Ητοι, οι Βούτσης, Τσακαλώτος, Φίλης, Σκουρλέτης, Δρίτσας, Παπαδημούλης, Σαμπατακάκης κ.λπ. Αυτοί, δηλαδή, που εδώ και 15 χρόνια έχουν κάνει και αποδεχθεί τον Α. Τσίπρα ως πρόεδρο του κόμματός τους. Αυτοί, δηλαδή, που δέχθηκαν τότε, στο όνομα του «συλλογικού καλού» και της «ανανέωσης», το απαίδευτο σχολιαρόπαιδο με το περισσό θράσος να γίνει πρόεδρος του Συνασπισμού. Μετά, όλα έγιναν «μόνα τους».

ΤΑ χωρίς κανένα χαλινάρι «παιδιά» «έφαγαν» πρώτα τον Αλαβάνο, μετά τον Κουβέλη και στο τέλος, το 2015, πάνω στη μεγάλη μνημονιακή κωλοτούμπα, χάριν της εξουσίας, «έσφαξαν στο γόνατο» τον Λαφαζάνη και την τότε μισή Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Το γιατί -παρ’ όλα αυτά- είναι και ο Α. Τσίπρας ένας από τους δύο ηττημένους του Συνεδρίου θα το δούμε παρακάτω. Πάμε στον μεγάλο νικητή αυτού του Συνεδρίου των κλακαδόρων, της ηθικής κατάπτωσης, της πολιτικής ένδειας, των «Γαλλικών», της αυταπάτης και του τσαμπουκά.

ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟΣ νικητής ήταν ο «ερυθροφρουρισμός», ο οποίος είναι η σύγχρονη μετεξέλιξη του αλήστου μνήμης «πρασινοφρουρισμού». Το κλίμα, ο κυρίαρχος λόγος, η αισθητική, οι συμπεριφορές και η επικρατούσα νοοτροπία που επικράτησαν στην αρένα του Τάε Κβον Ντο παρέπεμπαν ευθέως στις χειρότερες μέρες του χειρότερου τμήματος του παλιού ΠΑΣΟΚ. Αυτό που συνέβη στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μεθοδευμένη και βίαιη «πασοκοποίηση» του κόμματος στα πρότυπα και με τα πρόσωπα του «βαθύτατου ΠΑΣΟΚ», το οποίο είχε αποβάλει ήδη το ίδιο το ΠΑΣΟΚ από το 1996.

ΑΥΤΟΣ ο απερίγραπτος σύνεδρος από την Πέλλα, ονόματι Φωστηρόπουλος, ο οποίος διανοήθηκε να βρίσει σκαιά και χυδαία ένα από τα πιο σεμνά και ιστορικά στελέχη της Αριστεράς, τον Θ. Δρίτσα, είναι ένας νεόκοπος «Συριζαίος» αλλά παλιός, σκληρός Πασόκος, με πολλά χιλιόμετρα στους αθέατους και σκοτεινούς δρόμους της «πασοκοκρατίας». Ο οποίος μάλιστα πήρε ξανά το λόγο για να ανασκευάσει τα «μπινελίκια» κατά του Δρίτσα, αλλά δεν ανασκεύασε, κι έτσι το προεδρείο αναγκάστηκε να τον ταπεινώσει, αποβάλλοντάς τον από το Συνέδριο. Αυτός ο «πολιτικός παράγων» προϋπήρχε -«πολιτικά»- του Πολάκη.

Οπως και ο άλλος τσαμπουκάς που έλαμψε, ο Αδαμίδης της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ο οποίος περιέφερε ανενδοίαστα τη «μαχαλομαγκιά» του στους διαδρόμους και στο βήμα του Συνεδρίου. Είναι μόνο δύο από τα πολλά παραδείγματα που «έλαμψαν» αυτό το τετραήμερο. Μαζί με τους πιο εκλεπτυσμένους πασοκογενείς, όπως ο Σπίρτζης που δεν δίστασε να πιάσει στο στόμα του «τον Αντρέα, τον Χαρίλαο και τον Λεωνίδα». Ή ο Μωραΐτης που ανάγκασε το πεινασμένο ακροατήριο να πανηγυρίσει -αναδρομικά- για τη «μεγάλη νίκη της αλλαγής του 1981». Τότε η Αριστερά έλεγε άλλα και υφίστατο άλλα. Σήμερα, όμως, η πολιτική βουλιμία του Α. Τσίπρα και της «παρέας» των «προεδρικών» διέγραψε μεμιάς την ιστορία και τους πραγματικούς ηγέτες της Αριστεράς. Τους έκανε «κιμά» στην «κρεατομηχανή» της βουλιμικής εξουσιολαγνείας.

