Μακάρι να ήξερα τί τύπος είναι ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στη ζωή του. Η εύθυμη και γελαστή “ψυχή του πάρτι”, ντυμένος στα χρώματα του ουράνιου τόξου που διαλέγει για τις ταινίες του; Ή ένας εσωστρεφής, εκκεντρικός δημιουργός που εφευρίσκει αυτούς τους πολύχρωμους κόσμους, γεμάτους πάθη, αδιέξοδα και χιούμορ, ως δική του προσωπική διαφυγή;

Όπου κι αν συγκαταλέγεται ο Αλμοδόβαρ -ΑΝ συγκαταλέγεται, γιατί μάλλον αποτελεί δικό του αυτόφωτο γαλαξία- είναι συγκινητικό να τον παρακολουθούμε να ωριμάζει θεματικά, ταινία με την ταινία. Τί υπέροχη, ζηλευτή διαδρομή, από τις πιο ανάλαφρες προτάσεις της δεκαετίας του ‘80 που τον καθιέρωσαν, μέχρι σήμερα. Στο επίκεντρο, σχεδόν πάντα η Γυναίκα: ερωμένη, σύζυγος, μητέρα, φίλη…. Ή και όλα μαζί.

Ίνγκριντ και Μάρθα    

Βασισμένη στο βιβλίο της Σίγκριντ Νούνιεζ “What are you going through”, η ταινία επικεντρώνεται στη φιλία ανάμεσα στην Ίνγκριντ (Τζούλιαν Μουρ) και τη Μάρθα (Τίλντα Σουίντον), στενές φίλες στα νιάτα τους, όταν δούλευαν μαζί στο ίδιο περιοδικό. Η Ίνγκριντ έγινε συγγραφέας, ενώ η Μάρθα πολεμική ανταποκρίτρια, και οι δυο τους απομακρύνθηκαν λόγω συνθηκών ζωής. Μετά από χρόνια χωρίς επαφή, μια ευάλωτη στιγμή της Μάρθα θα φέρει την Ίνγκριντ ξανά κοντά της, αντιμέτωπη με το δίλημμα αν θα αντέξει να υπηρετήσει μια παράτολμη επιθυμία της φίλης της.

Η ζωή, σαν επιλογή

Θυμήθηκα πια παλαιότερη ταινία του Αλμοδόβαρ, το “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης” (1988) όπου υπάρχει μια σκηνή απόπειρας αυτοκτονίας της πρωταγωνίστριας, επειδή την εγκατέλειψε ο εραστής της. Είναι γραμμένη και γυρισμένη με χιουμοριστικό τρόπο, σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που φλερτάρει λίγο με τις νόρμες της σαπουνόπερας.

“Ε ρε κάτι πράγματα για τα οποία στεναχωριόμασταν τότε!” σκέφτηκα, καθώς έκανα τη σύγκριση με τη φετινή ταινία, και τη δύσκολη, ώριμη απόφαση της πρωταγωνίστριας να πάρει τα ηνία της ζωής, και του τέλους της. Μια σύγκριση κάπως άδικη, δεδομένου πως είναι απολύτως φυσιολογικό -και γοητευτικό θα έλεγα- να αλλάζει η θεματολογία ενός δημιουργού καθώς μεγαλώνει κι έρχεται αντιμέτωπος με τη δική του θνητότητα.

Η Πόρτα     

Κυκλοφορούν διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της Τίλντα Σουίντον, την οποία θαυμάζω, αλλά εδώ άργησε να με κερδίσει, μου φάνηκε “ξύλινη” σε σημεία. Δεν ξέρω αν φταίει η ίδια ή το κείμενο, που ένιωθα πως είναι απλώς μια παράθεση γεγονότων ζωής, πως δυο φίλες που γνωρίζουν καλά η μία την άλλη δε θα μιλούσαν ποτέ τόσο σχηματικά. Η Τζούλιαν Μουρ, με την εσωτερικότητά της, με έκανε να βυθιστώ πιο γλυκά στο συναίσθημά της.

Ωστόσο, αν το κείμενο δεν είναι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, σίγουρα είναι το οπτικό λεξιλόγιό της, ειδικά η χρήση χρώματος. Όταν η Μάρθα θα φορέσει ένα κατακίτρινο κοστούμι και κόκκινο κραγιόν, και ξαπλώσει στην πράσινη ξαπλώστρα, κάτι θα σημαίνει. Όπως και η κόκκινη πόρτα, κλειστή ή ανοιχτή, μια υπέροχη μεταφορά για τη μετάβαση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Οι πιο δυνατές στιγμές της ταινίας, αυτέ που με έκαναν να δακρύσω, ήταν εκείνες χωρίς λόγια. Ήταν οι στιγμές που συνειδητοποίησα πως αυτές οι δυο γυναίκες θα μπορούσαμε να είμαστε εγώ και μια φίλη, στην προσπάθεια να απολαύσουμε ακόμα και την τελευταία σταγόνα ζωής, με αξιοπρέπεια. Γιατί, παραδόξως, αυτό πραγματεύεται μια ταινία για τον θάνατο: τη ζωή.

INFO: “Στο Διπλανό Δωμάτιο” του Πέδρο Αλμοδόβαρ, βασισμένο στο βιβλίο της Σίγκριντ Νούνιεζ “What are you going through”. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Τίλντα Σουίντον & Τζούλιαν Μουρ. Στους κινηματογράφους από την TANWEER.