ΤΙ ακριβώς είναι το «Rohtko»; Θεατρική παράσταση; Live κινηματογράφος; Video art; Είναι το καθένα ξεχωριστά, και όλα αυτά μαζί. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό θέαμα. Αριστούργημα.
ΓΙΑ πρώτη φορά ο θεατής παρακολουθεί μια υψηλού επιπέδου ταινία σε ζωντανή μετάδοση σε μια γιγαντοοθόνη, καθώς κάμερες κινηματογραφούν τη θεατρική παράσταση που παίζεται μπροστά του. Αρα, βλέπει συγχρόνως και θέατρο και κινηματογράφο.
ΚΑΙ, όλα αυτά σε ένα σκηνικό-υπερπαραγωγή, το οποίο μεταλλάσσεται προσθέτοντας ένταση στην εξέλιξη του έργου, την ώρα που οι ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών.
ΑΛΛΑ, δεν είναι μόνο η «βιτρίνα». Δεν είναι μόνο ότι είδαμε στο παρόν, κάτι που έρχεται από το μέλλον. Δεν είναι μόνο ότι στην εποχή της υπερυψηλής ταχύτητας που βιώνουμε, μπορεί να υπάρξει ένα θέαμα το οποίο διαρκεί τέσσερις ώρες, χωρίς να αφήνει το θεατή να πάρει ανάσα.
1.000 μέρες βαρβαρότητας
ΕΙΝΑΙ και η ουσία.
ΕΙΝΑΙ το ίδιο το έργο. Εχει ως θέμα την πώληση ενός πλαστού πίνακα του Rothko αντί 8,5 εκατ. δολαρίων. Γι’ αυτό και ο αναγραμματισμός στον τίτλο του έργου «Rohtko». Και γύρω από αυτό το γεγονός χτίζεται ένα διαρκές flashback στη ζωή του καλλιτέχνη τη δεκαετία του ’60, στα όσα συνέβησαν στην γκαλερί που πωλούσε fake έργα τέχνης πριν από μια δεκαετία, στο σήμερα και στο αύριο.
ΤΟ έργο ξεφεύγει από το τι είναι αυθεντικό και τι είναι fake στην τέχνη και ποια είναι η αξία τους.
ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ερωτήματα και διλήμματα για το τι είναι αληθινό και τι είναι fake σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, και ποια η αξία τους. Σε μια εποχή που τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Σε μια εποχή που τα fake news και τα deep fake βίντεο παρεμβαίνουν τόσο στο πολιτικό σκηνικό και στα κοινωνικά δρώμενα όσο και στην ιδιωτική ζωή των πολιτών.
ΣΕ μια εποχή που ακραία πολιτικά μορφώματα με τοξική ρητορική λαϊκισμού εκμεταλλεύονται καταστάσεις και γεγονότα, επιχειρώντας να δημιουργήσουν ένα παράλληλο fake σύμπαν, στην προσπάθειά τους να φουσκώσουν την «αγανάκτηση» λούμπεν στοιχείων της κοινωνίας.
ΜΙΑ παράσταση-μάθημα, για όσα συμβαίνουν γύρω μας σήμερα και για όσα έρχονται αύριο.