Eως τώρα ξέραμε ότι ο εξελικτικός κανόνας της «επιβίωσης του ισχυρότερου» ή του «ικανότερου» (survival of the fittest) αφορά μόνο στα έμβια όντα. Για πρώτη φορά, κάποιοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η συγκεκριμένη διαδικασία απαντάται και στο άψυχο κομμάτι της Φύσης, ιδίως σε βίαια φαινόμενα τοπικών ή και μακροκοσμικών διαστάσεων. Μπερδευτήκατε; Κι εμείς το ίδιο…

Η ουσία είναι ότι ένα τιμ επιστημόνων και φιλοσόφων στην Αμερική γράφει στο «Proceedings of the Natural Academy of Science» ότι ένας αόρατος δαρβινικός μηχανισμός επηρεάζει διεργασίες που συμβαίνουν στα ορυκτά, στον κύκλο των άστρων, ακόμη και στους τυφώνες, που έχουν γίνει μέρος της εφιαλτικής μας καθημερινότητας. Κάποια από τα περίπλοκα και πολυπαραγοντικά αυτά συστήματα επιμένουν και θεριεύουν, ενώ άλλα ξεφουσκώνουν, ξεθωριάζουν και εξαφανίζονται. Γιατί;

«Βλέπουμε τη δαρβινική εξέλιξη ως μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας που εφαρμόζεται και σε μη ζωντανά συστήματα», συνόψισε ο αρχισυντάκτης της έρευνας, δρ Μάικλ Γιονγκ, του πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Κάρνεγκι. «Η πρότασή μας», πρόσθεσε, «αφορά τόσο σε στατικά συστήματα, όπως τα ορυκτά, όσο και σε δυναμικά, όπως τα άστρα, οι τυφώνες και φυσικά η ζωή».

Αν ισχύει η θεωρία τους, τότε τα άψυχα συστήματα δεν είναι εντελώς χαοτικά, αλλά υπακούουν στους ίδιους κανόνες με τους ζώντες οργανισμούς (σ.σ.: δηλαδή στις ενώσεις του άνθρακα με… αυτοσυνείδηση – αυτό είμαστε στην πραγματικότητα άνθρωποι και ζώα), που τείνουν προς μεγαλύτερη ποικιλότητα, διανομή και σχηματοποιημένη συμπεριφορά.

Τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται λίγο αποκρυφιστικά, λίγο New Age (η Θεωρία της Ζωντανής Γης) ή και παραλλαγή του αντι-δαρβινικού «Ευφυούς Σχεδιασμού». Τίποτα από αυτά. Είναι απλώς άλλη μία θεωρία, με βαρύγδουπη ομολογουμένως λεζάντα, την οποία δεν συμμερίζονται όλοι οι επιστήμονες. Π.χ., ο Βρετανός αστρονόμος Μάρτιν Ρις πιστεύει ότι δεν χρειάζεται σώνει και καλά να καλουπώσουμε τον άψυχο κόσμο στα μέτρα του έμψυχου για να τον μελετήσουμε σωστά.