Είναι από τις φορές που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι καλύτερη είδηση. Oτι ανοίγει και πάλι μετά από 15 χρόνια το θέατρο του Λυκαβηττού ή ότι η πρώτη συναυλία θα είναι του Σταύρου Ξαρχάκου;

Η χθεσινή ανακοίνωση του Δήμου Αθηναίων για την επαναλειτουργία του εμβληματικού θεάτρου στις 15 Σεπτεμβρίου με μία μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στο σπουδαίο έργο του Σταύρου Ξαρχάκου είναι από τις ωραιότερες «δύο σε ένα» ειδήσεις αυτού του καλοκαιριού.

Η ανακατασκευή του θεάτρου γίνεται πάνω στα σχέδια που είχε κάνει ένας άλλος σπουδαίος Ελληνας, ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος, ενώ στη μουσική παρέα του Ξαρχάκου θα είναι εκλεκτοί ερμηνευτές από διαφορετικές γενιές του ελληνικού τραγουδιού: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μανώλης Μητσιάς, Ηρώ Σαΐα, και Ζαχαρίας Καρούνης.

Αξίζει να σταθούμε περισσότερο στο τελευταίο σημείο, διότι ένα από τα πολλά που επιτυγχάνουν οι μεγάλοι δημιουργοί είναι ότι γίνονται γέφυρες που πάνω τους βαδίζουν και ενώνονται οι γενιές. Αυτή η δύναμη τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, τους κάνει να υπερβαίνουν τα όρια της εποχής τους, να είναι κλασικοί και σύγχρονοι ταυτόχρονα.

Ενας τέτοιος δημιουργός είναι ο Σταύρος Ξαρχάκος. Για αυτό και η πρόσφατη «διαμάχη» που ξέσπασε στα ιντερνετικά καφενεία με αφορμή την ανάρτηση νεαρής ινφλουένσερ απλά επιβεβαίωσε το τεράστιο μέγεθος του Ξαρχάκου και το ανύπαρκτο του ψηφιακού σύμπαντος, όταν το τελευταίο εκφράζεται από «διαμορφωτές κοινής γνώμης» που τα όρια της γνώσης τους είναι τα όρια του κόσμου τους.

Ομως με κάποιον τρόπο αυτή η ιστορία έβγαλε κάτι καλό τελικά: Εφερε στην επιφάνεια τη ρηχή, απατηλή λάμψη μιας φουρνιάς «διασημοτήτων» που μετρούν την επιτυχία ή την αποτυχία τους με τα likes στις αναρτήσεις τους και περιφέρουν την άγνοιά τους ως παράσημο άξιο μνημόνευσης και επιβράβευσης. Κάποιοι είπαν πως δώσαμε μεγάλη σημασία σε κάτι που δεν έπρεπε, άλλοι πως ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε. Δίκιο έχουν και οι μεν και οι δε.

Γιατί στο τέλος της ημέρας μένει αυτό που αντέχει, αυτό που έχει νοιάξιμο και σημασία. Οι ελάχιστοι που είχαν την τύχη να δουν από κοντά πέρσι το καλοκαίρι το τυχαίο συναπάντημα του Ξαρχάκου με μια ομάδα εφήβων μουσικών στη Σύρο και οι πολλοί που βρέθηκαν πριν από 45 χρόνια στην τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο του Λυκαβηττού ξέρουν καλά πως οι Ξαρχάκοι αυτού του τόπου είναι λίγοι αλλά αντέχουν. Πού θα είναι άραγε οι αναρτήσεις του TikΤok σε 45 χρόνια από σήμερα; Πού θα είναι τα επόμενα πέντε λεπτά;