Προεξοφλώντας τη νίκη του Τραμπ, ο Βίκτορ Ορμπαν άνοιξε σαμπάνιες (διεκδικεί, ας μην ξεχνάμε, και την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σαν τον λύκο που γλυκοκοιτάζει το μαντρί), ενώ ο εκπρόσωπος της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», Βέλγος πρωθυπουργός Αλεξάντερ ντε Κρόο, θύμισε στην Ευρωβουλή τον Τσόρτσιλ της «πιο σκοτεινής ώρας».

Κοντολογίς, είπε ότι αν οι Αμερικανοί προτιμήσουν ξανά το «America First», τότε η Ευρώπη πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της στις επερχόμενες καταιγίδες για τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα.

Χωρίς να υποτιμούμε τους κινδύνους για τους δημοκρατικούς θεσμούς των ΗΠΑ από την επιστροφή Τραμπ (ο άνθρωπος είναι ένας οιονεί spin dictator, όπως οι Ερντογάν, Πούτιν, Ορμπαν, και δεν το κρύβει), η Ευρώπη διατρέχει μεγαλύτερους κινδύνους από το να την πάρουν τα σκάγια ενός νέου αμερικανικού εμφυλίου.

Κι αυτοί οι κίνδυνοι απορρέουν από το γεγονός ότι η ατμομηχανή της (Γερμανία) είναι πολλαπλώς διασωληνωμένη, η Γαλλία έχει έναν πρόεδρο που αδυνατεί ουσιαστικά να κυβερνήσει και το σύνολο της ευρωδομής έχει υποταχθεί στις αμερικανικές επιλογές σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, με συνέπεια η Γηραιά Κυρία (όχι η Γιουβέντους) να οδεύει προς βαριές στρατηγικές ήττες και περιθωριοποίηση.

Οταν ο Ζελένσκι υψώνει λευκή σημαία εκλιπαρώντας τους Ελβετούς να μεσολαβήσουν ώστε να κλείσει μια ευπρόσωπη ήττα από τον Πούτιν, οι Ευρωπαίοι πρέπει να αισθάνονται τουλάχιστον κορόιδα, που βιάστηκαν να «απεξαρτηθούν ενεργειακά» από τον Ρώσο εισβολέα και να πέσουν στο αμερικανικό LNG ή να τρέχουν σε Αφρικές και Κόλπους, βαυκαλιζόμενοι ότι θα τους σώσουν οι ανεμογεννήτριες.

Στη δε Μέση Ανατολή, ο Μπάιντεν ουσιαστικά δεν μιλάει εδώ και τρεις εβδομάδες με τον Νετανιάχου (όπως αποκάλυψε το Axios) και ο Ζοζέπ Μπορέλ ψελλίζει ότι «υπάρχει κι άλλος τρόπος στη Γάζα» (σ.σ.: εκτός από τη γενοκτονία) περιμένοντας να του δώσει κάποιος σημασία…