Γράφει ο Δημήτρης Κατσάκος

Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη με δεν χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως το Twitter, για να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους, να επικοινωνήσουν με τους ψηφοφόρους, ακόμα και για να αντιπαρατεθούν με τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή να διεξάγουν ολόκληρες προεκλογικές εκστρατείες.

Εκ πρώτης όψεως το γεγονός αυτό, φαντάζει φυσιολογικό στα μάτια κάποιου, αφού είναι κοινά παραδεκτό ότι τα social media παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη ζωή μας, πώς γίνεται οι πολιτικοί και η πολιτική να μείνουν εκτός αυτού του «χορού».

Άλλωστε, αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας, υποστηρίζουν πολλοί. Σε αυτό το δόγμα φαίνεται πως ανήκουν ηγέτες του βεληνεκούς του Ντόναλντ Τραμπ, που θεωρείται ο πλέον πολυγραφότατος, ο Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και ο πρόσφατα εκλεγμένος πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαϊχ Μπολσονάρου.

Ωστόσο, ένα περιστατικό της 8ης Νοεμβρίου του 2018, γέννησε προβληματισμούς.

Ήταν η μέρα όπου ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ εκδίωξε πυξ-λαξ τον δημοσιογράφο του CNN Τζιμ Ακόστα από τον Λευκό Οίκο, αφού πρώτα ο διαπιστευμένος ρεπόρτερ είχε «στριμώξει» τον πλανητάρχη σε συνέντευξη Τύπου με επίμονες ερωτήσεις.

Η κίνηση αυτή του Τραμπ προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, για την απαράδεκτη φίμωση του Τύπου στο πρόσωπο του Ακόστα, που ως δημοσιογράφος ορθά έθετε τα ερωτήματά του στον πρόεδρο των ΗΠΑ, επιμένοντας να λάβει απαντήσεις.

«Θα σου πω τι. Το CNN πρέπει να ντρέπεται που δουλεύεις για αυτό. Είσαι αγενής, φρικτός άνθρωπος», είπε ο Τραμπ στον Ακόστα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. «Όταν μεταδίδεις ψευδείς ειδήσεις, πράγμα που κάνει το CNN, είσαι εχθρός του λαού!», είχε πει ο Τραμπ.

Ο Ακόστα έχει γίνει επανειλημμένα στόχος του Τραμπ, καθώς του θέτει συχνά με πιεστικό τρόπο ερωτήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ακόστα απαίτησε ο Τραμπ να του απαντήσει σε ένα ερώτημα για ένα από τα «καραβάνια» των μεταναστών από χώρες της κεντρικής Αμερικής που κινείται προς τις ΗΠΑ. Στο αποκορύφωμα της προεκλογικής εκστρατείας, ο αμερικανός πρόεδρος έκανε συχνά λόγο περί επαπειλούμενης «εισβολής» μεταναστών.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό, ας αναρωτηθεί κανείς: Θα συνέβαινε πότε κάτι ανάλογο που θα προκαλούσε τόσο έντονη κατακραυγή του Τραμπ… στο Twitter; Το πιο πιθανό θα ήταν απλά ο πρόεδρος Τραμπ να διαγράψει την ενοχλητική ανάρτηση ή να «μπλοκάρει» τον δημοσιογράφο, προκειμένου να απαλλαγεί μια και καλή μαζί του.

Σε μια συνέντευξη Τύπου όμως δεν θα μπορούσε να το κάνει, όχι χωρίς θύελλα αντιδράσεων… Μήπως λοιπόν η «πολιτικοποίηση» του Twitter δεν είναι τόσο εκσυγχρονιστική για την πολιτική ζωή, αλλά λειτουργεί προστατευτικά για τους πολιτικούς ηγέτες;

Μήπως η εκτεταμένη χρήση των social media δεν μπορεί να αντικαταστήσει την φυσική επαφή των ατόμων, την ανταλλαγή απόψεων, την αντιπαράθεση και κυρίως την κριτική;

Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, και τι συνέβη όταν άφησε το γραφείο του και συναναστράφηκε με τον γαλλικό λαό.

«Βγες στο δρόμο για να βρεις δουλειά»

Κατά τη διάρκεια επίσκεψης του στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών, ένας άνεργος νέος ζήτησε από τον Μακρόν συμβουλή για να βρει δουλειά. Τότε ο πρόεδρος της Γαλλίας του απάντησε το εξής:

«Αν είσαι έτοιμος και έχεις κίνητρο, σε ξενοδοχεία, καφετέριες, εστιατόρια, κτήρια, δεν υπάρχει μέρος που να έχω πάει και να μην ψάχνουν για εργαζόμενους. Αν περάσω τον δρόμο θα σου βρω δουλειά».

