ΤΙ ακριβώς συμβαίνει; Η εικόνα είναι θολή. Πιθανότατα και στο παρελθόν γίνονταν τέτοια εγκλήματα. Πιθανότατα όχι σε τόσο μεγάλο αριθμό. Προφανώς και τα περισσότερα θύματα δεν είχαν τη δύναμη και το κουράγιο να τα καταγγείλουν. Η κοινωνία είχε επιβάλει μια ιδιότυπη «σιωπή». Γιατί τις περισσότερες φορές αυτά τα θύματα στιγματίζονταν για μια ολόκληρη ζωή. Ορισμένοι, μάλιστα, θεωρούσαν ότι «ήθελαν και τα ’παθαν».

ΑΥΤΟ έχει αλλάξει. Το διαπιστώνουμε καθημερινά. Η μια υπόθεση σκάει μετά την άλλη. Πλέον, τα θύματα νιώθουν ότι μπορούν να μιλήσουν, μπορούν να καταγγείλουν, μπορούν να προστατευθούν, μπορούν να βρουν το δίκιο τους. Δεν πρόκειται για κάτι εύκολο. Η έκθεση στη δημόσια σφαίρα είναι ζόρικη.

ΤΟ πρόβλημα, όμως, παραμένει μεγάλο. Πριν από ένα χρόνο όλη η Ελλάδα θρηνούσε τον Αλκη. Μια αγέλη χουλιγκάνων τον σκότωσε, αφού τον ρώτησε «τι ομάδα είναι». Παράνοια! Εχασε τη ζωή του, γιατί βρέθηκε σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Τότε, όλοι έκαναν χάσταγκ στα κοινωνικά δίκτυα, σήκωσαν πανό στα γήπεδα, έγιναν βαρύγδουπες δηλώσεις.

ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει. Τα περιστατικά χουλιγκανισμού συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Πριν από λίγες ημέρες στα Γιάννενα μια αγέλη ανεγκέφαλων επιτέθηκε σε φιλάθλους. Ενας 30χρονος νοσηλεύεται στην Εντατική.

Η βία συνεχίζει να εισβάλλει όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητά μας. Τι πρέπει να γίνει; Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ισως και να μην υπάρχουν καν λύσεις. Προφανώς και δεν περιμένει κανείς να εξαφανιστεί η βία. Τουλάχιστον, όμως, να μειωθούν όσο περισσότερο γίνεται τα περιστατικά. Να τιμωρούνται αυστηρά οι δράστες, ώστε να φοβούνται οι υποψήφιοι θύτες. Οχι σαν την υπόθεση Σειραγάκη που καταδικάστηκε σε 401 χρόνια και βγήκε από τη φυλακή στα 12,5.

ΠΟΙΟΙ είναι εκείνοι που πρέπει να δράσουν; Ολοι! Η κυβέρνηση, η Αστυνομία, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι των παιδιών μας, οι παράγοντες των ποδοσφαιρικών ομάδων, εμείς οι ίδιοι ως γονείς. Ολοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, μικρό ή μεγάλο. Ολοι οφείλουμε να λάβουμε μέτρα…