Αφού μπορεί κάποιοι φιλελέφτ να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να πέσει για τα e-mail, αλλά μια χώρα που πριν από 10 χρόνια έκαιγε νοβοπάν για να ζεσταθεί έχει άλλα κριτήρια.

Μετά το σκίσιμο των μνημονίων, οι πολίτες δεν έχουν καμία διάθεση να δουν τι συμβαίνει όταν πρωθυπουργός γίνεται ένας που νομίζει ότι οι εκλογές πρέπει να γίνονται από ξένους παρατηρητές, σαν η Ελλάδα να είναι χώρα της Αφρικής.

Το 1960 οι Δημοκρατικοί στις αμερικανικές εκλογές είχαν βασίσει την καμπάνια τους σε ένα πόστερ που έδειχνε τον Ρίτσαρντ Νίξον και έβαζε την ερώτηση: «Θα αγοράζατε ποτέ μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από αυτόν τον άνθρωπο;». Κάτι αντίστοιχο θα ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης να παρελαύνει στη Θήβα και η λεζάντα να λέει: «Θα εμπιστευόσασταν την ασφάλεια της χώρας σας σε αυτόν τον άνθρωπο;». Εναν άνθρωπο που ύστερα από 1 εβδομάδα στο Κέντρο Εκπαίδευσης ανεβάζει νέα παράσταση. Από το «Ο Κασσελάκης πρόεδρος», το «Ο Κασσελάκης κομάντο».

Ολα τα προηγούμενα βοήθησαν ώστε να σταματήσει η μουρμούρα στη Ν.Δ. Ο ετεροπροσδιορισμός, όμως, δεν είναι επιχείρημα για χόρταση. Το «ανθ’ ημών Γουλιμής» του Χαρίλαου Τρικούπη δεν δείχνει την αξία του Τρικούπη αλλά την ανυπαρξία του Γουλιμή. Η αδυναμία του Ανδρουλάκη και του Κασσελάκη να κάνουν αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι δικαίωση για την πολιτική του Μητσοτάκη.

Η δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης είναι συνήθως χειρότερη από την πρώτη. Ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς έχει φύγει. Ο αντίπαλος έχει κατατροπωθεί. Η επόμενη της νίκης μοιάζει μία ακόμα μέρα στο γραφείο. Από την άλλη, η δεύτερη θητεία είναι η ευκαιρία να ψηφιστούν νόμοι και να παρθούν μέτρα χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους. Σαν νόμους και μέτρα δεν αναφέρομαι σε κινήσεις που αφορούν σε κάποια μικρή μειονότητα, όπως ο γάμος των ομοφύλων, αλλά στους «μουντζούρηδες». Οπως στην ανασυγκρότηση της αστυνομίας. Η οποία, απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, στην απόσυρση φρουρών από «υψηλά πρόσωπα» έχει βαλτώσει. Και στη σύντομη απονομή της δικαιοσύνης, που κάτι γίνεται και η κυβέρνηση πληρώνει με την υπόθεση των Τεμπών. Θα είναι τα «Opus Dei». Δύσκολα, με πολιτικό κόστος, αλλά οι δύσκολες αποφάσεις γράφουν ιστορία.

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ… ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Το «ποτέ δεν θα γίνουμε άνθρωποι» είναι μια από τις δημοφιλέστερες φράσεις. Και όμως, έχουμε γίνει. Οχι μόνο απέναντι στα ζώα, αλλά και στη συμπεριφορά απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Πριν από τέσσερις δεκαετίες θεωρείτο φυσικό όταν κάποιος τρώει κάτι, να πετάξει το περιτύλιγμα στον δρόμο. Οι άκρες των πεζοδρομίων είχαν αποτσίγαρα από τους οδηγούς που άδειαζαν τα τασάκια και ο γρηγορότερος οδηγός ήταν εκείνος που, όταν ήταν πρώτος στο φανάρι, προλάβαινε να φύγει πριν ο δεύτερος πατήσει την κόρνα.

Το ίδιο ισχύει και στα σπίτια. Ολοι θυμόμαστε εκείνο τον υπόκωφο θόρυβο που ακουγόταν από τον τοίχο, επειδή οι διπλανοί άκουγαν το αγαπημένο τους σίριαλ. Ενώ ο σεβασμός απέναντι στους γείτονες έχει βελτιωθεί και η κακοφωνία των πολυκατοικιών έχει πάψει να υπάρχει, κάπου έχω την εντύπωση ότι τα κανάλια δεν δείχνουν τον ίδιο σεβασμό στους τηλεθεατές.

Ο ήχος των τηλεοπτικών μεταδόσεων είναι πιο χαμηλός σε σχέση με τις διαφημίσεις. Με το που αρχίζουν να παίζουν διαφημίσεις, ο ήχος ανεβαίνει. Η δικαιολογία των διαφημιστών είναι ότι συγκρίνουμε τις διαφημίσεις με το πρόγραμμα, που μπορεί να είναι χαμηλών τόνων. Μόνο που αυτά ακούγονται δικαιολογίες, αφού το «Eurosport» ή το «History Channel» περνάνε από το πρόγραμμα στο «διαφημιστικό περιβάλλον» χωρίς να παθαίνεις συμφόρηση από τον ήχο.

Η επιτυχία των τουρκικών σίριαλ

Την προηγούμενη εβδομάδα το πρεστίζ περιοδικό «Economist» δημοσίευσε άρθρο σύμφωνα με το οποίο η Τουρκία είναι τρίτη στην εξαγωγή τηλεοπτικών σειρών, μετά την Αμερική και τη Βρετανία. Με τη ζήτηση να μην περιορίζεται στις μουσουλμανικές χώρες, αλλά και στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, που το πρώτο εξάμηνο του 2023 τα τρία δημοφιλέστερα σίριαλ είναι τουρκικά.

Οι λόγοι της επιτυχίας διαφέρουν. Στην περίπτωση των δυτικών χωρών οι υποθέσεις είναι εύπεπτες, οι ηθοποιοί όμορφοι και οι σκηνογραφίες και τα κοστούμια εντυπωσιακά.

Στην περίπτωση των μουσουλμανικών χωρών, οι μουσουλμάνοι παρουσιάζονται σαν ήρωες και όχι τρομοκράτες ή ταξιτζήδες και όταν υπάρχει μπουκάλι με αλκοόλ, οι Τούρκοι φροντίζουν η ετικέτα να είναι φλου.

Το κοινό στοιχείο που αρέσει στις μουσουλμανικές χώρες αλλά και στη Λατινική Αμερική είναι ο συντηρητισμός στα σενάρια. Βία και σεξ είναι ανύπαρκτα και οι υποθέσεις μελοδράματα, κάτι που αρέσει σε χώρες όπως η Ισπανία και η Αργεντινή.

Στην επικοινωνία η Τουρκία βγαίνει ωφελημένη από την εικόνα του «βάρβαρου Τούρκου» που βελτιώνεται στα μάτια των τηλεθεατών, ενώ στο οικονομικό, οι εξαγωγές το 2022 ήταν 600 εκατομμύρια, με τους ειδικούς να εκτιμούν ότι σύντομα θα ξεπεράσουν το δισεκατομμύριο.