Τόσο οι Αραβες πολίτες του Ισραήλ όσο και οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Οχθης -πόσω μάλλον της Γάζας- παρακολουθούν μάλλον απαθώς (αν όχι και λίγο χαιρέκακα) τον ισραηλινό «εμφύλιο» – ή σωστότερα την «Ισραηλινή Ανοιξη» για την προάσπιση της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας όμως, που είναι φτιαγμένη μόνο για τους Εβραίους, όπως η Αθηναϊκή Δημοκρατία αφορούσε τους άρρενες, ελεύθερους πολίτες.

Η ανεξάρτητη ισραηλινή Δικαιοσύνη, την οποία εύλογα υπερασπίζονται με ζήλο στρατιωτικοί, διπλωμάτες, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι απλοί πολίτες του Ισραήλ, για τους Παλαιστίνιους δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ακόμη καταπιεστικός θεσμός. Ναι μεν δεν συμφωνούν με την προσπάθεια της ισραηλινής Ακροδεξιάς να την εξαφανίσει, αλλά ούτε έχουν και καλές εμπειρίες από αυτήν.

Δεν ξεχνούν ότι το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ ενέκρινε πρόσφατα τη συνταγματική μετατροπή της χώρας σε «κράτος-απαρτχάιντ», όπου το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης αναγνωρίζεται μόνο στους «εβραϊκής καταγωγής» πολίτες. Αυτό μετατρέπει τους Ισραηλινούς Αραβες, δηλαδή το ένα πέμπτο του πληθυσμού, αυτομάτως σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Πέρσι οι ίδιοι ανώτατοι δικαστές -ένας εκ των οποίων είναι έποικος- έδωσαν το πράσινο φως για την έξωση 1.000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους στη Δυτική Οχθη, προκειμένου η περιοχή να μετατραπεί σε πεδίο στρατιωτικών ασκήσεων.

Δυστυχώς, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το δημοκρατικό κίνημα κατά της πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης στην ιστορία του Ισραήλ -εδώ και δύο-τρεις μήνες- οι Παλαιστίνιοι εμποδίστηκαν ή και δεν θέλησαν να οσμωθούν μαζί του. Αλλωστε και πριν από την έλευση Νετανιάχου συνεχίζονταν οι επιθέσεις εναντίον τους, ενώ το ειρηνευτικό πνεύμα του Οσλο, της δεκαετίας του ’90, μοιάζει να έχει πεθάνει οριστικά. Κρίμα, γιατί τώρα θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναγεννηθεί.