Η ανάλυση του Foreign Policy αναφέρει πως η Δύση γνωρίζει τα κίνητρα της Άγκυρας, ωστόσο δεν αποκαλεί τα πράγματα με το όνομά τους, και αναφέρει  περιστατικά τον τελευταίο χρόνο από αρπαγή ομήρων εκ μέρους της Τουρκίας.

Αναλυτικά όλο το κείμενο του Foreign Policy:

Η τουρκική πρακτική των ομήρων έχει μετατραπεί σε ένα από το πιο πιεστικά προβλήματα ανάμεσα στην Άγκυρα και τους δυτικούς της συμμάχους. Πρόκειται για κάτι που όλοι ξέρουν ότι συμβαίνει, αλλά πολιτικοί ηγέτες και διπλωμάτες διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Η περίπτωση Yucel

«Η πιο πρόσφατη υπόθεση αφορά τον Τουρκογερμανό δημοσιογράφο Deniz Yucel, ο οποίος συνελήφθη στην Τουρκία τον Φεβρουάριο του 2017, κατηγορούμενος για προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο Yucel, ανταποκριτής της Die Welt, γνωστός για τη δημοσιογραφική του κάλυψη σχετικά με τα φαινόμενα καταστολής στην Τουρκία, είχε γράψει άρθρα βασισμένα στα μηνύματα του γαμπρού του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Υπουργού Ενέργειας Μπεράτ Αλ Μπαϊράκ, στα οποία απέκτησαν πρόσβαση χάκερς.

Το αρχικό του ένταλμα σύλληψης αφορούσε αυτά τα άρθρα, αλλά μετά την κράτησή του, οι (Τούρκοι) ερευνητές έστρεψαν την προσοχή τους στο τρόπο με τον οποίο ο ίδιος κάλυψε δημοσιογραφικά το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), και ειδικά σε μια συνέντευξη που είχε κάνει με τον ηγέτη του PKK Cemil Bayik. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο φυλάκισης χωρίς κατηγορία στην Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος της σε απομόνωση, απελευθερώθηκε με εγγύηση στις 16 Φεβρουαρίου. Ο Γιουτσέλ έφυγε από τη χώρα το συντομότερο δυνατό. Μόλις βρισκόταν σε ασφαλές μέρος στη Γερμανία, έγραψε ένα βίντεο, κρατώντας αντίγραφο της δικαστικής εντολής που τού δόθηκε όταν έφυγε από τη φυλακή. Το δικαστήριο, είπε, είχε διατάξει την παράταση της κράτησής του, που δεν είχε τερματιστεί. Όπως και η κράτησή του, η απελευθέρωση του Yucel είχε όλα τα σημάδια μιας πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης της Τουρκίας.

Η απελευθέρωση του Yucel άνοιξε μια έντονη συζήτηση στη Γερμανία σχετικά με το τι παραχώρησε η γερμανική κυβέρνηση στην Τουρκία για να αφεθεί ο δημοσιογράφος ελεύθερος. Ο ίδιος ο Yucel είχε μιλήσει από τη φυλακή και είχε εκφράσει την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε «βρώμικη συμφωνία» που θα οδηγούσε στην απελευθέρωσή του. Χρησιμοποίησε η Γερμανία ως μοχλό πίεσης την απειλή να σταματήσει να πουλά όπλα στην Άγκυρα; Ή ενέδωσε στις τουρκικές πιέσεις να αρχίσουν και πάλι οι πωλήσεις όπλων για να απελευθερωθεί ο δημοσιογράφος; Ό,τι και να συνέβη, σε μια τέτοια συζήτηση θεωρείται δεδομένο ότι η Γερμανία εξαναγκάστηκε να μπει σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης ομήρων με έναν νατοϊκό σύμμαχο.

Η κράτηση του Salih Muslim

Η πολιτική της ομηρίας έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ στις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση, που όταν ο ηγέτης των Σύριων Κούρδων Salih Muslim κρατήθηκε στην Πράγα το περασμένο Σαββατοκύριακο, οι πρώτες εικασίες για την έκβαση της υπόθεσης ήταν κατά πόσο η τσεχική κυβέρνηση θα συμφωνούσε να τον εκδώσει ως αντάλλαγμα για την ελευθερία δύο Τσέχων που βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι στην Τουρκία για υποστήριξη των Κούρδων μαχητών της Συρίας. Ένα τσεχικό δικαστήριο απελευθέρωσε την Τρίτη τον μουσουλμάνο, ενώ η διαδικασία συνεχίζεται, συμφωνώντας με τις διαβεβαιώσεις του ότι θα συνεργαστεί με το δικαστήριο παραμένοντας ελεύθερος να ταξιδέψει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο (Τούρκος) αναπληρωτής πρωθυπουργός Bekir Bozdag κατήγγειλε την κίνηση του δικαστηρίου ως «μια πολύ σαφή απόφαση που υποστηρίζει την τρομοκρατία», προκαλώντας μια έντονη απάντηση από το τσεχικό Υπουργείο Εξωτερικών.

