Στις μέρες μας, όσοι ηγέτες τσαλακώνουν την εικόνα τους το κάνουν επιτηδευμένα – ή καλύτερα δεν το κάνουν καθόλου. (Ο εκπληκτικός περφόρμερ Ζελένσκι φυσικά εξαιρείται.

Είναι μια κατηγορία μόνος του και η συγκυρία για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του καταλληλότερη από ποτέ, μέσα στην τραγικότητά της). Κι αν ο Ζελένσκι παίζει άριστα το ρόλο του, τόσο ως πολιτικός όσο και ως υποκριτής -ηθοποιός δηλαδή- ο Νικολάς Μαδούρο δεν έχει ταίρι.

Πανευτυχής που τα βρήκε κουτσά-στραβά με τους Αμερικανούς και παραμένει στην εξουσία (αλήθεια, πού να βρίσκεται εκείνος ο άμοιρος ο Γκουαϊδό;) ο πρόεδρος της Βενεζουέλας άρχισε να ξεφαντώνει κάθε εβδομάδα στα ερτζιανά, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Παρουσιάζει εκ νέου από το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες τη ραδιοφωνική μουσική εκπομπή «Ωρα για σάλσα και αλλεγρία», την οποία είχε εγκαινιάσει το 2016, αλλά αναγκάστηκε κάποια στιγμή να τη διακόψει, όταν η χώρα βυθίστηκε σε ένα είδος εμφυλίου.

Τώρα που αποκαταστάθηκε κάπως η ηρεμία -αν και με κατώτατο μισθό στα 26 δολάρια- ο Μαδούρο αποφάσισε να χαρίσει γλέντι και χορό στους συμπατριώτες του, πουλώντας στην ουσία το «οικονομικό θαύμα» της μπολιβαριανής επανάστασης.

«Θεάματα χωρίς άρτο» χαρακτήρισε η αντιπολίτευση τον… πρόεδρο/ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος διαλέγει τραγούδια, παίζει μαράκες στο στούντιο, κάνει μουσικούς διαγωνισμούς με έπαθλο εισιτήρια για συναυλίες και δογματίζει, ότι «όποιος δεν αγαπάει τη σάλσα δεν έχει μέσα του αισθήματα».

Από τη μια ζηλεύεις το κέφι των Λατινοαμερικάνων για ζωή και την απουσία σοβαροφάνειας. Από την άλλη σκέφτεσαι ότι για μερικές ψήφους στις προεδρικές εκλογές του 2024, ο Μαδούρο θα έκανε και τούμπες. Ο συντηρητικός Ερντογάν μοιράζει τσάι και ψέλνει το Κοράνι, αλλά μπορεί να μη του βγει σε καλό.