Ο δικηγόρος του, Γ. Μαντζουράνης, ο οποίος τυγχάνει να είναι και δικηγόρος του Α. Τσίπρα, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, κι όπως όλα δείχνουν θα είναι και υποψήφιος βουλευτής του, με μια κλοτσιά «έχυσε την καρδάρα», την οποία με μεγάλη επιμέλεια γέμιζαν εδώ και 15 μέρες. Δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, είπε ο Γ. Μαντζουράνης, που να αποδεικνύουν το βασικό μήνυμα του πρόχειρα στημένου αφηγήματος ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ο «εγκέφαλος» του κυκλώματος των παρακολουθήσεων. Πάπαλα, που λένε και στο χωριό.

Τα στοιχεία κατά τον γνωστό δικηγόρο -από την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά- χάθηκαν κάπου μεταξύ Αγίας Παρασκευής, Ψυχικού και μιας άγνωστης κατεύθυνσης. «Πιάσε το αβγό και κούρεψέ το», όπως λένε πάλι στο χωριό. Ολη η ιστορία δείχνει να εξελίσσεται σε μια τρύπα στο νερό. Οι έχοντες σχέση με το Predator έχουν δώσει κάποια ονόματα και πιθανώς κάποιο οπτικοακουστικό υλικό ή και SMS πραγματικά ή δόλωμα επιμόλυνσης, αλλά όλα αυτά χύμα. Χωρίς να μπορούν να αποδείξουν αυτό που από την αρχή το «σύστημα της Κουμουνδούρου» θέλει να καταστήσει κεντρικό ζήτημα των επικείμενων εκλογών. Οτι δηλαδή ο Κ. Μητσοτάκης έχει στήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό που παρακολουθούσε από πολιτικούς αρχηγούς και υπουργούς μέχρι ηθοποιούς και ταβερνιάρηδες.

Η σοκαριστική ομολογία του Γ. Μαντζουράνη οδηγεί στο συμπέρασμα πως ό,τι έχει ειπωθεί ως τώρα δεν είναι παρά μπουρδολογία, συκοφαντία και απόπειρα ψεκασμού της κοινής γνώμης με τοξικά νέφη συκοφαντίας, μίσους και διχασμού. Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από την ομολογία του δικηγόρου είναι πως ό,τι κι αν δημοσιευτεί στο μέλλον θα είναι εξίσου αναπόδεικτο ότι είναι έργο του «παρακράτους Μητσοτάκη». Ανοίγοντας, ταυτόχρονα, δρόμους που οδηγούν στο ένοχο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, που επί Ν. Τόσκα στο υπ. Προστασίας του Πολίτη επισημοποίησε διά συμβάσεως τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους «μεγαλοεπιχειρηματίες» που εμπορεύονται κακόβουλα λογισμικά τουλάχιστον από το 2016. Τότε που ο Γ. Ρουμπάτης ήταν το «μάτι» και το «αφτί» του Α. Τσίπρα.

Οσο πρόχειρα φτιαγμένη όμως κι αν είναι η ιστορία των «κοριών», θυμίζοντας έντονα την αντίστοιχη ιστορία της σκευωρίας Novartis, προσπαθεί να έχει κι έναν κάποιο «δράκο». Υπάρχουν, λέει, τουλάχιστον «τρεις» που συμμετείχαν στις παρακολουθήσεις, οι οποίοι, εφόσον φορέσουν πάλι «κουκούλα» (γίνουν δηλαδή προστατευόμενοι μάρτυρες), μπορούν να πουν πώς γίνονταν οι υποκλοπές, ποιοι έδιναν τις εντολές κι άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που κάνουν τις «τροχήλατες βαλίτσες» να θέλουν να αυτοκτονήσουν.

Το remake της Novartis είναι καταδικασμένο εν τη γενέσει του. Οι πολίτες δεν θέλουν να γίνουν «στο ίδιο έργο θεατές». Το έργο το είδαν και το καταδίκασαν. Μπορεί το Δικαστικό Συμβούλιο να αφαίρεσε από το κατηγορητήριο το σκέλος της σκευωρίας και της συμμορίας, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι 10 πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ που «κρεμάστηκαν στα μανταλάκια» ήταν αθώοι. Εδώ, βέβαια, υπάρχει μία εγγενής αντίφαση, την οποία μάλλον ο ιστορικός του μέλλοντος θα εξηγήσει. Αθωώθηκαν και οι «κατηγορούμενοι» και οι κατήγοροι! Η μεγάλη πλειοψηφία όμως το 2019 ψήφισε και για τη θεσμική εκτροπή που επιχειρήθηκε μέσω της Novartis. Και «μαύρισε» όσους επιχείρησαν την πολιτική εξόντωση και τη «δολοφονία χαρακτήρων» 10 πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ομολογία του Γ. Μαντζουράνη εξηγεί και πολλά άλλα περίεργα που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. Οπως, π.χ., πώς ο ΣΥΡΙΖΑ και τα «όργανά» του ένιωσαν την άνεση να θρυμματίσουν το τεκμήριο της αθωότητας και αντί να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, καλούσαν τον πρωθυπουργό να αποδείξει ότι… δεν είναι ελέφαντας. Επιβεβαιώνει όμως ότι κι αυτή η ιστορία τείνει να γίνει μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της, οι οποίοι προχώρησαν βιαστικά σε «πολιτικό deal».