Ο Α. Τσίπρας ξέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% τέλειωσε οριστικά και αμετάκλητα με τη δραματική ήττα του 2019. Και στρέφεται σε άλλο κοινό. Ξεχνώντας, όμως, ότι ο «πρασινοφρουρισμός» είχε ηττηθεί ήδη πολλά χρόνια πριν, ενώ έχει αρχίσει και εκλείπει και βιολογικά. Κι όμως, επέλεξε να ταυτιστεί με αυτόν, περνώντας τον απλώς ένα «χέρι κόκκινο» για να φαίνεται ότι είναι «αλλιώς». Γι’ αυτό και είναι ο πρώτος ηττημένος του Συνεδρίου: Κατάφερε να χάσει τη μάχη της σοβαρότητας και της στοιχειώδους αξιοπιστίας, πετυχαίνοντας πύρρειο νίκη στην μάχη των σκουριασμένων μηχανισμών. Και πανηγυρίζει…

ΠΟΙΟΣ μετριοπαθής και σκεπτόμενος κεντρώος άκουσε και είδε αυτά που έγιναν στο Π. Φάληρο και δεν του σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο; Ποιος πολίτης που έχει καταλάβει τι έφταιξε και τι φταίει που η χώρα δεν μπορεί να ανοίξει για τα καλά τα πανιά της, δεν αναρίγησε βλέποντας να ξετυλίγεται μπροστά του σε ριμέικ η δεκαετία του ’80 και μάλιστα ΧΩΡΙΣ Α. Παπανδρέου; Ποιος νουνεχής άνθρωπος δεν είδε το νήμα που ενώνει τον «πρασινοφρουρισμό» με τον εκκολαπτόμενο «ερυθροφρουρισμό»»; Λαϊκισμός, διχασμός, ντου στην εξουσία και τους αρμούς της, ρεβανσισμός, μετριοκρατία, δημοσιοϋπαλληλισμός, επιδόματα, ραχάτι και «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα». Αυτός ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» κι αυτή η «πολιτική αλλαγή» του Α. Τσίπρα δεν έχουν σημαντικό ακροατήριο στην Ελλάδα που κουβαλάει ήδη την εμπειρία 3 Μνημονίων, μιας πανδημίας που δεν λέει να τελειώσει, ενός πολέμου που επίσης δεν τελειώνει και μιας πρωτοφανούς πληθωριστικής κρίσης.

Η ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ: ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ«ΘΡΙΑΜΒΟΣ» ΤΣΙΠΡΑ

Ω του θαύματος, αμάσητη και ακατέργαστη κατάπιαν και αναπαρήγαγαν τα «πετσοταϊσμένα» ΜΜΕ την προπαγάνδα του «θριάμβου» του Α. Τσίπρα με… 74% στο Συνέδριο. Ποιο 74%; Στο Συνέδριο συμμετείχαν 5.784 εκλεγμένοι σύνεδροι. Απ’ αυτούς ψήφισαν την πρόταση του Α. Τσίπρα για απευθείας εκλογή από τη βάση 3.438, δηλαδή ποσοστό 59,44%. Η πρόταση της «Ομπρέλας» ψηφίστηκε από 1.208 συνέδρους (20,89%). Υπήρξαν λίγες δεκάδες λευκά και άκυρα, αλλά και 1.103 εκλεγμένοι σύνεδροι -και όχι περαστικοί- οι οποίοι ΔΕΝ ψήφισαν.

