Αυτά σε ιδεατό επίπεδο, γιατί στην πράξη ζυγίζει πάντα λίγα «κλικ» παραπάνω τη βούληση των ΗΠΑ. Της οικοδέσποινας του «μαγαζιού» των Ηνωμένων Εθνών και βασικής χρηματοδότριας της λειτουργίας του.

Μη αφιστάμενος του γενικού κανόνα, ο Αντόνιο Γκουτέρες μίλησε σαν φερέφωνο της Δύσης (βασικά της Αμερικής) στη Σύνοδο της G7 στη Χιροσίμα. Σε κάποιους ακούγεται σαν βαριά κατηγορία κατά του Πορτογάλου αξιωματούχου, αλλά δεν είναι. Η φωνή του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ηχείο του τρέχοντος πλανητικού συσχετισμού δυνάμεων.

Στη Χιροσίμα, ο Γκουτέρες είπε ότι έφτασε η ώρα να αναμορφωθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας και να αλλάξουν οι διεθνείς χρηματοοικονομικοί κανόνες, που τέθηκαν στο Μπρέτον Γουντς το 1945, προκειμένου «να ευθυγραμμιστούν με τις πραγματικότητες του σημερινού κόσμου».

Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, ο γενικός γραμματέας πρότεινε ουσιαστικά να μπουν στο κλαμπ των μόνιμων μελών του Σ.Α. οι ανερχόμενοι πληθυσμιακοί και οικονομικοί γίγαντες της Ινδίας (των 1,43 δισ. κατοίκων), της Ινδονησίας (των 274 εκατομμυρίων) και η Βραζιλία (των 217 εκατομμυρίων), που «φλερτάρουν» έντονα με Κίνα – Ρωσία και η Δύση δεν θα ήθελε με τίποτα να τις βρει απέναντί της. Οι ηγέτες τους, άλλωστε, προσκλήθηκαν τιμής ένεκεν στην G7 ως εκπρόσωποι του Παγκόσμιου Νότου, για τον οποίο ο Γκουτέρες αναγνώρισε ότι έχει αδικηθεί και πρέπει να πάρει τη θέση που του αξίζει.

Μιλώντας, εξάλλου, για «απαρχαιωμένη, άδικη και δυσλειτουργική δομή του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος», άφησε επί της ουσίας να εννοηθεί ότι Ινδία, Ινδονησία και Βραζιλία -ενδεχομένως και άλλες χώρες- πρέπει να αποκτήσουν ενισχυμένο ρόλο στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, κατεξοχήν θεσμούς της μεταπολεμικής τάξης του Μπρέτον Γουντς. Τα άλλα θέσφατα εκείνης της ιστορικής διάσκεψης του 1944-45, δηλαδή η σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία και ο κανόνας του χρυσού, έχουν πάψει, ως γνωστόν, να ισχύουν, με πρωτοβουλία του Ρίτσαρντ Νίξον, το 1971.