ΚΑΙ ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να δούμε. Οπως λέει και ο Νόμος του Μέρφυ, «τίποτα δεν είναι τόσο στραβό, ώστε να μην μπορεί να πάει χειρότερα».

ΤΟ δυστοπικό περιβάλλον σοκάρει και τρομάζει τους πολίτες. Δεν ξέρουμε από πού μπορεί να μας έρθει μια προσωπική ή μαζική καταστροφή.

ΝΑΙ, είναι λογικό η κυβέρνηση να συγκεντρώνει την οργή της κοινωνίας για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος, αλλά κυβέρνηση.

ΓΙΑ τα Τέμπη ευθύνονται οι εταιρίες των σιδηροδρόμων. Για τους φόνους του Μιχάλη και του Αντώνη, πέρα από τους φυσικούς αυτουργούς, ευθύνονται η Αστυνομία, το Λιμενικό και η ακτοπλοϊκή εταιρία. Για την πύρινη λαίλαπα και τις πλημμύρες, ο κρατικός μηχανισμός και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

ΟΤΑΝ χρειάζεται υπουργική ή ακόμα και πρωθυπουργική παρέμβαση για να ενεργοποιηθούν οι παραπάνω κρατικές υπηρεσίες, τότε επιβεβαιώνεται πως δεν υπάρχει κράτος.

ΑΣ δούμε κάτι πολύ πιο απλό. Οταν χρειάζεται να ενεργοποιηθεί η κυβέρνηση για να λυθεί το πρόβλημα με τις ουρές των πολιτών στα υποθηκοφυλακεία, τότε δύσκολα έχουμε… ελπίδα.

ΑΡΑ, το ζητούμενο δεν είναι να επανιδρύσουμε το κράτος, αλλά να το ιδρύσουμε για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια ανεξαρτησίας.

ΑΥΤΟ το μοντέλο κράτους-κυβέρνησης δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο. Και δεν φτιάχνεται ούτε με μερεμέτια αλλά ούτε και με μεταρρυθμίσεις. Χρειάζεται «γκρέμισμα». Για να χτιστεί από την αρχή. Με fast track διαδικασίες. Χωρίς συμβιβασμούς και… ισορροπίες. Και όποιος ανευθυνοϋπεύθυνος στον κρατικό μηχανισμό δεν κάνει σωστά τη δουλειά του να ξηλώνεται άμεσα. Ωστε και ο επόμενος να ξέρει ότι δεν υπάρχει περιθώριο λάθους.

ΤΟ μήνυμα πρέπει να είναι σαφές. Πρέπει να τηρούνται και να εφαρμόζονται όλοι οι νόμοι και οι κανόνες. Χωρίς εξαιρέσεις. Από την κατασκευή υποδομών μέχρι την καθημερινή ασφάλεια των πολιτών.

Η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη, κάποιες στιγμές και ανήμπορη να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί τις απανωτές κρίσεις. Το ξεκίνημα της δεύτερης τετραετίας είναι απογοητευτικό. Μπορεί να έπεσαν και όλα μαζί. Μπορεί, όμως, και κάποιοι να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στους ρόλους και τις ευθύνες που έχουν αναλάβει.

ΤΟ «γκρέμισμα» και το χτίσιμο του κράτους δεν είναι εύκολη δουλειά. Ναι, έχει πολιτικό κόστος. Αλλά αυτό το πολιτικό κόστος είναι πολύ μικρότερο από το πολιτικό κόστος των αλλεπάλληλων καταστροφών και τραγωδιών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το 2019 έως σήμερα, έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί όσες κρίσεις προέκυψαν. Γι’ αυτό και το 41% της κοινωνίας τον επιβράβευσε στις πρόσφατες κάλπες. Τώρα ο πρωθυπουργός καλείται για μία ακόμη φορά να λάβει κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον του τόπου και των πολιτών. Η επιλογή της ρήξης για το γκρέμισμα των παθογενειών είναι πλέον μονόδρομος.