Απείχαν. Προφανώς κάποιοι αρρώστησαν, κάποιοι αντιμετώπισαν κάποιο έκτακτο πρόβλημα, κάποιοι τέλος πάντων και να ήθελαν δεν μπόρεσαν να πάνε να ψηφίσουν. Οχι όμως 1.103 άνθρωποι, το 19,07% των συνέδρων! Κάποιο «μήνυμα» δεν έχει η αποχή τους; Κάποιοι μήπως ήθελαν να πουν κάτι -με τον τρόπο τους- στο «Συνέδριο-περίπατο για τον ηγέτη»; Είναι αντικειμενικά πάρα πολλοί οι 1.103 σύνεδροι στους 5.784 που δεν πήγαν να ψηφίσουν, ώστε να «σβήνονται» μονοκονδυλιά, για να προκύπτει «θρίαμβος».

Οι λόγοι που δεν συμμετείχαν μπορεί να είναι αρκετοί. Καθιστώντας δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη την απουσίας τους. Δεν μπορεί, όμως, να αφαιρείται -όπως παλιά αφαιρούνταν πρόσωπα από φωτογραφίες δίπλα στον Στάλιν- το 20% του Σώματος, ώστε το πραγματικό 59,44% της νίκης του Α. Τσίπρα να γίνεται το «θριαμβευτικό» 74%!

Κάτι που φάνηκε στην άδοξη τελική ψηφοφορία για τις αλλαγές στο καταστατικό, που ανάγκασε την «παρέα» της Κουμουνδούρου να κάνει νέα αλχημεία και να ψηφιστούν στις 15 Μαΐου μαζί με τον αρχηγό. Η αριθμητική δεν βγάζει «θρίαμβο». Η προπαγάνδα, όμως, μπορεί να κάνει και τις εικόνες να δακρύσουν…

Κατήφεια μετά τη φιέστα…

Οταν έσβησαν τα φώτα της εξαιρετικά πολυδάπανης φιέστας στο στάδιο του Τάε Κβον Ντο, στο ημίφως και «μεταξύ τους», δεν υπήρχαν χαμογελαστά πρόσωπα. Υπήρχε προβληματισμός και κατήφεια. Οχι μόνο γιατί το πανδαιμόνιο που έγινε με την ψηφοφορία για το καταστατικό χάλασε την όποια ικανοποίηση για το «θρίαμβο» του ενός και μοναδικού αρχηγού. Κυρίως γιατί έγινε αντιληπτό ότι μέσα σε αυτό το κλίμα διχασμού είναι πάρα πολύ δύσκολο η 15η Μαΐου -μέρα εκλογής του αρχηγού από τη βάση- να είναι «μέρα γιορτής». Και οι λόγοι είναι απλοί και αριθμητικοί…

…Από το βραχνά των 120.000ψηφοφόρων

…Αποκρύφτηκε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι 1,5 χρόνος καμπάνιας για την εγγραφή νέων μελών έφερε μόλις 61.000 μέλη (μεταξύ αυτών, περισσότεροι από τους μισούς είναι τα παλιά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ). Βλέποντας αυτό το πολύ φτωχό νούμερο, η Κουμουνδούρου σκαρφίστηκε το τέχνασμα να μπορούν να ψηφίσουν για την εκλογή προέδρου όχι μόνο τα μέλη -όπως καμάρωνε έως τότε-, αλλά και οι «φίλοι». Δηλαδή, και όσοι πάνε να εγγραφούν την τελευταία στιγμή. Τι εικόνα δημιουργεί η εκλογή του Α. Τσίπρα χωρίς αντίπαλο από 60.000, σε σύγκριση με την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη από 270.000 έχοντας απέναντί του τον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Λοβέρδο ή του Κ. Μητσοτάκη που ψηφίστηκε από 400.000 με ανθυποψηφίους τον Β. Μεϊμαράκη, τον Α. Γεωργιάδη και τον Απ. Τζιτσικώστα;

Επειδή και ο στρουθοκαμηλισμός έχει τα όριά του, οι επιτελείς του Α. Τσίπρα κατάλαβαν ότι, αν στις 15 Μαΐου δεν εμφανιστούν πάνω από 120.000 εκλογείς, η φιέστα θα γίνει μπούμερανγκ. Για την ακρίβεια, πιο ισχυρό από το μπούμερανγκ του Συνεδρίου…