Ο Εμανουέλ Μακρόν κατακρίθηκε επειδή δεν ρώτησε τον νέο αν έχει σπουδάσει και αν ψάχνει κάτι συγκεκριμένο.

VIDÉO – Macron à un jeune chômeur qui peine à obtenir un travail : "Je traverse la rue je vous en trouve" #JEP2018 pic.twitter.com/clfFlBuL52

— Arthur Berdah (@arthurberdah) September 16, 2018

«Μπορείς να φέρεσαι σα βλάκας, αλλά όχι σήμερα»

Ο πιτσιρικάς, την ώρα που ο Εμανουέλ Μακρόν χαιρετούσε μαθητές, άρχισε να σιγοτραγουδά την Διεθνή (ύμνος των κομμουνιστών σε όλη την Γη), και στην συνέχεια απευθυνόμενος προς τον Μακρόν τον ρώτησε «είσαι εντάξει Μανιού»;

Ο Γάλλος πρόεδρος έκανε σαν… να δαιμονίστηκε απάντησε μαινόμενος «όχι, όχι, αυτό δεν είναι σωστό όχι».

Ο μαθητής μπροστά στην αντίδραση αυτή απάντησε «συγγνώμη κ. πρόεδρε», αλλά ήταν ήδη αργά μιας και ο Μακρόν είχε ήδη «απασφαλίσει»!

«Είσαι σε επίσημο εορτασμό, πρέπει να φέρεσαι ανάλογα. Σήμερα είναι η μέρα της Μασσαλιώτιδας, επομένως μπορεί γενικά να φέρεσαι σαν βλάκας, αλλά όχι σήμερα. Και θα με αποκαλείς “κύριε πρόεδρε”. Κατάλαβες; “Κύριε”» ήταν τα λόγια του.

Ο παροξυσμός συνεχίστηκε λέγοντας στον μαθητή πως «αν θες να κάνεις επανάσταση, πρέπει πρώτα να πάρεις πτυχίο, να βρεις δουλειά και να τρέφεσαι μόνος σου. Τότε να πας να δώσεις μαθήματα σε άλλους».

Και τα δύο αυτά συμβάντα, «τσαλάκωσαν» την εικόνα του Εμανούελ Μακρόν και κοινός παρανομαστής τους είναι ότι έλαβαν χώρα στο δρόμο, όταν ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε τετ-α-τετ με τους πολίτες.

Αντίθετα, πίσω από την ασφάλεια της οθόνης, η Γαλλία ίσως να μην αντίκριζε αυτό το πρόσωπο του προέδρου της, καθώς αν αυτές οι στιχομυθίες γίνονταν ηλεκτρονικά, κατά πάσα πιθανότητα το γραφείο Τύπου του Μακρόν θα απαντούσε πολύ πιο ψύχραιμα.

Μπολσονάρου: Ο «τροπικός Τραμπ»

Για να γλυτώσει από τέτοια… παθήματα ο Βραζιλιάνος πρόεδρος, πλέον, Ζαϊχ Μπολσανάρου, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επέλεξε να μην κάνει δημόσιες εμφανίσεις, ούτε να δώσει συνεντεύξεις. Απευθυνόταν στο λαό μόνο μέσω Twitter…

Το επιγραμματικό και άμεσο στιλ του λόγου των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης του ταίριαζε γάντι. Καθώς είναι κάθε άλλο παρά μεγάλος ρήτορας, προτίμησε να απευθύνεται στους ψηφοφόρου, στο Διαδίκτυο, με σύντομες ατάκες.

Έτσι δεν τέθηκε ποτέ στη δυσάρεστη θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για τις ακραίες θέσεις του, ούτε να συναντήσει το λαό για να του εκφράσει δια ζώσης το πρόγραμμά του.

Φαίνεται λοιπόν, πως η άσκηση πολιτικής μέσω Twitter είναι εργαλείο που βοηθά τους πολιτικούς να αποφεύγουν την κριτική και τις άβολες στιγμές, να γλυτώνουν από τον ανθρώπινο αυθορμητισμό, παρουσιάζοντας επί της ουσίας ένα προσωπείο μέσω των λογαριασμών τους στα social media.

Θα πει κανείς ότι οι συγκεντρώσεις στα καφενεία και στους δρόμους είναι παρωχημένα στοιχεία της πολιτικής. Μπορεί, τα καφενεία, οι δρόμοι, οι γειτονίες, οι λαϊκές αγορές όμως ήταν, είναι και θα είναι οι πραγματικοί κριτές των πολιτικών, και αν δεν έχουν κάτι να κρύψουν από το λαό ή κάτι να φοβούνται εκεί πρέπει να απευθυνθούν αν ενδιαφέρονται πραγματικά για τα λαϊκά προβλήματα και τις αγωνίες των ψηφοφόρων τους.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]