Η Ελλάδα βιώνει τους τελευταίους δύο μήνες τις συνέπειες ακραίων καιρικών συνθηκών που έφεραν αλλεπάλληλες καταστροφές. Από τις μεγάλες πυρκαγιές του Ιουλίου και του Αυγούστου που κατέκαψαν τον Εβρο και προκάλεσαν μεγάλες οικολογικές ζημιές σε Ρόδο και Αττική περάσαμε στις πρωτοφανείς πλημμύρες που μετέτρεψαν τη Θεσσαλία σε μια απέραντη λίμνη.

Χωριά και κωμοπόλεις εξαφανίσθηκαν κάτω από τη στάθμη των νερών, μεγάλες πόλεις όπως ο Βόλος, η Καρδίτσα και τα Τρίκαλα δοκιμάσθηκαν σκληρά από τα κατακλυσμιαία φαινόμενα, δυστυχώς με ανθρώπινες απώλειες, οι υποδομές κατέρρευσαν, μέχρι και η εθνική οδός έκλεισε στο ύψος της Νίκαιας του Νομού Λαρίσης.

Και ενώ η μισή Ελλάδα βρισκόταν στη δίνη της καταστροφής, η κοινή γνώμη συγκλονιζόταν από την κτηνωδία στο λιμάνι του Πειραιά, όταν μέλη του πληρώματος του Blue Star Horizon έσπρωξαν στη θάλασσα 36χρονο επιβάτη προκαλώντας τον τραγικό θάνατό του.

Η αίσθηση που γεννάται ότι «δεν πάμε καλά» και ότι απαιτείται άμεσα μια ριζική αλλαγή παντού διαρκώς ενισχύεται.

Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για την ανάγκη επανίδρυσης του κράτους, όταν το αφήγημα του εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη είχε καταρρεύσει υπό το βάρος των φαινομένων διαφθοράς στη Δημόσια Διοίκηση. Εκτοτε μεσολάβησαν πολλά με κυριότερα τη δεκαετή μνημονιακή περίοδο, που συνοδεύθηκε από άγρια οικονομική λιτότητα και πάγωμα των περισσότερων κρατικών επενδύσεων σε υποδομές, αλλά και η διετία του κορονοϊού, που φρέναρε την οικονομική δραστηριότητα και δημιούργησε τεράστιες αβεβαιότητες. Εάν σε αυτά προσθέσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση, διαπιστώνουμε ότι από το 2009 η Ελλάδα είναι ζήτημα εάν κατάφερε να βιώσει 2-3 ανέφελα χρόνια.

Αυτό που απαιτείται τώρα είναι η «επανίδρυση της χώρας». Οχι μόνο σε έργα υποδομής ή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, όπου τα προβληματικά σημεία γίνονται εμφανή σε καθημερινή βάση, αλλά σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, από την εκπαίδευση και την αγωγή του πολίτη μέχρι τη λογοδοσία των δημόσιων προσώπων και τον καταλογισμό ευθυνών.

Η ατιμωρησία, ο «ωχαδελφισμός», η αναξιοκρατία είναι φαινόμενα διαβρωτικά σαν τα νερά των ποταμών που πλημμύρισαν τη Θεσσαλία και, εάν συνδυασθούν με τα μαύρα απότοκα της μνημονιακής περιόδου, όπως είναι ο διχασμός και η τοξικότητα, δημιουργούν τις συνθήκες για νέα δεινά.

Δεν γίνεται μετά την κτηνωδία του Πειραιά η πλοιοκτήτρια εταιρία να ανακοινώνει τη διενέργεια εσωτερικού ελέγχου λες και ο θάνατος ενός ανθρώπου ήταν μια τυπική λογιστική διαφορά στα αποθεματικά και μόνο ύστερα από το σάλο να απομακρύνει τον διευθύνοντα σύμβουλο.

Δεν γίνεται βέβαια να ακούμε και υπουργό να διατυπώνει απίστευτες απόψεις (έστω και άθελά του, όπως ο ίδιος είπε ύστερα πάλι από το χαμό που προκάλεσε στα κοινωνικά δίκτυα) και η δουλειά να συνεχίζεται ως συνήθως.

Δεν γίνεται να μην υπάρχει λογοδοσία για τους πόρους και τα έργα που διαχειρίζονται δήμαρχοι, περιφερειάρχες, όταν κατά κανόνα η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος είναι άθλια.

Δεν γίνεται να συνεχίσουμε με την ίδια ρότα, όταν η κλιματική κρίση θα φέρνει συχνότερα και εντονότερα ακραία φαινόμενα που θα απειλούν ζωές, θα καταστρέφουν υποδομές και θα ερημώνουν περιοχές.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι σε περιόδους κρίσης δεν διστάζει να πάρει δύσκολες αποφάσεις για να προχωρήσει η χώρα μπροστά. Τώρα οφείλει να δώσει το μήνυμα για «καθολική επανίδρυση» κινητοποιώντας τους καλύτερους, απομακρύνοντας όσους δεν μπορούν και υλοποιώντας με συνέπεια ένα σχέδιο αλλαγών, ώστε να επιστρέψει η εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος και να σταματήσει η απέραντη αυθαιρεσία.