Αυτή η καλή φήμη των στρατιωτικών νοσοκομείων και των στρατιωτικών γιατρών, όχι άδικα, είχε σχέση με τις καλές υπηρεσίες του νοσηλευτικού προσωπικού, την αφοσίωση του ιατρικού, αλλά και τη δεδομένη τάξη, λόγω στρατιωτικής πειθαρχίας. Ηταν, επίσης, γνωστό ότι το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, για να προσφέρει υψηλής ποιότητας ιατρικές υπηρεσίες στο προσωπικό του -στρατιωτικό και πολιτικό-, έστελνε τους στρατιωτικούς γιατρούς προς ειδίκευση ή μετεκπαίδευση στο εξωτερικό. Ειδικότητες που δεν υπήρχαν στα δημόσια νοσοκομεία υπήρχαν στα στρατιωτικά. Πολλές φορές πολίτες αναζητούσαν τρόπο να νοσηλευτούν στα στρατιωτικά νοσοκομεία, όταν πρόσφεραν υπηρεσίες μόνον στους στρατιωτικούς.

Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε και ακούμε για ιατρικά περιστατικά στρατιωτικών που νοσηλεύτηκαν στα στρατιωτικά νοσοκομεία και κατέληξαν. Ούτε πολύ ηλικιωμένοι ήταν ούτε σοβαρό πρόβλημα υγείας αντιμετώπιζαν ώστε να δικαιολογείται το τέλος τους. Είναι περιστατικά που δείχνουν, ει μη τι άλλο, ότι αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα στα στρατιωτικά νοσοκομεία, δηλαδή την πειθαρχία, την αποτελεσματική νοσηλεία, τους καλούς επαγγελματίες σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, την εξειδίκευση, τον σύγχρονο ιατρικό εξοπλισμό, τα ασφαλή χειρουργεία, τον έλεγχο για την ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών, τα καλά στατιστικά αποτελέσματα σε σχέση με τα δημόσια νοσοκομεία, κρίνονται.

Η αλήθεια είναι ότι ο Νίκος Δένδιας, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, μας ξάφνιασε όταν, εν μια νυκτί, αποφάσισε να απαλλάξει από τα καθήκοντά τους τους διοικητές των στρατιωτικών νοσοκομείων. Αλλά φαίνεται ότι έπραξε άριστα. Ακούω ότι τώρα μπορεί να διορίζει και διοικητές που δεν είναι… απόστρατοι στρατιωτικοί. Πιστεύω ακράδαντα ότι μόνον με τέτοιες αποφασιστικές κινήσεις -παραβλέποντας το πολιτικό ή όχι κόστος- μπορεί να αποκατασταθεί η εικόνα των στρατιωτικών νοσοκομείων, τα οποία ως κύρια μέριμνα τους είναι η νοσηλεία και η αποκατάσταση της υγείας των ανδρών

-και των οικογενειών τους- που υπηρετούν στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά και του πολιτικού προσωπικού που τις πλαισιώνει.

Ο στρατιωτικός πρέπει να αισθάνεται ότι το κράτος, που δεν μπορεί να του προσφέρει ικανοποιητικό μισθό, φροντίζει αυτόν και την οικογένειά του στο θέμα της περίθαλψής τους στο υψηλότερο επίπεδο, ώστε να είναι απερίσπαστος στα καθήκοντά του. Θα έλεγα ότι του το οφείλει.