Αλλά επειδή ουδείς εκ των υστέρων προφήτης, ας σταματήσουν κάποιοι να περιαυτολογούν πως δήθεν κάτι είχαν καταλάβει ή ακόμα χειρότερα να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα προσπαθώντας να εμπλέξουν άλλους. Είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να περιφέρουν φωτογραφίες πολιτικών δίπλα στον ιδρυτή της «Κιβωτού» ή να ξεψαχνίζουν εγκωμιαστικά ρεπορτάζ για το έργο της δομής, σε μια ανόητη προσπάθεια να στοχοποιήσουν υπουργούς, δημοσιογράφους ή ακόμα και το σύνολο των ιδιωτικών δομών παιδικής προστασίας.

Λοιπόν, ας επαναλάβουμε και ας υπενθυμίσουμε ότι οι σοβαρότατες καταγγελίες που γίνονται παραμένουν ακόμα καταγγελίες και δεν συνιστούν αποδείξεις ενοχής. Η Δικαιοσύνη έχει τον τελευταίο λόγο και οφείλουμε να αναμένουμε το πόρισμά της. Βέβαια ακόμα και το 1 τοις χιλίοις αν αποδειχθεί τελικά ότι ισχύει, και πάλι θα είναι ιδιαίτερα σοβαρό, καθώς πέρα από το κομμάτι της φερόμενης σεξουαλικής κακοποίησης, υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που αφορούν ψυχολογικό μπούλινγκ και σωματικές τιμωρίες ως μέσα διαπαιδαγώγησης. Ομως αυτές οι μαρτυρίες αφορούν φυσικά πρόσωπα που καμία σημασία δεν έχει αν φορούν ή δεν φορούν ράσο, αν φέρουν την ιδιότητα του παιδαγωγού, του εθελοντή, του φύλακα ή του υδραυλικού. Ο νόμος είναι ίδιος για όλους. Τι γίνεται όμως με το πλαίσιο στο οποίο λειτουργούσαν;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, ιδιαίτερα όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, και σίγουρα το κράτος. Διότι οφείλουμε να δούμε τη συνολική εικόνα και τις τεράστιες ανάγκες που έχουν καθημερινά δεκάδες, εκατοντάδες ευάλωτα, κακοποιημένα παιδιά. Μπορεί το κράτος να σηκώσει μόνο του όλο αυτό το απαιτητικό έργο; Εχει τις κτιριακές υποδομές που απαιτούνται και το ειδικό προσωπικό που χρειάζεται; Η λογική και η ευαισθησία λένε πως, αν απαξιωθούν όλες οι ιδιωτικές δομές παιδικής προστασίας, θα κάνουμε χειρότερο κακό στους ανήλικους που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Οπότε, ας μην προτρέχουμε να ισοπεδώσουμε τα πάντα. Το ίδιο λάθος κινδυνεύει να γίνει και στο μεταναστευτικό, όπου δεν είναι όλες οι ΜΚΟ ύποπτες, αντιθέτως υπάρχουν αρκετές οργανώσεις που είναι σοβαρές και άρτια οργανωμένες. Ο εθελοντισμός είναι το δομικό θεμέλιο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το κράτος οφείλει να τον στηρίξει, ορίζοντας το κανονιστικό πλαίσιο και διασφαλίζοντας ελέγχους, λογοδοσία και διαφάνεια. Κάθαρση χρειάζεται, όχι εξαφάνιση.