Εδώ σας θέλω – κι αφήστε τους έρμους τους δημοσκόπους στην ησυχία τους. Θα είναι πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, που κινδυνεύει να λεηλατηθεί πανταχόθεν – και όχι άδικα, μιας και δεν εισφέρει πια τίποτα στην κοινωνία, στις άρχουσες ελίτ και στους έξωθεν ισχυρούς; Αμφιβάλλουμε. Θα είναι το ΠΑΣΟΚ, που αυτοπροβάλλεται αγχωμένα ως «ο μοναδικός και πραγματικός αντίπαλος της Ν.Δ.»;

Επίσης προβληματικό. Οπως προσφυώς σημείωσε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης -κι ας έκαναν πολλοί ότι δεν τον ακούνε-, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν διαφορές ουσίας και εν τοις πράγμασι ανήκουν στην ίδια παράταξη. Για να γίνεις αντιπολίτευση πρέπει να βρεις κάτι πιο διακριτό να σε χωρίζει από την κυβέρνηση από παλιακά τσιτάτα, εμβατήρια και πράσινες σημαίες με «καλημέρα ήλιους» – στους οποίους ούτε καν πιστεύεις. Το πιθανότερο -κατά την ταπεινή μας άποψη- είναι, στις 25/6, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να μοιραστούν περίπου εξ ημισείας το 32% που απέμεινε στην «πληθυντική Κεντροαριστερά», στήνοντας την επόμενη τετραετία ένα σκυλοκαβγά για τα ηνία στο χώρο, υπό το ανθυπομειδίαμα του πρωθυπουργού. Το θέαμα, λοιπόν, το εξασφαλίσαμε ως το 2027. Από άρτο και αντιπολίτευση τι κάνουμε;

Σχεδόν πουθενά στον κόσμο οι καιροί μας δεν είναι «κανονικοί», κι όποιος μιλάει για κανονικότητα είναι τουλάχιστον ύποπτος. Τα ποσοστά θυμίζουν τραγικά τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης (Νοέμβριος 1974), με τον Καραμανλή να παίρνει το τερατώδες 54,2% για να μη γυρίσουν τα τανκς, τον Γεώργιο Μαύρο να τον παρενοχλεί ελάχιστα με το 20,4% της Ενωσης Κέντρου -Νέες Δυνάμεις (σας θυμίζει κάτι το ποσοστό;) και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα να ξεκινά από τα χαμηλά με 13,5% (κι αυτό κάτι θυμίζει). Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα, ποιος θα κάνει αντιπολίτευση. Κι αυτό, όπως έλεγε ο Χαρίλαος, μόνο η ζωή μπορεί να το απαντήσει.