Η δημοσίευση στο ΦΕΚ -22 Νοεμβρίου 1990 των προεδρικών διαταγμάτων του υπουργού Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλου -για την οργάνωση και λειτουργία των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης- ξεσήκωσε θύελλα στη μαθητική νεολαία: Πρώτα στην Κρήτη και την Κέρκυρα. Μετά ξαπλώθηκε, πυρκαγιά, σ’ όλη την Ελλάδα: Περισσότερα από 640 σχολεία σε κατάληψη, με ολοήμερη περιφρούρηση. Eίσοδος κλειστή.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη, η Αθήνα, οι μεγάλες πόλεις της περιφέρειας, διαλύονταν από τις μαχητικές μαθητικές διαδηλώσεις. Ηταν αυθόρμητες; Το ΚΚΕ θα μπορούσε να συντονίσει ένα τέτοιο πανελλαδικό κίνημα, ταυτόχρονα, με το αγροτικό που ήταν σε αναβρασμό. Αλλά ο γ.γ. Γρηγόρης Φαράκος ήταν επιφυλακτικός. Ομως, καθηγητές και δάσκαλοι, των οποίων τα συνδικαλιστικά κεκτημένα θίγονταν από τα διατάγματα Κοντογιαννόπουλου, ήταν αλληλέγγυοι και υποστηρικτές. Ο Γρ. Φαράκος τηλεφώνησε ανήσυχος στον πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, να «υπάρξει αναστολή των διαταγμάτων», λέγοντας: «Είναι οξυμμένα, Κώστα, τα πράγματα. Μην έχουμε τίποτε νεκρούς…».

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ του Κων. Μητσοτάκη η αδιαλλαξία δεν είχε ποτέ θέση και με το ΚΚΕ είχε, από την Αντίσταση ακόμη, άριστες σχέσεις. Στις 18 Δεκέμβρη αποσύρθηκαν τα διατάγματα. Ο Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε. Τα παιδιά έμειναν στις καταλήψεις, όπου βίωναν με το νεανικό τους ενθουσιασμό, τη δική τους επανάσταση. Στον Τύπο γράφονταν «τα τέρατα»: Καταστροφές, αλκοόλ, πάρτι τα βράδια στις καταλήψεις. Οι γονείς στα κάγκελα!

ΤΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ των καταλήψεων ήταν στην Αθήνα, στο σχολικό συγκρότημα Γκράβας, το μεγαλύτερο στην Ελλάδα. Ισως, με 4.000 μαθητές. Μπορεί το ΚΚΕ να κρατούσε αποστάσεις αλλά η ΚΝΕ είχε βρει πεδίο δόξης λαμπρό. Στο 15μελές της Γκράβας ένας δεκαεξάχρονος Κνίτης ήταν ηγέτης: Αλέξης Τσίπρας. Συζήτησα με τους συνεργάτες μου να τον καλέσουμε στην εκπομπή να ακούσουμε τα «θέλω» τους. Μίλησα μαζί του. Συμφωνήσαμε.

ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ. Κάθισε απέναντί μου, ένας ζωντανός έφηβος, με ωραία χαρακτηριστικά, με τη μαλλούρα της εποχής, με κόκκινο σκούρο «πόλο». Θυμωμένος! Στην πρώτη-δεύτερη ερώτηση τον «στρίμωξα». Μετά είπα: «Ενα παιδί είναι. Καλύτερα οι γονείς να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα “της επανάστασης” και του υπέβαλα υποβοηθητικές ερωτήσεις να ξεδιπλώσει τις θέσεις του, χωρίς κρίσεις, υποδείξεις, πατερναλισμό». Οπως, αν είχα έναν ώριμο άνθρωπο απέναντί μου.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ πήγαινε ροδάνι. Γιατί να μην επιλέγουν τους καθηγητές τους; Να βαθμολογούν οι μαθητές τους καθηγητές τους. Κάποιοι είναι άχρηστοι. Τα βιβλία; Ποιος τα επιλέγει; Τα διατάγματα σκοταδιστικά. Κάθε μέρα μάθημα; Ηταν η πρώτη φορά που άκουσα ότι δεν ήθελαν να μπαίνουν κάθε μέρα στην τάξη. Να μένουν στο προαύλιο, να «ζυμώνονται»! Να «ζυμώνονται»; Ναι! Ιδεολογική ζύμωση. Να ανταλλάσσουν απόψεις για την ταυτότητα των κομμάτων, τη συντηρητική παράταξη, την Αριστερά, τι σχολείο θέλουν. Και να μπει όριο στις απουσίες.

ΕΙΧΕ ΜΙΑ εσωτερική ορμή. Ετοιμες θέσεις, με πολλά τσιτάτα, καλυμμένη επιθετικότητα. Ο Μπιρσίμ από το κοντρόλ μου λέει, για μια στιγμή, στο αφτί μου: «Εχει σπάσει το τηλεφωνικό κέντρο από έξαλλους γονείς που τον ακούν». Του λέω: «Αλέξη, τα συζητάτε με τους γονείς σας;». «Υπάρχει ένα πρόβλημα», μου απαντά. «Θέλουν να γυρίσουμε στην τάξη». Δεν θυμάμαι τι άλλο ειπώθηκε, στη μία ώρα. Αλλά κλείνοντας του είπα, με βεβαιότητα: «Αλέξη, εσύ, όταν μεγαλώσεις, θα γίνεις αρχηγός κόμματος. Εγώ θα είμαι δημοσιογράφος και θα σου πάρω κι άλλες συνεντεύξεις». Ετσι έγινε.

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ο πολιτικός πρόλογος του Αλέξη. Ακολούθησαν πολλά επεισόδια. Την Πέμπτη έγραψε τον επίλογο. Ο Αλέξης Τσίπρας, μόνος του.