Ο κώδικας δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο, κάθε φορά που αποκαλύπτεται μια ιστορία όπως της Πάτρας με τα τρία ανήλικα θύματα ή τώρα του Κολωνού με το βιασμό μιας 12χρονης. Γιατί άραγε μας εκπλήσσει ότι δημοσιογράφοι από τηλεοπτικές κυρίως εκπομπές περικυκλώνουν χωρίς κανένα δισταγμό το σπίτι όπου μένουν ανήλικα παιδιά; Το ίδιο δεν είχε γίνει και όταν είχε αποκαλυφθεί ότι η Καρολάιν δολοφονήθηκε από τον άνδρα της; Κανείς δεν σεβάστηκε τις εκκλήσεις της μητέρας της να φύγουν οι κάμερες, να τους αφήσουν στον πόνο και το θρήνο τους. Μέχρι που πήραν το μωρό και έφυγαν από τη χώρα «να σώσουν οτιδήποτε, αν σώζεται».
Η ΕΣΗΕΑ απευθύνθηκε χθες στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων ζητώντας να παρέμβει ώστε να αποτραπεί με κάθε τρόπο η ταυτοποίηση της 12χρονης. Αφού βεβαίως είχε νωρίτερα απευθυνθεί στο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, στους διευθυντές ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών και στα ίδια τα μέλη της για απόσυρση των τηλεοπτικών συνεργείων από το σπίτι του παιδιού. Ηταν μια παρέμβαση που την άκουσαν όλοι, εκτός από εκείνους που έπρεπε. Μα το ίδιο δεν είχε συμβεί και τις προηγούμενες φορές;
H «κομμουνιστική απειλή» στις ΗΠΑ
Στην περίπτωση της Πάτρας, η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδας ζητούσε πριν από λίγους μήνες να σταματήσει η δημοσιοποίηση προσωπικών και ιδιωτικών στιγμών των τριών νεκρών παιδιών, καθώς και οι «επαγγελματικές» γνωματεύσεις τηλεψυχολόγων και πανελιστών. «Οφείλουμε να προστατέψουμε τη βραχύχρονη ιστορία τους στη ζωή και να σεβαστούμε τη μνήμη τους», φώναζαν, αλλά δεν ίδρωσε κανενός το αυτί. Θυμίζουμε επίσης ότι τότε είχε γίνει και σύσκεψη τεσσάρων θεσμικών φορέων (Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Ολομέλειας των Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών και Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών) με αντικείμενο «το φαινόμενο των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δικών το οποίο προσβάλλει βάναυσα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του Ελληνα πολίτη». Και;