Στην ταινία του Μπρέιντι Κορμπέ, που κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας στις 6 Φεβρουαρίου, ο Αντριεν Μπρόντι υποδύεται τον Ούγγρο αρχιτέκτονα εβραϊκής καταγωγής Λάζλο Τοτ, ο οποίος, αφού επέζησε του Ολοκαυτώματος, μεταναστεύει στις ΗΠΑ και παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Το συγκλονιστικό είναι ότι την ίδια διαδρομή με τον Τοτ είχε κάνει η μητέρα του Αντριεν Μπρόντι, Σίλβια Πλάχι, η οποία έφυγε με την οικογένειά της από την Ουγγαρία το 1958, δύο χρόνια μετά την Ουγγρική Επανάσταση, και κατέληξε στη Νέα Υόρκη, για να γίνει διακεκριμένη φωτογράφος.

Συνθήκες

«Πώς μπορεί κανείς να παραγάγει τέχνη σε μια εποχή με τόσο φόβο και τόσο σκοτάδι; Φαίνεται πως η μεγάλη τέχνη και το ανθρώπινο πνεύμα θριαμβεύουν υπό αυτές τις συνθήκες. Το τραύμα του παρελθόντος επηρεάζει το έργο μας, τις επιλογές μας και τα βιώματά μας και η μεταπολεμική ψυχολογία επηρέασε άμεσα τη μεταπολεμική αρχιτεκτονική», σημειώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «IndieWire» ο σπουδαίος ηθοποιός που για την ερμηνεία του στο «The Brutalist» έχει ήδη αποσπάσει μία Χρυσή Σφαίρα και θεωρείται φαβορί για το Οσκαρ Α’ ανδρικής ερμηνείας. Η δε ταινία οδηγεί την κούρσα των Οσκαρ και, στα χαρτιά τουλάχιστον, οδεύει προς μεγάλα πράγματα τη νύχτα της απονομής των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στις 2 Μαρτίου.

Ο Αντριεν Μπρόντι υπογραμμίζει ότι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στον «Πιανίστα» του Πολάνσκι ήταν καθοριστικός για τον ίδιο. Στα γυρίσματα ήταν 27 ετών και όταν πήρε το Οσκαρ για τη συγκεκριμένη ερμηνεία, στα 29 του χρόνια, ήταν και παραμένει ο νεότερος ηθοποιός βραβευμένος με Οσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. «Ηταν κάτι σαν ξύπνημα για εμένα αυτή η ταινία σε μια τόσο νεαρή ηλικία. Η πίεση και η ευθύνη που ένιωθα να κουβαλήσω αυτήν την ταινία στους ώμους μου ήταν τεράστιες. Για 22 εβδομάδες, 6 ημέρες την εβδομάδα, υποδυόμουν έναν άνθρωπο που αντιπροσώπευε την απώλεια 6 εκατομμυρίων ανθρώπων, καθώς και τη φρίκη εκείνης της εποχής», λέει ο Μπρόντι, που είχε στη διάθεσή του έξι εβδομάδες προετοιμασίας για να μάθει να παίζει Σοπέν στο πιάνο, αλλά και να γίνει σκιά του εαυτού του από τη σημαντική απώλεια βάρους που έπρεπε να πετύχει.

Σαν συνέχεια

Το «The Brutalist» μοιάζει σαν να ξεκινά εκεί όπου τελείωσε ο «Πιανίστας». «Πρόκειται για το ταξίδι ενός μετανάστη εβραϊκής καταγωγής. Είναι οι δυσκολίες και οι απώλειες και η επιθυμία να ξεκινήσει από την αρχή, το όνειρο να βρεθεί σε ένα μέρος σαν την Αμερική, όπου ο μύθος του αμερικανικού ονείρου έδινε την ελπίδα στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’50, ότι θα μπορούσαν να είναι ελεύθεροι από κάθε καταδίωξη και ότι θα μπορούσαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους», σημειώνει ο Αντριεν Μπρόντι, που από τότε που κέρδισε το Οσκαρ για τον «Πιανίστα» έως σήμερα μοιάζει σαν να μην έπαιξε σε ταινία που να δικαιώνει τη φήμη του και τις προσδοκίες που είχαν όλοι από έναν κάτοχο Οσκαρ.

Ο ίδιος στέκεται σε εκείνες τις φορές που τον καλούσε στις ταινίες του ο Γουές Αντερσον, στην ταινία του Γούντι Αλεν, «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», όπου υποδύθηκε τον Νταλί, αλλά και το πιο πρόσφατο «Clean», στο οποίο ήταν και παραγωγός. «Ηταν πολύ δύσκολο αυτό, γιατί αναγκάστηκα να βάλω χρήματα από την τσέπη μου για να γυριστεί αυτή η ταινία. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που δεν είχα προσοδοφόρες προτάσεις στα χέρια μου. Ομως, ήθελα να φτιάξω μια ταινία για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά προκειμένου να ξεφύγουν από άθλιες συνθήκες ζωής, από την πίεση και τη βία των μεγαλουπόλεων, τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις. Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι κάνουν χρήση ναρκωτικών; Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στο αλκοόλ; Για να σβήσουν τον πόνο που νιώθουν από την άχαρη ζωή που κάνουμε», υπογραμμίζει.