Κάλιο αργά παρά ποτέ θα έλεγε κάποιος, αλλά το ερώτημα είναι γιατί χρειάστηκαν τόσα δάκρυα και πίκρες για να ληφθεί αυτή η απόφαση -που ελπίζω να παραμείνει μέχρι το τέλος- γιατί πολλά έχουμε δει στον ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.

Η πολιτική δράση του Παύλου Πολάκη περιορίζονταν από την αρχή σε επιθέσεις και προσβολές και αν είχε σε κάτι δίκιο το έχανε, καθώς καλύπτονταν από τον τρόπο που εξέφραζε τις απόψεις του. Τρόπος που δεν ταιριάζει σε πολιτικό και το μόνο που προήγαγε ήταν η τοξικότητα που δηλητηρίαζε όχι μόνο την πολιτική ζωή αλλά και την κοινωνία.

Ο πολακισμός από μία προσωπική στάση ζωής έφτασε να γίνει το ιδεολογικό στίγμα ενός ολόκληρου κόμματος και όσο και αν το βροντοφώναζαν όλοι, η ηγεσία του κόμματος αδιαφορούσε μέχρι τη στιγμή που η Αθηνά Λινού έβαλε τα κλάματα καθώς δεν μπόρεσε να αντέξει τη νέα αισχρή επίθεση που έκανε το μέλος του κόμματός της.

Σήμερα ήταν η συνεργάτις του Αδωνι Γεωργιάδη, χθες ήταν η Μαρία Συρεγγέλα, προχθές ο Δραγασάκης, αντιπροχθές άλλος κ.ο.κ.

Το αν θα απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Παύλο Πολάκη, ελάχιστα ενδιαφέρει τους πολίτες. Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τους πάντες, είναι το πως θα απαλλαγεί η πολιτική ζωή από τέτοιους τύπους που με ύφος χιλίων καρδιναλίων κάνουν σκουπίδι οποιονδήποτε βρεθεί στο διάβα τους.

Να απαλλαγεί από ανθρώπους που στοχεύουν στην ψυχή του καθενός θέλοντας να τον χτυπήσουν, όχι για τα πολιτικά του επιχειρήματα, αλλά να τον απαξιώσουν με νταηλίκια, προσβολές και ψέματα!