Κι αυτός, μαζί με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν και πρέπει να διερευνηθούν, είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος ώστε η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της «τυφλά» και γρήγορα. Η «Novartis 2», όπως έγραψα προ δεκαημέρου, και όλα όσα αφορούν το Predator -πρόσωπα και πράγματα- πρέπει να λουστούν από φως. Απλετο φως. Δεν μπορεί η χώρα να πέσει ξανά σε βούρκο του τύπου «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Ούτε μπορούν οι ατιμώρητοι να επαναλαμβάνουν το παιχνίδι με τις κουκούλες και τις ατεκμηρίωτες συκοφαντίες. Ούτως ή άλλως, είναι δεδομένο αυτό, οι εκλογές δεν θα κριθούν στο τερέν της λάσπης. Η κοινωνία έχει προβλήματα, αλλά και όνειρα. Κι εκεί θα κριθεί ποιος πείθει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και να δώσει ζωή στα όνειρα. Η «τακτική της κουκούλας» όμως πρέπει να τελειώνει. Και να γίνει αντιληπτό απ’ όλους ότι δεν έχει θέση σε μια κοινωνία που πασχίζει πάνω από 13 χρόνια να βγάλει το κεφάλι έξω από το νερό.

ΑΙΧΜΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ;

Το «διάβημα» του Α. Τσίπρα στον Γάλλο πρέσβη περί επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας Ελλάδας-Γαλλίας, εφόσον εκλεγεί πρωθυπουργός, δημιουργεί πλήθος ερωτημάτων. Δεδομένου ότι δημιουργεί πολλά αρνητικά και κανένα θετικό ενδεχόμενο. Η δήθεν ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας μόνο ως «γραμμάτιο» σε επιχειρηματίες που εμπλέκονται σε εξοπλιστικά προγράμματα μπορεί να θεωρηθεί, όπως ανέφερε και ο πρωθυπουργός. Αλλιώς μπορεί να εκληφθεί ως ανέκδοτο. Η «παρέμβαση» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται σε μια τυχαία στιγμή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, την ώρα που η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση και τις προκλήσεις στις σχέσεις με την Ελλάδα. Το ξέρει και ο τελευταίος «ανθυποδιπλωμάτης» ότι αυτός που δεν έχει χωνέψει -και με το δίκιο του-την ελληνογαλλική συμφωνία είναι ο Τ. Ερντογάν. Γιατί αυτή η συμφωνία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε, δεν περιλαμβάνει μόνο τα Rafale, τις φρεγάτες Belharra κ.ά., αλλά και την αμυντική συνδρομή σε έκτακτες συνθήκες. Κι όμως, ο Α. Τσίπρας «διάλεξε» τη στιγμή να θέσει σε αμφισβήτηση ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που έχει χώρα στην περίπτωση που υπάρξει ανάφλεξη με την Τουρκία. Ποιον άλλον εκτός του Τ. Ερντογάν ευνοεί μια τέτοια τοποθέτηση σε αυτήν τη συγκυρία; Ούτε καν την Τουρκία. Τον ίδιο τον Τ. Ερντογάν. Ο οποίος έχει παραδοθεί στον αναθεωρητισμό και μέσα στην απελπισία του εν όψει του ισχυρού ενδεχομένου να χάσει τις επικείμενες εκλογές φαίνεται πρόθυμος να κάνει ό,τι να ’ναι, παίζοντας το χαρτί της επιθετικότητας και του επεκτατισμού. Δεν μ’ αρέσει να κάνω δίκη προθέσεων. Αλλά μόνος του το σκέφτηκε ή του το εισηγήθηκε κάποιος διπλωματικός σύμβουλός του; Ακόμα κι αν του το εισηγήθηκαν, δεν κατάλαβε ούτε τι σημαίνει ούτε πώς θα εκληφθεί από την ελληνική κοινωνία; Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν λοιπόν. Ή η ευφυΐα του είναι πολύ περιορισμένη, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν κάποιοι, ή οι δεσμεύσεις του πολύ ισχυρές. Και δεν ξέρω τι είναι το χειρότερο… Δεδομένου ότι «αντικειμενικά», όπως λέει και η αργκό της Αριστεράς, αυτή η παρέμβαση μοιάζει με παρέμβαση σαμποτέρ. Ακούσιου ή εκούσιου;