Ας πούμε ότι συνέβαινε. Τι θα γινόταν; Θα έβγαζαν φωτογραφίες τα στελέχη της Ν.Δ. με τον Κομοδίνο; Τα site της παράταξης θα κάλυπταν την έναρξη της καμπάνιας του στην πλατεία Εξαρχείων; Οι φίλοι του κόμματος θα έλεγαν «Για να δούμε, τι έχει να μας πει πρώτα»; Ή στελέχη, φίλοι και οπαδοί θα τον έπαιρναν στην πλάκα ή ακόμα χειρότερα στις τομάτες; Επειδή είναι σαφές ότι θα συνέβαινε το τελευταίο, επειδή το ίδιο ισχύει και με τα άλλα παραδοσιακά κόμματα που είναι αδύνατον να βάλει κάποιος ουρανοκατέβατος υποψηφιότητα για την προεδρία και να τον πάρουν στα σοβαρά, η ιστορία με τον Στέφανο Κασσελάκη -μέχρι την περασμένη εβδομάδα άγνωστος των αγνώστων- κάτι λέει περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ παρά για τον ίδιον.
Λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φύγει πλέον από την πολιτική λογική και έχει περάσει στις προλήψεις και δοξασίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι για να κερδίσουν τις εκλογές πρέπει να βρουν έναν υποψήφιο πιο golden boy από τα golden boys της Ν.Δ., πιο gay από τους gay του Μ. Μαξίμου και να μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη. Κάτι σαν τους προληπτικούς που πιστεύουν ότι έπεσε στο κεφάλι τους ένα τούβλο επειδή περνούσε εκείνη τη στιγμή μια μαύρη γάτα χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι το τούβλο έπεσε επειδή ο μάστορας δεν το κόλλησε καλά και εκείνη τη στιγμή πέρναγε μια γάτα.
Από τη στιγμή που ο Νίκος Φίλης θέλει να μιλήσει για να διαμαρτυρηθεί ότι ο Κασσελάκης εμφανίστηκε φυτευτός αλλά δεν τολμάει να πει τον «κηπουρό» αλλά μιλάει για instagram περιηγητές κομμάτων, κάτι άλλο είναι σαφές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μποστάνι που ο κηπουρός Παύλος Πολάκης μπορεί να αλωνίζει. Το πιθανότερο, με τη σύμπραξη του Αλέξη Τσίπρα. Οσο για το καινούργιο φρούτο μένει να φανεί τι στόχους έχουν αυτοί που το εμφάνισαν.
«Εχω κάτι να σας πω: Jesus loves you»
Στο ποδόσφαιρο έχουμε μάθει να ζούμε με «κασσελάκηδες». Μεξικανούς επιχειρηματίες, Αραβες σεΐχηδες, Πολωνούς επενδυτές που ξαφνικά τους έπιασε τρέλα να επενδύσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι να αποκαλυφθεί ότι πίσω τους υπάρχουν κάτι γνωστά δικά μας παιδιά, που ποντάρουν στην ανθρώπινη φύση. Στην ελπίδα που μπορεί να κάνει τους λογικότερους των ανθρώπων να πιστέψουν στα μεγαλύτερα παραμύθια.
» Πρώτον, οι Αμερικανοί είναι σαν τις πολύ μεγάλες ομάδες στο ποδόσφαιρο. Αν είναι να πάρουν με μεταγραφή ξένο παίκτη, θα πάρουν κάποιον φτασμένο και όχι ελπίδα που παίζει στην επαρχία και οι φίλοι του λένε ότι θα γίνει μεγάλος παίκτης. Για τα μέτρα των Αμερικανών ο Στέφανος Κασσελάκης είναι το πολύ επαρχία.
Δρόμος χωρίς γυρισμό…
» Δεύτερον, θα το κάνουν σωστά. Δεν θα αφήσουν τρύπες στο βιογραφικό, θα κοιτάξουν να βγαίνουν τα νούμερα με τις χρονολογίες στο βιογραφικό και θα κάνουν βίντεο που ο υποψήφιος θα μοιάζει με πολιτικό και όχι με τηλευαγγελιστή ή πωλητή wall to wall μοκέτας.
Βλέπεις το βίντεο του Κασσελάκη που ανοίγει τα χέρια και λέει «έχω κάτι να σας πω» και περιμένεις ότι αντί να μιλήσει για αριστερή πολιτική, θα πει «Εχω κάτι να σας πω: Jesus loves you».
ΚΟΜΜΑΤΑ «ΕΚΛΕΚΤΩΝ»
Μπορεί να το λέγανε Εσωτερικό και αργότερα ΔΗΜ.ΑΡ. ή Ποτάμι αλλά η ελληνική πολιτική σκηνή πάντα είχε κόμματα «εκλεκτών». Τα μέλη τους κάποτε διάβαζαν Αλτουσέρ και τώρα διαβάζουν Κρούγκμαν, μπορούν να μιλάνε σε μια γλώσσα που οι πληβείοι δεν καταλαβαίνουν, δίνουν καθημερινές μάχες συνήθως ο ένας με τον άλλον και ζουν σε ένα χρυσελεφάντινο πύργο κουλτούρας που η πραγματικότητα δεν μπορεί να εισχωρήσει. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι ποτέ δεν κινδυνεύουν να δοκιμάσουν τις θεωρίες τους στην πράξη. Δεν φτιαχτήκανε για να γίνουν κόμματα εξουσίας αλλά να είναι φυτώρια από τα οποία τα μεγάλα κόμματα θα παίρνουν ταλέντα, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ΄80 και η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και όσοι δεν πάνε σε μεγάλο κόμμα με μεταγραφή μπορούν συνεχίζουν να μένουν στο κόμμα των εκλεκτών οικτίροντας αυτούς που εκμαύλισε η εξουσία.
Τον ρόλο αυτό μπορεί άνετα να παίξει ένας ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο την Εφη Αχτσιόγλου. Είναι γυναίκα, δικαιωματίστρια, αριστερή αλλά καλοντυμένη και σίγουρα με κάποια προπόνηση θα μπορεί να τσιτάρει ακόμα και Πουλαντζά. Οι εκλεκτοί θα μπορούν να λένε «ο Μητσοτάκης μάς απογοήτευσε, θα στηρίξουμε την Αχτσιόγλου». Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει κόμμα του 3%, τόσο το καλύτερο. Στα κόμματα των εκλεκτών οι ψηφοφόροι αποθαρρύνονται και τα μέλη δεν γράφονται αλλά προσκαλούνται.