Η ζωή και η πορεία τού πλέον εμβληματικού Σουηδού πρωθυπουργού του 20ού αιώνα συνδέθηκαν με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και το διεθνές φιλειρηνικό κίνημα έως τη δολοφονία του το 1986, έξω από το Grand Cinema της Στοκχόλμης. Γι’ αυτόν η ουδετερότητα της χώρας του ήταν θρησκεία, όπως και για τους περισσότερους Σουηδούς.

Κάποιοι λένε ότι, αν ο Πάλμε δεν πέθαινε βιολογικά, θα έσβηνε πολιτικά με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τρία χρόνια αργότερα. Το κενό κοινωνικής αποδοχής της ιδεολογίας του το νιώθουν πλέον καθημερινά οι υπεύθυνοι του Διεθνούς Κέντρου Ούλοφ Πάλμε, που συνεχίζει τον αγώνα για τον πυρηνικό αφοπλισμό και την παγκόσμια ειρήνη, σε έναν διαφορετικό κόσμο από εκείνον του ’70 και του ’80. Τα σφριγηλά αντιπολεμικά κινήματα της εποχής (για το Βιετνάμ, τη μη εγκατάσταση πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ στην Ευρώπη, την εκτόνωση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ) έχουν δώσει τη θέση τους σε έναν ομοιόμορφο αντιρωσικό λόγο. «Τώρα όποιος μιλάει για ειρήνη θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση αφελής, στη χειρότερη πουτινικός και συνήγορος των ρωσικών συμφερόντων», δήλωσε με θλίψη η γενική γραμματέας του Κέντρου Πάλμε, Αννα Σούντστρεμ.

Είναι εκπληκτικό με πόση ταχύτητα η Σουηδία της 200ετούς ειρήνης μεταμορφώθηκε σε ένα πολεμοχαρές έθνος πρώτης γραμμής. Το φιλειρηνικό κίνημα ήταν ήδη πολύ αποδυναμωμένο για να αντισταθεί στην κοινή απόφαση της σοσιαλίστριας πρωθυπουργού, Μαγκνταλένα Αντερσον και του συντηρητικού διαδόχου της, Ουλφ Κρίστερσον, να βάλουν τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Τον Δεκέμβριο όμως η κληρονομιά του Πάλμε δέχθηκε καίριο πλήγμα με την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει ένα Ταμείο Ειρήνης που χρηματοδοτούσε τις ειρηνιστικές οργανώσεις από τη δεκαετία του 1920! «Είναι φανερό ότι η εξουσία δεν θέλει πια να ακούγονται οι απόψεις μας, κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό», τόνισε η Σούντστρεμ.