Στην πραγματικότητα, οι προτάσεις του Τσίπρα δεν είναι μόνο αναποτελεσματικές, όταν η τιμή της ενέργειας δεν οφείλεται στην κερδοσκοπία της τάχα «ιδιωτικής ΔΕΗ» αλλά έχει εισαγόμενες ρίζες, καθώς και επικίνδυνες συνολικά για την εικόνα της χώρας στις διεθνείς αγορές.

Στη Γερμανία είχαμε αναγκαστικές εθνικοποιήσεις εταιριών που ελέγχονταν από ρωσικά funds και βρίσκονταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, στη Γαλλία το Δημόσιο αύξησε περαιτέρω το ποσοστό του στην κρατική εταιρία ενέργειας γιατί είχε ανάγκη κεφαλαίων, στην ουσία μία πράξη διάσωσης ήταν και αυτή. Ευτυχώς, στην Ελλάδα, η ΔΕΗ δεν είναι στην κατάσταση του 2019, εάν την έβρισκε τότε η σημερινή κρίση, θα χρειαζόταν «μηχανική υποστήριξη» εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για τη συνέχιση της λειτουργίας της. Τώρα η επιχείρηση έχει εξυγιανθεί και μπορεί να επιδοτεί τους καταναλωτές χωρίς να χρειάζεται κρατική επιδότηση.

Αλλά η κρατικοποίηση που προτείνει ο Τσίπρας απαιτεί χρήματα που θα προκύψουν είτε από δανεισμό είτε από φόρους. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί παροχές που ξεπερνούν τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ, μάλλον σε δάνεια θα κατέφευγε εάν βρισκόταν στα πράγματα. Για αυτό καλό είναι τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ρίξουν μια ματιά στα επιτόκια δανεισμού του Δημοσίου και στα περιβόητα σπρεντ, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ ελληνικών και γερμανικών δεκαετών ομολόγων. Τους τελευταίους μήνες οι Κεντρικές Τράπεζες ανεβάζουν τα επιτόκια, το αμερικανικό δεκαετές έχει πιάσει 4,2%, το βρετανικό 4,8%, ενώ ίδια εικόνα εμφανίζουν και οι τίτλοι των χωρών του Νότου της ευρωζώνης.

Στην Ιταλία, μετά και τον εκλογικό θρίαμβο της Μελόνι, το επιτόκιο έπιασε 4,6%, ενώ το ελληνικό βρίσκεται στα 4,76%. Αυτό σημαίνει ότι ο δανεισμός είναι μία ακριβή υπόθεση και πρέπει να γίνεται με φειδώ και προσοχή. Επιπλέον, κάθε κίνηση τιμολογείται από τη διεθνή επενδυτική κοινότητα. Εάν η Ελλάδα δώσει σήμα ότι θέλει να διώξει επενδυτές, και μάλιστα για να εξυπηρετήσει ιδεοληψίες, τότε η χιονοστιβάδα μπορεί να ενεργοποιηθεί από εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Επειδή λοιπόν πληρώσαμε ήδη με βαρύ τίμημα τις άφρονες κινήσεις στην οικονομία και τις υποσχέσεις για σκισίματα Μνημονίων και ακρίβειας, καλό είναι όσοι υπόσχονται μαγικές λύσεις να κοιτάξουν λίγο τον πίνακα με τα επιτόκια και τα σπρεντ. Και μετά να ξανασκεφτούν αυτά που υπόσχονται.

Η ακρίβεια δεν μείωσε τις καταθέσεις

Παρά το γεγονός ότι ο Αύγουστος είναι μήνας διακοπών και εξόδων, τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος δείχνουν ότι οι καταθέσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν κατά 465 εκατομμύρια ευρώ. Η ακρίβεια δεν έχει ροκανίσει ακόμη τις οικογενειακές αποταμιεύσεις, οι οποίες παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, αυξημένες κατά περίπου 20 δισ. από την έναρξη της πανδημίας του κορονοϊού. Η μείωση της ανεργίας που δημιουργεί νέα εισοδήματα και η αύξηση του τζίρου των επαγγελματιών του τουρισμού συνέβαλαν σημαντικά στη διατήρηση των καταθέσεων. Σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις, υπήρξε μείωση κατά 376 εκατομμύρια στις καταθέσεις του Αυγούστου, καθώς ξεκίνησαν οι φορολογικές καταβολές, όπως η πληρωμή των επιστρεπτέων προκαταβολών.

Η απαξίωση των συνδικαλιστών

Είδηση δεν είναι ότι η απεργία που είχε κηρύξει η Διδασκαλική Ομοσπονδία κηρύχθηκε άκυρη από τα δικαστήρια, ίδια κατάληξη είχαν και οι προηγούμενες 7 προσφυγές της ΔΟΕ για άλλα θέματα. Η πραγματική είδηση κρύβεται στο αίτημα της απεργίας, που ήταν να μην εφαρμοσθεί ο θεσμός του μέντορα στα σχολεία. Πρόκειται για την πλήρη απαξίωση ενός συνδικαλιστικού οργάνου, που ενώ εκ της φύσης του λειτουργήματος που εκπροσωπεί θα έπρεπε να πρωτοπορεί στην καινοτομία και τη διαρκή επιμόρφωση, κρύβεται πίσω από οπισθοδρομικές επιλογές και συντεχνιακές πρακτικές του περασμένου αιώνα. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, η συντριπτική πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας προχωρά μπροστά αφήνοντας στην άκρη κάποιους συνδικαλιστές που τα βάζουν με την εξέλιξη και την πρόοδο.