Ο σχηματισμός μιας δεξιάς κυβέρνησης υπό την Τζόρτζια Μελόνι θα γκρεμίσει όσα έχτισε με τον Μάριο Ντράγκι, ενώ αν επικρατήσει η Kεντροαριστερά με τον επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος, Ενρίκο Λέτα, η καρδιά του θα πάει στη θέση της. Περιττό να προσθέσουμε ότι κι εμείς ως χώρα επωφελούμαστε από το δεύτερο σενάριο, που θα αποκαταστήσει το κλίμα σταθερότητας και θα ρίξει τα ιταλικά σπρεντ.

Διαφορετικά, ο πουνέντες από την Ιταλική Χερσόνησο θα γίνει αισθητός και στην Ελλάδα. Μακρόν και Ντράγκι έδωσαν κοινούς αγώνες για τις τιμές του αερίου και για την Ουκρανία, επισφράγισαν τη συμμαχία τους με τη Συνθήκη του Κυρηναλίου, αλλά ουαί κι αλίμονο αν στο Παλάτσο Κίτζι μετακομίσει η κρυπτο-νεοφασίστρια αρχηγός των «Αδελφών της Ιταλίας».

Εδώ και πέντε χρόνια η Μελόνι δεν παύει να επιτίθεται στον Μακρόν για τις εξαγορές ιταλικών βιομηχανιών από γαλλικές, για το μεταναστευτικό, ακόμη και για… συνοριακά θέματα στην κορυφογραμμή του Λευκού Ορους. «Είναι σίγουρο ότι θα έχουμε αναβίωση των γαλλο-ιταλικών προστριβών και το Παρίσι θα γίνει ο αγαπημένος στόχος της Μελόνι», σημείωσε ο Γάλλος αναλυτής του Sciences Po, Μαρκ Λαζάρ.

Η Μελόνι κατηγορεί για… μειοδοσία τον «γαλλόφιλο» Λέτα, όπως και τον κεντροαριστερό (νυν ευρω-γραφειοκράτη) πρώην πρωθυπουργό, Πάολο Τζεντιλόνι, επειδή «εκχώρησε στους Γάλλους αλιευτικά δικαιώματα στην ιταλική ΑΟΖ»! Με τέτοια ατζέντα αλά Ορμπαν η ιταλική κυβέρνηση θα κινδυνέψει να γίνει παρίας, σπρώχνοντας ίσως τον Μακρόν στην αγκαλιά των Γερμανών – κάτι που ο ίδιος θα ήθελε πάση θυσία να αποφύγει. Πικρό δίδαγμα: Οι διεθνείς συμμαχίες/συμφωνίες επιζούν όσο και τα πρόσωπα που τις υπογράφουν και τις πιστεύουν. Κατόπιν, ο Θεός βοηθός. Το βλέπουμε, άλλωστε, και με τη Λωζάννη.