Οι Ρώσοι παίζουν καλά το χαρτί της ενεργειακής ισχύος, που παραμένει άλλωστε το πιο δυνατό τους. Το ζήτημα της πληρωμής σε ρούβλια είναι ένα κεφάλαιο.

Ενα άλλο είναι ο συντονισμός των ενεργειών τους με τον αραβικό κόσμο, που δεν διανύει την καλύτερη περίοδο των σχέσεών του με τη Δύση. Στις 9 Μαΐου ο Σαουδάραβας βασιλιάς Σαλμάν συνεχάρη των Πούτιν για την Ημέρα Νίκης κατά του Ναζισμού, δείχνοντας ότι η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο (μαζί με τις ΗΠΑ) και δεσπόζουσα δύναμη του ΟΠΕΚ κλίνει στην παρούσα φάση προς τη Μόσχα.

Ομως, ταυτόχρονα με την Αραβική Χερσόνησο οι Ρώσοι έριξαν δίχτυα και στο Μαγκρέμπ, εμβαθύνοντας τους δεσμούς τους με την Αλγερία: Μια από τους μεγαλύτερους παραγωγούς φυσικού αερίου στον κόσμο, που οι Ευρωπαίοι βλέπουν ως εναλλακτική σανίδα σωτηρίας σε περίπτωση που ο Πούτιν κλείσει την κάνουλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 11 Απριλίου η Ιταλία υπέγραψε έκτακτη συμφωνία με το Αλγέρι για την αύξηση της αγοράς αερίου κατά 9 δισ. κυβικά μέτρα ως το τέλος του χρόνου.

Το αλγερινό αέριο αντιπροσωπεύει το 11% των εισαγωγών φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ενώ στις αρχές Μαρτίου η αλγερινή Sonatrach δήλωσε πρόθυμη να αυξήσει τη ροή μέσω του ιταλο-αλγερινού αγωγού Transmed.

Υπό αυτό το πρίσμα αποκτά βαρύνουσα σημασία η επίσκεψη του Σεργκέι Λαβρόφ στο Αλγέρι, κατά την οποία ευχαρίστησε την Αλγερία για την «ισορροπημένη και απροκατάληπτη» στάση της στο Ουκρανικό.

Οι δύο χώρες συμφώνησαν να συνεχίσουν να σέβονται τα διεθνή τους συμβόλαια, εκδηλώνοντας την πρόθεση να αναβαθμίσουν τις διμερείς σχέσεις με μια συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας. Δεν ήταν και το καλύτερο νέο για την Ε.Ε.