Στα τόσα χρόνια που καθημερινά αρθρογραφώ, δεν θυμάμαι άλλη προεδρική εκλογή να απασχόλησε τόσο πολύ τόσο πολλούς προεδρολογούντες ερήμην του πολίτη, που έχει την έγνοια της καθημερινότητας και του αύριο. Η μόνη, παρ’ ολίγον εκλογή, από την οποία αποκόμισα τραυματική εμπειρία, ήταν εκείνη του Δεκέμβρη 2014, όταν κανείς από μας δεν μπόρεσε να γίνει πιστευτός -από το αλαλάζον πλήθος «να καεί το μπορντέλο η Βουλή»-, πασχίζοντας  να αποδείξει ότι τα «ντοκουμέντα εξαγοράς ψήφων» που παρουσίαζαν οι τηλεοπτικοί «εθνικοί» διασκεδαστές ήταν χυδαίες κατασκευές προς εκβιασμό  ψοφοδεών και ανίκανων βουλευτών μιας δήθεν ευαίσθητης Αριστεράς, για να μην εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Ετσι, οδηγηθήκαμε στην τραγωδία της πενταετίας Τσίπρα, όπου η δύσμοιρη Ελλάδα, διά χειρός αφελών, εκθύμως ηλίθιων, που «όλα τα έσφαζαν και όλα τα μαχαίρωναν», ευθύμως έπιασε πάτο!

Ως πολίτης, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου ότι  σ’ αυτήν την εκλογική προεδρική εκλογή δεν θα παρακολουθήσουμε ανάλογο «δημοκρατικό» εξευτελισμό προσώπων, αλλά και τον ευτελισμό της διαδικασίας. Οι 151 ψήφοι είναι αρκετοί! Και δεν θέλω να ακούσω: «Μα, θα είναι επιλογή ενός κόμματος». Γιατί στις εθνικές εκλογές το 2024 εμείς ένα κόμμα δεν επιλέξαμε με αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να κυβερνήσει την Ελλάδα; Και γιατί η συγκεκριμένη εκλογή  να υπακούει σε «εθιμική παράδοση» -το ακούσαμε και αυτό- πως όταν κυβερνά η Κεντροδεξιά, επιλέγει Πρόεδρο η Κεντροαριστερά; Πιο γελοία επίκληση… άυλης πολιτικής κληρονομιάς δεν έχω ακούσει. Λυπάμαι που στις τόσες μετρήσεις που έγιναν δεν ρωτήθηκαν οι πολίτες κι αν το θέμα της προεδρικής εκλογής είναι το πρώτο και το μέγα στην καθημερινότητά τους.

Ο πρωθυπουργός έχει την ευθύνη της πρότασης για την επιλογή του προσώπου. Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έχουν την ευθύνη να καταστήσουν σαφές πώς αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους: Λαϊκίζοντες ψηφοσυλλέκτες ή συγκροτημένη  Κοινοβουλευτική Ομάδα, όταν στόχος της αντιπολίτευσης είναι το «κόντεμα» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μεγάλη τους σκασίλα η/ο Πρόεδρος.

Συγχωρήστε με, αλλά δεν είναι πρόθεσή μου να φανώ ασεβής προς τον θεσμό, προς τα πρόσωπα που τον υπηρέτησαν και προς εκείνα που θα κληθούν στο μέλλον. Αλλά δεν γίνεται ο θεσμός του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα να αποτελεί μέρος βαρύγδουπης πρωινής τηλεοπτικής συζήτησης από το τραγούδι της Γιουροβίζιον μέχρι την «τραγωδία» που έζησε αοιδός, επειδή, επί έτη, αγνοούσε ότι υπήρχε αναμμένος θερμοσίφων για να λούεται! Για τα σοβαρά, οφείλουμε να είμαστε σοβαροί!