ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάποιο «μαγικό ραβδί» ούτε έγινε «θαύμα». Υπάρχουν η επαγγελματική επάρκεια, η σκληρή δουλειά, η ποιότητα και το βάθος ενός ρόστερ, το καλό κλίμα σε μια ομάδα, η ψυχολογία. Και, το κυριότερο, η «χημεία» ενός προπονητή με τους παίκτες, τη διοίκηση, τον κόσμο είναι μεγάλη υπόθεση για έναν αθλητικό οργανισμό και δεν εξαρτάται από το όνομα ενός προπονητή. Γιατί έχουμε δει τεράστια προπονητικά ονόματα να φεύγουν ως αποτυχημένοι επειδή δεν κατάφεραν να «δέσουν» με μια ομάδα.

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο και κορυφαίο πολυαθλητικό στην Ευρώπη, που μην ξεχνάμε ότι φέτος κατέκτησε και το Τσάμπιονς Λιγκ Νέων, υπάρχει η ευτυχής συγκυρία να έχουν διαμορφωθεί όλες οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις για να δουλεύουν όλα ρολόι: μια ομάδα με τη μεγαλύτερη ιστορία και τα περισσότερα τρόπαια, ένας πρόεδρος που δεν διστάζει να βάζει συνεχώς το χέρι στην τσέπη, μια διοίκηση που λύνει όλα τα προβλήματα και ο πολυπληθέστερος κόσμος. Αυτό που χρειάζεται κάθε φορά είναι να διαθέτει τον κατάλληλο προπονητή. Και τον βρήκε στο τέλος στο πρόσωπο του Μεντιλίμπαρ. Οπως παλαιότερα τον Ερνέστο Βαλβέρδε, τον Μάρκο Σίλβα και τον Πέδρο Μαρτίνς.

ΕΙΝΑΙ, ΟΜΩΣ, κάτι ακόμα σημαντικό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου. Ο ανταγωνισμός για το ελληνικό πρωτάθλημα μεταξύ των ομάδων του λεγόμενου Big-4 που οδήγησε στη σημαντική άνοδο και των τεσσάρων ομάδων. Ο Ολυμπιακός, με το Κύπελλο του Conference League, ανεβαίνει επίπεδο και στην Ευρώπη και αναμένεται να συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους.

ΤΩΡΑ ΠΟΥ το «τρελό» όνειρο έγινε πραγματικότητα, όπως είπε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Ολυμπιακός θα βάλει ως στόχο (γιατί όχι;) το (μεγαλύτερου βαθμού δυσκολίας) Europa League, όπως περιμένουμε και από άλλες ομάδες ανάλογες επιτυχίες. Ο ανταγωνισμός φέρνει βελτίωση, πράγμα που είναι νόμος και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.