Ερντογάν, αλλά επιδιώκει να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος όλων των μειονοτικών ομάδων της Αυστρίας, απορρίπτοντας την αποκλειστική ταύτιση με το Ισλάμ ή την Τουρκία.

Σουηδία. Λόγω των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών εκτιμάται ότι το μουσουλμανικό στοιχείο έχει ξεπεράσει σημαντικά το 5% του συνολικού πληθυσμού του 2010. Σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στη Σουηδία το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής μουσουλμανικό κόμμα, «Γιασίν», είναι ιρανικής επιρροής και ο πραγματικός αρχηγός του, ο ιμάμης Ζοχεΐρ Εσλαμί Γκεραατί, διαβιοί στην… Τεχεράνη. Κόκκινο πανί για τους ακροδεξιούς Σουηδούς Δημοκράτες (ουσιαστικά την αξιωματική αντιπολίτευση στη Στοκχόλμη), το «Γιασίν» ιδρύθηκε το 2017 με θέσεις υπέρ της χαλαρής πολιτικής ασύλου και της επέκτασης των αρχών του Κορανίου στην ανεκτική και κοσμική κοινωνία της σκανδιναβικής χώρας.

Από την έντυπη έκδοση