Δεδομένου ότι σε ολόκληρη τη Ρωσία δεν υπήρχε άλλη αντιπολιτευόμενη φιγούρα με αυτά τα χαρακτηριστικά, ούτε με το χάρισμα του Αλεξέι Ναβάλνι, όλοι κατάλαβαν ότι η καμπάνα χτυπούσε γι’ αυτόν. Κι ας μην πρόφερε κανείς το όνομά του.

Φυσικά, η «τουφεκιά» του Αρέστοβιτς πέρασε στο ντούκου μέσα στη δίνη του πολέμου. Τώρα όμως κάποιοι τη θυμήθηκαν, με πρώτο τον σχολιαστή του Al Jazeera Λεονίντ Ραγκόζιν. Σκοπός του δεν ήταν να αμαυρώσει τη μνήμη του Ναβάλνι, αλλά να αναδείξει τη ρευστότητα του ιστορικού συνεχούς και των προσωπικοτήτων που το διαμορφώνουν.

Αλλωστε και ο ίδιος ο Πούτιν στην αρχή της καριέρας του ήταν ένας αποδεκτός από τη Δύση και τις ρωσικές ελίτ φέρελπις πολιτικός, προτού καταλήξει ο αιματοβαμμένος ανατολικός δεσπότης που γνωρίζουμε. Δεν θα γινόταν όμως αυτό αν το ΝΑΤΟ είχε δεχθεί το 2007 το αίτημά του για ένταξη της Ρωσίας και αν η Δύση δεν αντιμετώπιζε τη χώρα του με πρωτοφανή αλαζονεία κι επιθετικότητα.

Σε κάποια περίοδο της ζωής του ο Ναβάλνι φλέρταρε με την Ακροδεξιά και τον εθνικισμό, αλλά στη συνέχεια έγινε ένας συνεπής φιλοδυτικός δημοκράτης. Εχοντας Ουκρανό πατέρα, θα μπορούσε είτε να γίνει γέφυρα ανάμεσα στους δύο αδελφούς λαούς είτε να επιτεθεί αλά Πούτιν στη δεύτερη εξ αίματος πατρίδα του, εφόσον η Δύση επέμενε να ταπεινώνει και να προκαλεί τη Ρωσία.

Οσο καλόπιστος κι αν ήταν ο «πρόεδρος Ναβάλνι», θα υποχρεωνόταν να υπερασπιστεί τη χώρα του απέναντι στα δυτικά γεράκια, που τώρα τον έχουν αγιοποιήσει. Αυτά όμως σε ένα παράλληλο σύμπαν, με το οποίο δεν θα επικοινωνήσουμε ποτέ.