Μπορεί ένας πρύτανης να ενημερώσει τους πολίτες που -από τη φορολογική τους δήλωση- πληρώνεται ο μισθός του και όλοι οι κωδικοί του ΑΕΙ που διευθύνει, τι σημαίνει «αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων»; Σημαίνει ότι αφήνει στα μειοψηφικά γκρουπούσκουλα να παριστάνουν τους «ηγέτες» σε «αγώνες» κατά των διδασκόντων και σχολών όπου φοιτούν; Σημαίνει ότι δεν πήρε ποτέ απόφαση να στείλει «τους αγωνιστές» στο Πειθαρχικό ως πρωτοστατούντες σε καταστροφές και συμπεριφορές που απάδουν του πανεπιστημίου, επειδή φοβάται; Σημαίνει πως η οικογένεια που πληρώνει τη φοίτηση του παιδιού της, μακριά από τον τόπο διαμονής του, δεν τον ενδιαφέρει; Σημαίνει ότι δεν στέργει στην ίδρυση και εγκατάσταση στην Ελλάδα των μη κρατικών πανεπιστημίων, επειδή φοβάται τη σύγκριση ή τη σύγκρουση με τους μαυροκουκουλωμένους;

Ελάτε, τώρα! Καθηγητές και πρυτάνεις, διώκτες, πολέμιο  και σφόδρα αγωνισθέντες, επί έτη, κατά των μη κρατικών πανεπιστημίων βρέθηκαν διδάσκοντες στα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου. Λέμε τα ονόματά τους και κλαίμε από τα γέλια για την αξιοπιστία τους, που υποχώρησε ενώπιον της γοητείας… ισχυρού μισθού.

Οι πρυτάνεις ασκούν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση αλλά και στη Δικαιοσύνη, επειδή δήθεν τους στοχοποιεί. Αλλά με «το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων» ο πρύτανης φέρει ακεραία την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στο πανεπιστήμιο που διευθύνει. Και πώς χαρακτηρίζεται η… αχαρακτήριστη απόφασή τους ότι «είναι στη δικαιοδοσία του κάθε καθηγητή να επιλέξει την καταλληλότερη μέθοδο αξιολόγησης των φοιτητών;» Είδαμε καθηγητές να προκρίνουν ως καταλληλότερη μέθοδο αξιολόγησης την κομματική τοποθέτηση του φοιτητή. Αλλωστε, το ίδιο ισχύει και για κρίσεις προαγωγής μελών ΔΕΠ. Ομως, ποιος φανταζόταν ότι οι πρυτάνεις «παραιτούμενοι» της θεσμικής θέσης τους, θα συνιστούσαν η επιλογή του «συστήματος» αξιολόγησης να είναι στην ευχέρεια του καθηγητή;

Θα πρότεινα στον υπουργό Παιδείας αντί να δηλώνει στους πρυτάνεις ότι «η Πολιτεία θα παρέμβει όπου της ζητηθεί», να τους ευχαριστήσει, και δη από καρδιάς, για τη βοήθεια που παρέχουν στην Πολιτεία, με την άβουλη και φοβισμένη στάση τους. Η ηθελημένη αδυναμία των πρυτάνεων να επιβληθούν στις θλιβερές καταστάσεις που δημιουργούν οι κομματικοί μηχανισμοί, ουσιαστικά στηρίζει τον υπουργό στη θεσμική του απόφαση να λειτουργήσουν στην Ελλάδα μη κρατικά πανεπιστήμια. Να έχει, επιτέλους, κάθε πολίτης ένα μέτρο σύγκρισης: Πώς λειτουργούν φοιτητές, στο δημόσιο πανεπιστήμιο, θεωρώντας το πεδίο αντιπαράθεσης, εχθρότητας και ασέβειας και πώς λειτουργούν οι φοιτητές στα μη κρατικά πανεπιστήμια.

Αλλά επειδή γίνεται λόγος πολύς για την ποιότητα των κρατικών πανεπιστημίων και την «καταστροφή» που επέρχεται με την ίδρυση των μη κρατικών, ένας πρύτανης ας βρει το θάρρος να πει ότι θα ήταν όνειρό του -έστω και θερινής νυκτός- να δίδασκε, έστω και για μία μέρα, στο Πρίνστον, στο Χάρβαρντ, στο Γέιλ, ή στο Πέν, όλα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Ετσι, για να τελειώνει αυτός ο άγονος αγώνας…