«Πού είναι το κράτος;» ρωτούσε ο καταστηματάρχης στο παραλιακό χωριό του Νότιου Πηλίου. Η νεροποντή γκρέμισε την «ταβέρνα πάνω στο κύμα» κι ο χείμαρρος παρέσυρε τραπεζοκαθίσματα κι ομπρέλες στη θάλασσα. Ηθελε το κράτος να ψαρέψει τα τραπεζοκαθίσματα; Οχι, το κράτος έπρεπε να ελέγξει την αδειοδότηση του δήμου.

«Πού είναι το κράτος;» ακούσαμε τηλεοπτικά, τέλος Ιουνίου, από οργισμένο πολίτη, καθώς η πυρκαγιά γλιστρούσε προς Αρτέμιδα. Οταν κτίζω στο πευκοδάσος, όταν η αυλή μου είναι πευκοδάσος -παράνομα ή ημινόμιμα-, πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος η φωτιά να γλείψει την εξώπορτα; Δεν μας αρέσουν οι αλήθειες που δεν μας… συμφέρουν.

Ξεχνάμε ότι εμείς πιέζουμε το κράτος να νομιμοποιήσει τις αυθαιρεσίες στο δάσος, στην παραλία, στο οικόπεδό μας. Το κράτος φταίει επειδή δεν εφαρμόζονται απαρέγκλιτα οι νόμοι του. Φταίει γιατί δεν ελέγχει τις εγκληματικές κακοτεχνίες των ακριβοπληρωμένων έργων. Φταίει γιατί η Αυτοδιοίκηση, στις δύο βαθμίδες της, έμεινε ανεξέλεγκτη.

Ωστόσο, ο στρατός δεν είναι το κράτος στη Θεσσαλία; Οι Ειδικές Δυνάμεις που κατεβάζουν από τις σκεπές τους πλημμυροπαθείς δεν είναι κράτος; Ασθενοφόρα και νοσηλευτικό προσωπικό κράτος δεν είναι; Για καταλύματα, ξενοδοχεία και χρήματα για τις πρώτες ανάγκες των πλημμυροπαθών το κράτος δεν προέβλεψε;

Αναμφίβολα, το κράτος υποχρεούται να συνδράμει τους πολίτες στις καταστροφές. Εστω με παρεμβάσεις εκ των υστέρων. Εγιναν λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις, κακοτεχνίες; Ομως, το 1980, το 1990, το 2020 δεν ξέραμε την κλιματική κρίση. Το λάθος είναι ότι το κράτος δεν έλεγχε όσο κι όταν έπρεπε.

Η αναδιοργάνωση του κράτους καθίσταται τώρα αναγκαία. Χωρίς καθυστερήσεις. Η ασύλληπτη καταστροφή -καθώς το μέλλον πλέον είναι δήλον- κάνει επιτακτική την ανάγκη της ριζικής αλλαγής, της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Οι κατασκευαστικές παραδοχές του είναι πλέον ξεπερασμένες.

Επομένως, μη ρωτάμε πού είναι το κράτος. Να αναρωτηθούμε ψύχραιμα: Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αποτελεσματική στη διαχείριση κρίσεων; Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού να επιφέρει στοχαστικές προσαρμογές, όπου κρίνει ότι υπάρχει αναποτελεσματικότητα. Ο πρωθυπουργός μπορεί να εκσυγχρονίσει τις δομές του κράτους που τις καταπίνει η λερναία γραφειοκρατία; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί, επειδή δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος.

Στη ΔΕΘ κατέθεσε τον οδικό χάρτη με τις επιτακτικές προτεραιότητες. Και δεν πρέπει να ξεχνάει: αυτόν προσωπικά εμπιστεύθηκαν οι πολίτες, δίνοντάς του 41% για να τα αλλάξει ΟΛΑ.

Το momentum είναι ακριβώς τώρα!