Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στο χιόνι, ζήτησε ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, ενώ πολλοί αναρωτήθηκαν ειλικρινά τι ακριβώς εννοούσε όταν ανέφερε ότι σε διάφορα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα προβλέπεται μία εβδομάδα διακοπών μέσα στον Φεβρουάριο, ώστε τα παιδιά να χαρούν το χιονιά. Μα, αν είναι έτσι, τότε να προβλέψουμε και μία εβδομάδα διακοπών την άνοιξη, όταν ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γη χορτάρι, και μία εβδομάδα διακοπών την περίοδο των βροχοπτώσεων, διότι είναι υπέροχο να χορεύεις στη βροχή τραγουδώντας Σινάτρα. Για το καλοκαίρι δεν το συζητάμε, τα σχολεία είναι ούτως ή άλλως κλειστά.
Ινάσιο Λούλα, ο «πρεσβευτής» του Καλού
Σοβαρά τώρα, για ένα κόμμα που θέλει να πιστεύει ότι έχει μεγάλη δύναμη στη νέα γενιά, αυτά δεν λέγονται. Διότι η νέα γενιά δεν είναι αυτή που φαντάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Νέοι και νέες αραχτοί σε έναν καναπέ να περιμένουν μία θέση στο Δημόσιο. Στην εποχή της ρομποτικής και της τηλεματικής είναι αστείο να μιλάμε για «διάσπαση» και «αποδιοργάνωση της εκπαιδευτικής πράξης», και αδυναμία οργάνωσης του υλικού σε ένα απόγευμα! Δεν είναι θέμα εντυπώσεων, όπως λέει ο Νίκος Φίλης, ούτε «τηλεαπασχόλησης», όπως υποτιμητικά αναφέρονται στο έργο των συναδέλφων τους οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστών. Είναι προσαρμογή και ευελιξία σε μια νέα εποχή, που έχει τρομακτικές προκλήσεις αλλά και απεριόριστες δυνατότητες να τις ξεπεράσει.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα είναι ότι ο κόσμος αλλάζει χωρίς να μας ρωτήσει. Αν πριν μερικά χρόνια έλεγε κάποιος ότι το Δημόσιο θα λειτουργούσε με τηλεργασία ή ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα είχαν προσαρμοστεί σε υβριδικά συστήματα εργασίας, θα γελούσαμε. Αν κάποιος άκουγε για το «112» και για εφαρμογές που σε ειδοποιούν live στο κινητό για τους δρόμους που κλείνουν, θα κουνούσε λυπημένα το κεφάλι και θα έλεγε πως δεν γίνονται αυτά στην Ελλάδα, αυτά είναι για τους «Ευρωπαίους». Να, όμως, που γίνονται και οι νέες γενιές είναι οι πρώτες που προσαρμόζονται. Οι δεκάδες χιλιάδες ψηφιακές τάξεις που λειτούργησαν χθες το αποδεικνύουν.