O πάστορας και ο Γκιουλέν

Αυτές οι πολιτικές ομηρίας είναι ακόμη πιο ορατές στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Οι τύχες πολλών αθώων Αμερικανών που βρίσκονται υπό τουρκική κράτηση, έχουν γίνει αντικείμενο αυστηρών απαιτήσεων από την τουρκική κυβέρνηση. Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο Andrew Brunson, ένας πάστορας που ζούσε στην Τουρκία για δύο δεκαετίες και λειτουργεί σε μια μικρή ευαγγελική εκκλησία στη Σμύρνη. Συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2016 με ασαφείς ισχυρισμούς ότι είχε σχέση με την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016. Ένα χρόνο μετά, παραμένει στη φυλακή. Ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει μετατρέψει ανοιχτά τον Brunson σε αντικείμενο ανταλλαγής, λέγοντας, τον Σεπτέμβριο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ανταλλάξουν “έναν πάστορα για έναν πάστορα”, στέλνοντας πίσω στην Τουρκία τον βασικό του εχθρό Fethullah Gulen, ο οποίος κατοικεί στην Πενσυλβανία, για τον Brunson. Δεν είναι ο μόνος Αμερικανός στην τουρκική φυλακή: Τον περασμένο μήνα, ο Serkan Golge, ένας επιστήμονας της NASA με διπλή υπηκοότητα, που καταδίκασε τα φαινόμενα καταστολής μετά το πραξικόπημα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών.

Το νομοσχέδιο του Κογκρέσου

Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση στις σχέσεις μεταξύ συμμάχων. Κανένας πολίτης μιας συμμαχικής χώρας δεν θα πρέπει να φτάνει στο σημείο να αναρωτηθεί κατά πόσο η Τουρκία θα μετατρέψει την ελευθερία τους σε ένα διαπραγματευτικό χαρτί – και υπάρχει σήμερα νομοθεσία ενώπιον του Κογκρέσου που θα τιμωρήσει την Τουρκία για αυτή τη συμπεριφορά. […] Οι κυρώσεις είναι απλές: Χρειάζεται έρευνα από τον Υπουργό Εξωτερικών για την ταυτοποίηση υπαλλήλων […] Αυτή είναι μια ξεκάθαρη και λογική αντιμετώπιση σε υποθέσεις ομηρίας και πρέπει να παραμείνει μέρος του γενικού νομοσχεδίου του τρέχοντος οικονομικού έτους που είναι υπό διαπραγμάτευση τώρα.

Κυρώσεις στην Τουρκία

Όπως έγραψε στην Wall Street Journal ο γερουσιαστής Lankford πριν από δύο εβδομάδες, αυτή η τροπολογία θα πρέπει να συνδυαστεί και με τη χρήση των κυρώσεων του Global Magnitsky σε Τούρκους αξιωματούχους που κριθεί ότι έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις μεγάλης διαφθοράς ή σε σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Παγκόσμιος νόμος περί Magnitsky είναι ένα σχετικά νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε το 2016 και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2017. Δίνει στον Πρόεδρο την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις σε άτομα και οντότητες υπεύθυνες για σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οπουδήποτε στον κόσμο, και στις Ηνωμένες Πολιτείες, να παγώσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να τους εκδιώξουν αποτελεσματικά από το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σύμμαχος, για την ώρα

Τώρα, υπάρχει πολύ συζήτηση σχετικά με τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας και αν θα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Πολύ μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης αναφέρει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ευθύνονται για την επιδείνωση, όταν στην πραγματικότητα η Τουρκία πιέζει τις συμμαχίες της σε οριακό σημείο.

Το Κογκρέσο και η διοίκηση Τραμπ πρέπει να αποδείξουν στην Άγκυρα ότι ακόμα και όταν η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας σχετίζεται όλο και περισσότερο με τις συναλλαγές, υπάρχουν ορισμένοι τομείς που ποτέ δεν θα υπόκεινται σε παζάρι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν τα δικαιώματα των Αμερικανών πολιτών ή του κράτος δικαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου, όπως οι κυρώσεις εναντίον του  Reza Zarrab ή η έκδοση του Fethullah Gulen. Και θα συνεχίσει να θέτει τα θέματα κατά της διαφθοράς και του κράτους δικαίου στο επίκεντρο των διμερών σχέσεών της με την Τουρκία. Σε τελική ανάλυση, είναι ακόμα σύμμαχος, για την ώρα.