Οπως είχε πει ο Ναπολέων, «οι στρατοί προχωρούν με το στομάχι τους». Οι στρατοί των χούλιγκαν υπάρχουν από τα μπλοκ των εισιτηρίων. Εισιτήρια που προμηθεύονται σε προνομιακές τιμές από τις ομάδες και διατίθενται με το σχετικό… καπέλο «για το club» στα μέλη των συνδέσμων. Οταν πάψουν να υπάρχουν «συνδεσμικά μπλοκ», σύντομα θα πάψουν να υπάρχουν και οι σύνδεσμοι.

Η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει τον περασμένο Αύγουστο ότι οι σύνδεσμοι των οργανωμένων θα πάψουν να υπάρχουν και θα αντικατασταθούν μόνο από έναν που θα έχει την έδρα του στα γραφεία της ΠΑΕ. Υστερα από τη δολοφονική επίθεση στους αστυνομικούς στον Ρέντη, δεν υπάρχει λόγος το «ένας» να μη γίνει «κανένας».

Κάμερες σε όλα τα γήπεδα. Κάμερες υπήρχαν στο ΟΚΑ από το 1996, σε όλα τα γήπεδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και θεωρητικά έπρεπε να λειτουργούν σε όλα τα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας. Το θέμα είναι ποιος επιβλέπει τις κάμερες ότι λειτουργούν πριν από τους αγώνες και ποιος συλλέγει το υλικό. Υπεύθυνος θα πρέπει να είναι ο παρατηρητής, ο παρατηρητής της ΔΕΑΒ ή κάποιος από τους ανευθυνοϋπεύθυνους που εμφανίζονται κάθε Κυριακή στα γήπεδα και το υλικό να πηγαίνει άμεσα σε αστυνομική υπηρεσία. Ετσι ώστε όταν υπάρχουν επεισόδια, οι ομάδες να μην μπορούν να λένε ότι οι κάμερες δεν λειτουργούσαν ή το υλικό έχει καταστραφεί.

Να λειτουργήσει μία σοβαρή υπηρεσία αθλητικής βίας. Τη μοναδική φορά που είχα πάει στη ΓΑΔΑ η υπηρεσία ανήκε σε προηγούμενες δεκαετίες και η ατμόσφαιρα ήταν «Εδώ δεν πρόκειται να βρεις κάτι. Οπότε μην ταλαιπωρείς και ταλαιπωρείσαι». Ο έλεγχος στις θύρες των γηπέδων πρέπει να γίνεται γρήγορα. Να ακουμπάει κάποιος την κάρτα του και να περνάει από το τουρνικέ. Επίσης, να μην μπορούν δύο και τρία άτομα να περνάνε σπρώχνοντας.

Τέλος, μην εθελοτυφλούμε. Από τη στιγμή που γίνονται επεισόδια και κάποιοι μπαίνουν στο γήπεδο και ενώ τα πρόσωπά τους φαίνονται δεν αναζητούνται μετά, τη λύση δεν πρόκειται να δώσει κάποιο σύστημα αναγνώρισης από κάμερες. Ο νόμος δεν εφαρμόζεται από «μηχανάκια» αλλά από ανθρώπους που έχουν τη θέληση να τον εφαρμόσουν.

Δύσκολοι καιροί για έπη, Ναπολέοντα

Το «Napoleon» του Ρίντλεϊ Σκοτ που σε μέγεθος αποτυχίας πλησιάζει το «Heaven’s Gate» του Μάικλ Τσίμινο παρουσιάζει ενδιαφέροντα σημεία που ξεπερνάνε τον κινηματογράφο.

» Πρώτον, για την πραγματική δύναμη της διαφήμισης. Για μήνες είχε προαναγγελθεί σαν το γεγονός της χρονιάς. Η ταινία στην οποία θα έλαμπε σε όλο του το μεγαλείο το ταλέντο του Χοακίν Φίνιξ. Ο οποίος αποδείχθηκε περισσότερο… ποζεράς από ηθοποιός, δίνοντας την αίσθηση ότι τον Ναπολέοντα περισσότερο από το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης τον οδηγούσε το όραμα του κρεβατιού της Ιωσηφίνας.

» Δεύτερον, ότι το «και πράκτωρ και εισπράκτωρ» μπορεί να ίσχυε για τον καραφλό πράκτορα 000 του Βέγγου αλλά δεν μπορεί να στηρίξει ένα έπος. Η αναποφασιστικότητα του Ρίντλεϊ Σκοτ στο αν σκηνοθετεί ένα ιστορικό έπος ή μια ιστορία πάθους, αποδείχθηκε καταστροφική.

Επίσης, δεν είναι εποχή για έπη. Επη μπορούσαν να γυριστούν το 1937 όταν ο Αμπελ Γκανς γύριζε τον δικό του Ναπολέοντα ή το 1970 όταν ο Ροντ Στάιγκερ υποδυόταν τον Βοναπάρτη στο Βατερλώ. Ο 21^ος αιώνας είναι αναθεωρητικός. Και μπορεί να μην είναι συμπτωματικό ότι η Χαδούλα στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη ανταγωνίζεται την «Barbie» σαν εμπορική επιτυχία του πρώτου μέρους της κινηματογραφικής σεζόν.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Διάβαζα τη δημοσκόπηση της MRB για το δικαίωμα γάμου ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια. Το 40,3% των ερωτηθέντων απάντησε ότι συμφωνεί ενώ το 52,9% ότι τους βρίσκει αντίθετους. Αντίθετα στην ερώτηση αν θα πήγαιναν σε γάμο ομόφυλων ζευγαριών το 49,8% απάντησε θετικά ενώ το 44,2% αρνητικά. Οι απαντήσεις δεν μου προκάλεσαν έκπληξη.

Η πρώτη απάντηση προκύπτει από την ιστορία του γάμου. Την ιστορία του. Για εκατοντάδες χρόνια γάμος ήταν μια ένωση προσώπων διαφορετικού φύλλου. Το ότι μπορεί κάποιος σήμερα να λέει ότι δύο άνθρωποι παντρεύτηκαν και η επόμενη ερώτηση να είναι «ποιος με ποια;», «ποιος με ποιον;», «ποια με ποια;» ή «ποιος με τι;» ξενίζει το… λιγότερο. Νομίζω ότι ένα σύμφωνο συμβίωσης ανεξαρτήτως φύλου είναι ευκολότερα αποδεκτό από τον γάμο.

Η ύπαρξη άποψης αλλά όχι αδιαλλαξίας είναι σαφής από τη δεύτερη απάντηση. «Ναι, δεν είμαστε υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφύλων αλλά δεν σημαίνει ότι αν είναι φίλοι μας, δεν θα πηγαίναμε».

Αντίθετα η μεγάλη πλειοψηφία είναι αντίθετη με την υιοθεσία ή την απόκτηση παιδιών από παρένθετη μητέρα από ομόφυλα ζευγάρια. Το οποίο κάτι πρέπει να σημαίνει. Το πιθανότερο ότι μπορεί ο γάμος από μυστήριο να έχει γίνει ευκαιρία για πάρτι αλλά όταν στη μέση μπαίνουν παιδιά, οι απόψεις αλλάζουν.